Merhabalar burada ki insanların büyük yaşta olduğunu biliyorum. Sorum size çocukça da gelebilir, ama siz büyüklerin tavsiyesini almak istiyorum.
Ben 17 yaşındayım lise son sınıf öğrencisiyim ve okuldan çok korkuyorum. Okulda sürekli gözlerin üzerimde olduğunu hissediyorum, öyle olmadığını biliyorum ama hissediyorum işte, ona göre sürekli duruşuma falan dikkat ediyorum bu durumdan çok sıkıldım.
Hiç arkadaş edinemiyorum çok yalnızım o yüzden okuldan çıkana kadar çok büyük sıkıntılar çekiyorum. Kimseyle konuşamıyorum
hocalar birşey sorduğunda ve cevap vermem gerektiğinde tıkanıp kalıyorum veya saçma ötesi cevaplar veriyorum. Sürekli dalgınım aklım hep başka yerlerde ortamda yokum gibi bambaşka dünyadayım gibi hissediyorum.
Bu nedenlerden ötürü okula gitmek istemiyorum cidden çok zorlanıyorum ve senelerdir devamsızlığımı sonuna kadar kullanırım. Bugün de gitmedim annem bana çok kızdı haklı olarak ama söylediği şeyler çok canımı yakıyor. Önceden bahsettiğim hayallerimin konusu açıp ezikliyor. Örneğin ben pilot olmak istediğimden bahsetmiştim bana aynen şunu söylüyor;
Bir de pilot olacakmış sen anca süslenmeyi evde yatmayı düşünürsün. Ablan gibi evlenir gidersin.(ablam aile baskısına dayanamayıp evden kaçıp evlendi)
Kesinlikle evlenmek istemiyorum ben kariyer odaklıyım yurt dışına gitmek iyi bir meslek sahibi olmak istiyorum ve kendime güzel görünmek istiyorsam suçum ne zaten özgüvenim çok düşük.
Beni cümle alemle kıyaslayıp onun kızı bunun kızı diye anlatıyor en son sürekli okullardan atılan küs olduğum kızla bile kıyaslandım ondan bir halt olur senden olmaz dendi.
Bugüne kadar hiç anlaşılamadım annem etrafa suç atmaktan kendi hatalarını göremedi.
Hep bir iyiliğin karşılığında sevildim. Annemin bana iyi davranması için onu memnun etmem gerekirdi. Hep ezikleyerek dalga geçerek eleştirdi beni. Hiçbir zaman fikirlerime ya da özel alanıma saygı duyulmadı. Ve annem bana kendimi savumayı öğretmedi küçükken kim ne yaparsa yapsın sen birşey yapmayacaksın derdi. Akranlarımdan sürekli dayak yer onlarla arkadaş olabilmek için yalakalık yapardım. Dayak yediğimde annem oh olmuş derdi. Oysaki ben kimseye bulaşmayan kendi halimde sessiz biriydim, belki de özgüvensizliğim ordan geliyordur.
