- 3 Ağustos 2012
- 5.217
- 15.162
- 448
Öyle bir şey yapmayacağından eminim ama yakında benim gibi çıldıracak böyle giderse, onu biliyorum
Öyle bir şey yapmayacağından eminim ama yakında benim gibi çıldıracak böyle giderse, onu biliyorumAtama olmadan evlenmeniz iyi olabilir o zaman, evliyken gitmenize kimsenin sesi de çıkmaz. Ayrıca eşiniz şu an sessiz davranıyo olabilir ama evlendikten sonra eşiniz siz söylemeden annenizle görüşmenize engel olur diye düşünüyorum.
Hayır değilim teşekkür ederim böyle düşündüğünüz için onure ettiniz. Naçizane fikrim sadece. Mantıkla analiz etmeye çalıştım, biraz da sizinle empati kurdum, gerçekten zor durum, anne bu kolay değil. Ama her bağımlılık aslında aynı temele sahiptir. Sigarayı bırakmaya çalıştığınızı düşünün, çok güçlü bir irade ve dışardan destek gerekir. Belki bu konuyu nisanliniza kabaca açabilirsiniz.Psikolog musunuz acaba, durumu çok iyi tahlil ettiğiniz için sormak istedim, belki görüşme imkanımız olur diye
Sakin olun inanın çözülecektir.Öyle bir şey yapmayacağından eminim ama yakında benim gibi çıldıracak böyle giderse, onu biliyorum
Anneniz artık birey olmayı öğrenmeli.Nişanlımı da bezdiriyor, azarlıyor hatta. İkimize de yapıyor bunu. Geceleri tek kalamazmış mesela, burada kalsaydık da aynı evde yaşamayı planlıyorduk, inanılmaz kavgalar yaşandığı için bu fikirden vazgeçtik. Ben çok bitmiş durumdayım annem konusunda, inanın şu an konuma yorum yazdığınız için size sarılıp ağlayacak haldeyim. Çaresizim.
Şu konuyu erkek arkadaşımın böyle bir annesi var diye açsaydınız, erkek arkadşım çok çaresiz vs diye her şeyi olduğu gibi anlatsaydınız, surda size yapılan anlayışlı, kıyamamlı yorumların hiç biri olmazdı. Hepimiz o adamı hemen bırak kaç kurtar kendini, erkek arkadaşın büyümemiş, annesine bağımlı, bir ömür böyle geçer mi derdik. Annesinin sözünden çıkamayan, hayatını yönettiren, çaresizim, güçsüzün kafansindaki adam ne kadar iticiyse kadın da o kadar itici emin ol. Ayrıca psikolojik olarak sorunlu sadece anneniz değil bence bir uzmana danışın bu sorununuzu.Evet bağımlıyım, ben bu duruma mahkum edildim. Gerçekleri çok kısa zaman oldu göreli. Ben birbirine çocuk taklidi yapan, aynı odada uyuyan, birbirinden hiç ayrılmayan anne kızız sanıyordum ama köle olduğumu yeni yeni görüyorum. Sağladıklarımı birazcık elinden çekiştirince ne hale getirdi beni, süründüm resmen. Onu bırakıp gitmek benim için devrim olur, bunu nasıl yaşarım bilmiyorum. Onu ölüme terk edermişim gibi geliyor, beni öyle bir noktaya getiriyor ki bazen ölüp gitmek istiyorum. Kurtulmak istiyorum.
Birinci senaryoda kendimi evimde mutlu ve huzurlu görebiliyorum. Ama annemi arkamda bıraktığım hissini hep yaşayacağım, ya da bu bana yaşatılacak. Muhtemelen hasta olduğunu bana ihtiyacı olduğunu söyleyecek, bilemiyorum ne yapacak ama babamı dolduracağı da kesin. Bu konu açıldığından beri herkese "ee kızı da gönderiyoruz doğuya" falan diyor. Daha kılavuz bile açıklanmadı.Sakin olun inanın çözülecektir.
Size bir kaç sey sormak istiyorum.lütfen hayal ederek duygularınızı dökün.isterseniz buraya yazmayın sadece tüm senaryoyu görün ona göre hissettiğinizi yaşayın.
Annenizi bırakıp gittiğinizi düşünün.. sadece başka bir şehirde eşinizle bir yaşam dediğimde ne hissediyorsunuz?
Annenizde sizinle birlikte tayin olduğu yere gittiniz. eşiniz ve siz aynı evde anne ayrı evde kalıyor ne hissediyorsunuz?
Anneniz eşinizin tayin yerini sevmedi işinize taş koymaya çalıştı ama siz nişanlınızla kaçtınız ne hissediyorsunuz?
Anneniz eşinizin tayin yerini sevmedi sizde annenizi bırakamadınız nişanlınızla ayrıldınız ne hissediyorsunuz?
Biz onunla birbirimiz için çok şeye katlandık. Öğrenci yıllarında hele. Ama bu katlanmasını istediğim, beklediğim bir şey değil. Elimde olmadığı için şu zamana kadar o da çekti, ben de çektim. Ama artık bir şeyler yoluna girsin istiyorum. Uzun zamandır annemle çok iyilerdi, annem ona harika davranıyordu. Ama şehir dışından bahsettiğim abimler gelince bize karşı değişiyor, bambaşka biri oluyor. Bizi dışlıyor, anlamıyorum nedenini. Üstüne de atanma konusu olunca her şey mahvoldu resmen. Ama artık belli bir süre mutlu, belli bir süre eziyet çeken biri olmak istemiyorum. Bunu çözmek zorundayım.Anne dediklerimiz çocuklarının iyiliğini ister, mutlu olmaları için savaşır yeterki eşiyle mutlu olsun diye düşünür, öyle davranır fakat sizin annenizde tam tersi durum söz konusu.. Bozmaya niyetli gibi.. Anneniz ne istiyor sizin hiç evlenmemenizi mi? Bence nişanlınızla sorunu yoktur, onun yerinde kim olursa olsun aynı şeyi yapacaktır büyük ihtimalle. Bunun da sebebi siz evlenince rahatı bozulacak olması tabii ki.
Sizin bile kendi annenizi çekemediğiniz anlarınız var (haklı olarak), nişanlınız daha kaç defa çeker ki?
Son derece haklısınız.Önce annenle boşanmalısınız.
Sonra evlenirsin.
Annem benim hayatımı yaşadığını zannediyor çoğu zaman. Kazandığım parayı kendisi kazandığını, benim ilişkimin kendi ilişkisi olduğunu vb. Bu o kadar sağlıksız bir durum ki. Yani yanlış mı düşünüyorum inanın bilmiyorum ama bence 60 yaşında bir anne "benim bir hayatım var, oralarda avm var mı sanıyosun" gibi cümleler kurmaz. "Kızım neye ihtiyacın olursa ben yanında olurum" der geçer. Ben anlamıyorum öyle bir davranıyor ki sanırsınız burada işi, okulu, sevgilisi falan var. Sadece ben varım halbuki.Anneniz artık birey olmayı öğrenmeli.
Madden demiyorum bunu ama bir insan evladı gayet yalnız yaşayabilir, kendi başının çaresine bakabilir.
Hem sizin vicdanınızı sömürüyor hem de nişanlınıza kadar dahi karışıyor.
Kendi istediği yerde kalsın, götürmeyin zaten.
O ne demek yahu!
Maddi olanaklarını sağlayın madem, istediği hayatı yaşasın.
Ama sizi bunaltmasın.
Ay ergen çocuk gibi ne o öyle!
Keşke ayrı olmasalardı babamla. O zaman hiç bunlar olmayacaktı. Koca evde yapayalnız kalamazmış, ben de zorlanırdım bir şey demiyorum. Ama seni götürmeye hazır bir kızın ve damadın var, bari sorun çıkarma, di mi?Yuvadan uçma zamanın gelmedi miannenin bohçan gibi peşinde ne işi var yahu gene destegini ol tlc deki bağımlı anne evlatlar gibi çok tehlikeli
O kadar haklısınız ki. Ben gerçekleri abimler şehir dışından gelince gördüm. Annemin değişen tavrı ve bana, bize yaptıkları sayesinde. O süreçte birkaç gün küs kaldık. Çantama kendi tokamı koymayı özlemişim. Hepsini annem yapar. Peçete alırım çantama mesela. Daha elimi atmadan "ben sana almıştım" deyip çıkarır. Bunun gibi belki 1000 tane olayla bağımlı gibi bir şey olmuşum ben. Halbuki kendim yaşamak istiyorum. Yıllardır bu evin sorumluluğunu sırtıma aldım. Aile desteği görmedim pek. Bunu başaran bir insan olarak, bana "eğer yalnız olsan hiçbir şey beceremezsin" gibi bir tavırla yaklaşıyor. Ben her şeyi beceririm aslında. Becermek de istiyorum. Büyüdüm, inanın büyüdüm. Ama bunu fark etmeme engel olarak bağımlı bir çocuk haline getiriyor sanırım annem beni. Hayatımın en temel kararlarında bile müdahale görmekten bıktım, şu yaklaşımı hakkında tüm üyelerden yorum istiyorum ben, sizce bu yanlış değil mi:Şu konuyu erkek arkadaşımın böyle bir annesi var diye açsaydınız, erkek arkadşım çok çaresiz vs diye her şeyi olduğu gibi anlatsaydınız, surda size yapılan anlayışlı, kıyamamlı yorumların hiç biri olmazdı. Hepimiz o adamı hemen bırak kaç kurtar kendini, erkek arkadaşın büyümemiş, annesine bağımlı, bir ömür böyle geçer mi derdik. Annesinin sözünden çıkamayan, hayatını yönettiren, çaresizim, güçsüzün kafansindaki adam ne kadar iticiyse kadın da o kadar itici emin ol. Ayrıca psikolojik olarak sorunlu sadece anneniz değil bence bir uzmana danışın bu sorununuzu.
Kendini bilmek gibi vs. hiçbir rahatsızlığı yok, şeker hastalığı var, bir kan hastalığı var o ciddi bir hastalık, Türkiye'nin en iyi doktorlarının takibi altında, sağlık anlamında şu an gayet iyi inanın. Psikiyatriste de götürüyordum, reddetmeye başladı.Bir hastalığı yoksa ki azarlayacak kadar kendisini biliyorsa, nişanlısını aynı evde yaşamayı kabul etmesinden dolayı ona minnet duymalı zira çoğu kişi istemez.
O halde kendi bilir , gelmezse gelmesin bir zahmet başının çaresine baksın !!!Merhaba. Bunları yazıp yazmamayı çok düşündüm, hiçbir şeyin çözüm olmayacağını biliyorum çünkü.
Geçenlerde nişanlandım. Çok mutluyum. Seviyorum, seviliyorum ve ilişkimde her şey yolunda.
Sevdiğim insan kendini bildi bileli memur olmak isteyen ve bunun için çabalamış bir insan.
KPSS'de 13.000 oldu ve iyi bir puan aldı. Dersanelerle görüştük ancak yaşadığımız şehirde atanmasının %30 ihtimal olduğunu, şehir dışında şansımızın yüksek olduğunu söyledi.
Annemse bunu duyduğundan beri hayatı zindan ediyor bize. Şırnak'a atanacağımıza ikna olmuş durumda, ki batı olması daha yüksek ihtimalken.
"Ben kafam atınca çekip gitmek isteyen bi insanım, nereye gidicem o zaman? Orda burdaki gibi AVM'ler var mı sanıyosun? Mutlu olmayacaksın" gibi sözlerle beni bezdiriyor.
Annemle babam ayrı ve annem benle gelmek durumunda.
Kendi işimi yapıyorum ve iyi para kazanıyorum. Aileme ya da evleneceğim insana ekonomik bir bağımlılığım yok. Bilgisayarımı götürdüğüm yer iş yerim. İşime engel olacak hiçbir durum yok. Aksine annem bu konuda benimle yaşamak durumunda, bana sürekli "hayat standardımı düşüremem!" diyor ama o standartları ben sağlıyorum. Ve ben sevdiğim insanla gitmek istiyorum.
Ama ailemden bu konuda sıkıntı çıkarsa ne yaparım bilmiyorum. Kavga gürültü kaldıramayacak kadar yoğun ve en önemlisi yılmış bir insanım.
Annem çok uzun zamandır eziyet ediyor bana birçok konuda, neler yaşadığımı anlatamıyorum ama birini bulsam içimi çok feci dökeceğim. Mutluluğum 2 gün bile sürmedi, o kadar mutsuz ve yılgınım ki, mahvoldum resmen. Neden bu konu tartışmaya dönüşebiliyor?
"Buradan özel sektörde iş bulsun" falan diyor. Kaç yaşında adamın kariyer planını ben yapamam, eğer bunu istiyorsa bunu yapmalı. Ben de gitmek istedikten sonra sorun ne? Üstelik kim memuriyet şansını yakar ki? Sizce de böyle değil mi?
NOT: Kötü (!) bir yer çıkarsa gelmeyeceğini söylüyor bu arada. Batıdaki yerlerden küçük bir ilçe olursa da gelmezmiş. Kafayı yermiş. Öyle diyor.
Çok taviz verilmiş ya evet anne baş tacı kesinlikle ama sizin bir hayatınız var ya. Sizinle yaşaması bile çok uygun değil bence Aynı evde rahat edemezsiniz ki nişanlın evde en basit donla bile gezemez bir uzanayım dese ayıp olur yani. Mesela benim 6 aylık kızım var pazartesi okullar başlıyor ve ben çalışacağım annem bizde olacak hep dee gidip gelirim kalmam diye eşim ısrar ediyor kal diye annem kendisi istemiyor. Herkes evi de rahat diyor.bence anneniz düşünceli davranmalı. Konuşun maddi destek yapın şuan neredeysenırada kalsın.Kendini bilmek gibi vs. hiçbir rahatsızlığı yok, şeker hastalığı var, bir kan hastalığı var o ciddi bir hastalık, Türkiye'nin en iyi doktorlarının takibi altında, sağlık anlamında şu an gayet iyi inanın. Psikiyatriste de götürüyordum, reddetmeye başladı.
Allah bağışlasın bebişinizi. O günleri görebilirim umarım, eğer bizi ayırmazlarsa. İnanın normal bir hayatın hayalini öyle çok kuruyorum ki. Ama ailem tamamen anormal, sadece annem değil diğer aile üyeleri de anormal. Ne yapacağımı bilmiyorum, psikolog araştırıyorum bu durum içinÇok taviz verilmiş ya evet anne baş tacı kesinlikle ama sizin bir hayatınız var ya. Sizinle yaşaması bile çok uygun değil bence Aynı evde rahat edemezsiniz ki nişanlın evde en basit donla bile gezemez bir uzanayım dese ayıp olur yani. Mesela benim 6 aylık kızım var pazartesi okullar başlıyor ve ben çalışacağım annem bizde olacak hep dee gidip gelirim kalmam diye eşim ısrar ediyor kal diye annem kendisi istemiyor. Herkes evi de rahat diyor.bence anneniz düşünceli davranmalı. Konuşun maddi destek yapın şuan neredeysenırada kalsın.
En büyük sorun bu aslında. Her şeyi ben başarıyorum, ben sağlıyorum ama asla yönetemiyorum. Bu durumdan bıktım. Acaba nasıl bir psikolog bulmalıyım, hangi tedavi yöntemi gerekli bunları araştırıyorumAnnenizi bir uzmana götürmekle başlayın işe. Psikolog olur psikiyatr olur siz karar verin. Ve sizde gidin uzmana.anneniz gibi insanlarla yaşamak kolay değil yıpranmışsınız belli.(amacım annenize hakaret etmek değil, size yaptıkları ortada).
Bence sonrasında daha doğru kararlar verir hale gelirsiniz zaten. Biraz kendinizi düşünerek kararlar alın bence. Kararlarınız ya anneniz ya sevdiceğiniz üzerine kurulu. Hayatınızın başrolü olun biraz.
Hep bunu söyler bana. "Ben genç yaşta senin için dul kaldım, istesem evlenirdim. Sana hayatımı adadım" derYa da daha iyisi mi siz onu evlendirin önce
O zaman sen de al karşına anneciğim sen kendini benim için hep feda ettin artık senin de bir hayat arkadaşı bulma zamanın geldi sen de mutlu olmayı hak ediyorsun seni evlendirelim biz deHep bunu söyler bana. "Ben genç yaşta senin için dul kaldım, istesem evlenirdim. Sana hayatımı adadım" der
Valla bir şekilde benle evlenir yine başkasıyla evlenmez annem :) Evlilikten nefret ediyor. Mesela nişanlımla azıcık tartışsak "seni dövecek bu göreceksin" diyor. Kendisi aynı şeyleri yaşadığı içinO zaman sen de al karşına anneciğim sen kendini benim için hep feda ettin artık senin de bir hayat arkadaşı bulma zamanın geldi sen de mutlu olmayı hak ediyorsun seni evlendirelim biz deKökten çözüm....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?