Birinci senaryoda kendimi evimde mutlu ve huzurlu görebiliyorum. Ama annemi arkamda bıraktığım hissini hep yaşayacağım, ya da bu bana yaşatılacak. Muhtemelen hasta olduğunu bana ihtiyacı olduğunu söyleyecek, bilemiyorum ne yapacak ama babamı dolduracağı da kesin. Bu konu açıldığından beri herkese "ee kızı da gönderiyoruz doğuya" falan diyor. Daha kılavuz bile açıklanmadı.
İkinci senaryoda eğer ayrı evlerde yaşarsak annem yine huzursuzluk çıkaracaktır ama aynı evde olacağı kadar güçlü değil. Ona gördüğüm gerçekleri aktaramıyorum çünkü tehditkar bir havası var. Evlendikten sonra elimden alabileceği hiçbir şey kalmayacak ve o zaman ona bana bu çektirdiği her şeyi anlatacağım. Her şeyin farkında olduğumu göstereceğim.
Son senaryoyu düşünmek bile istemiyorum işte. Evleneceğim insanı çok ama çok seviyorum.
Biz onunla birbirimiz için çok şeye katlandık. Öğrenci yıllarında hele. Ama bu katlanmasını istediğim, beklediğim bir şey değil. Elimde olmadığı için şu zamana kadar o da çekti, ben de çektim. Ama artık bir şeyler yoluna girsin istiyorum. Uzun zamandır annemle çok iyilerdi, annem ona harika davranıyordu. Ama şehir dışından bahsettiğim abimler gelince bize karşı değişiyor, bambaşka biri oluyor. Bizi dışlıyor, anlamıyorum nedenini. Üstüne de atanma konusu olunca her şey mahvoldu resmen. Ama artık belli bir süre mutlu, belli bir süre eziyet çeken biri olmak istemiyorum. Bunu çözmek zorundayım.
Son derece haklısınız.
Annem benim hayatımı yaşadığını zannediyor çoğu zaman. Kazandığım parayı kendisi kazandığını, benim ilişkimin kendi ilişkisi olduğunu vb. Bu o kadar sağlıksız bir durum ki. Yani yanlış mı düşünüyorum inanın bilmiyorum ama bence 60 yaşında bir anne "benim bir hayatım var, oralarda avm var mı sanıyosun" gibi cümleler kurmaz. "Kızım neye ihtiyacın olursa ben yanında olurum" der geçer. Ben anlamıyorum öyle bir davranıyor ki sanırsınız burada işi, okulu, sevgilisi falan var. Sadece ben varım halbuki.
Keşke ayrı olmasalardı babamla. O zaman hiç bunlar olmayacaktı. Koca evde yapayalnız kalamazmış, ben de zorlanırdım bir şey demiyorum. Ama seni götürmeye hazır bir kızın ve damadın var, bari sorun çıkarma, di mi?
O kadar haklısınız ki. Ben gerçekleri abimler şehir dışından gelince gördüm. Annemin değişen tavrı ve bana, bize yaptıkları sayesinde. O süreçte birkaç gün küs kaldık. Çantama kendi tokamı koymayı özlemişim. Hepsini annem yapar. Peçete alırım çantama mesela. Daha elimi atmadan "ben sana almıştım" deyip çıkarır. Bunun gibi belki 1000 tane olayla bağımlı gibi bir şey olmuşum ben. Halbuki kendim yaşamak istiyorum. Yıllardır bu evin sorumluluğunu sırtıma aldım. Aile desteği görmedim pek. Bunu başaran bir insan olarak, bana "eğer yalnız olsan hiçbir şey beceremezsin" gibi bir tavırla yaklaşıyor. Ben her şeyi beceririm aslında. Becermek de istiyorum. Büyüdüm, inanın büyüdüm. Ama bunu fark etmeme engel olarak bağımlı bir çocuk haline getiriyor sanırım annem beni. Hayatımın en temel kararlarında bile müdahale görmekten bıktım, şu yaklaşımı hakkında tüm üyelerden yorum istiyorum ben, sizce bu yanlış değil mi:
"Kaç yaşında geldim, evleniyorum diye bir şey yok! Ailenin yorumu, fikri önemli!"
