- 22 Haziran 2016
- 6
- 1
- 1
- Konu Sahibi birgaripyolcu123
- #1
Merhaba Sevgili Hanimlar,
Hikayem baya uzun ama mümkün oldugunca kisa anlatmaya calisicam:
4 yillik evliyim, 2 yasinda cocugum var. Esimle (benim ailemin karsi cikmasina karsi) severek evlendik, ve benimle evlendikten sonra benim yasadigim yere (yurtdisina) geldi. Ailem esimi bastan beri istemedi, tam anlamiyla sevmedi (etnik kökeni yüzünden). Esimle ciddi kisisiel sorunlarimiz pek oldu diyemem, ikimizde birbirimizi hala seviyoruz. Biz evlendigimizde ben 30 yasina yakin, esim 30un üstündeydi.
Cocuk olunca, benim aileme yakin tasindik. Cünkü ikimizde calisiyoruz, annem cocugumuza bakiyor.
Evliligimiz boyunca esimin en büyük sikayeti sunlardi: benim ailem evimizde, yada özel hayatimizda olan herseye cok müdahale ediyor. Yaptigimiz yasadigimiz herseyden haberleri oluyordu. Bunda benimde sucum var cünkü, araya sinir koymayi beceremedim önceleri. Aileme cok düskündüm. Her misafir geldiginde onlarda cikip geliyorlardi, artik son dönem her yere birlikte gider olmustuk. Hergün cocuktan dolayi en az onlari 1 kez görmeme ragmen, annem firsat buldukca sebepli sebepsiz ariyordu. ve esim bu durumdan hic bir Zaman hic hoslanmadi. sucu anneme buluyordu. "Annen senin evine ve evlilik hayatina adapte olmana engel oluyor. Aklin firkin onlarda, evinde oturup bu eve kadinlik yapamiyosun" diyordu. bu yüzden cok fazla tartisiyorduk, tabii ki her tartismamiz bu yüzden cikmiyordu. Onlarla alakasiz konulardan da cok cikiyordu. Son dönem esim artik bana ve cocuga karsi cok ilgisizlesmisti. Bi gece cok büyük bi kavga ettik ve esim evi terk etti. Türkiye'ye kendi ailesinin yanina döndü. Ilk hafta ailem bu duruma üzüldü tabii. Sonra alistilar ve hatta bu durumdan memnun kaldilar. Bana bosan diye baski yaptilar. Ben bosanmak istemedim. Esime ilk bikac hafta resmen: dön birbirimizi seviyoruz, arada cocuk var, asilmayacak sorunlarimiz yok. Evliligimizi böyle bi sebepten bitirmeyelim dedim. Asla dönmem, huzurumuz kalmadi falan dedi. Sonra baktim ki gercekten dönmicek, bosanmaya karar verdim. Ben bosanma istegimi ona söyleyince, konusmak icin gelmek istedigini söyledi. Benimde asil istedigim elbette bosanmak degildi, ama onun dönmeyecegini anlayinca (cok inatcidir kendisi) öyle bir karar aldim. Esim telefonda: cocugumuzuda, benide cok özledigini. Ailemizin kiymetini daha iyi anladigini, ve herseye ve herkese ragmen bu aileyi parcalamayacagini söyledi. Benimde bazi konularda kendime ceki düzen verecegime inandigini dile getirdi. Ve 3 haftanin sonunda esim eve döndü. O bizim, bende onun kiymetini anlamistik.
Ailem dönmesini asla istemedi. Geldigi aksam annem bana resmen provoke eden, özellikle ona karsi hakaret dolu mesajlar atti. Mesajlarin ardi arkasi kesilmedi. Konusucaz dedi durdular. Ben de, ilk gün olmaz aradan biraz Zaman gecsin konusulur dememe ragmen, rahat vermedi annem. Sürekli aramalar, mesajlar. Esimede provoke eden 1 mesaj atti, o cevap yazmadi. Neyse..2 gün sonra geldiler. Esim düsündüklerini, rahatsiz oldugu seyleri anlatti. Annem olayi"sen bizim bu eve gelmemizi istemiyosun" a getirdi. Cocugunuza bakmicam, bakin basinizin caresine falan dedi. Her iki tarafta birbirini anlamadi, derdini anlatamadi aslinda. Konu o an orda kapandi ama ertesi gün yine olaylar büyüdü. Ortam sakinlessin diye esim gitti annemin elini öpüp ondan özür diledi. "sen ve cocugum icin yaptim. yoksa dilemezdim" dedi. Neyse sonuc olarak annem bana karsi cephe Aldi. Bugün Sabah cocuga bakmak icin eve geldiginde (esim ise gitmisti bile) : " Buraya ölüm geldi resmen, cocuguna bakici tut ben bakmam artik. Sen kocani kazandin ama beni kaybettin" dedi. Cocuguma bakici tutmak istemiyorum, bunun bazi sebepleri var. Annemin bakmasi gerekiyor. ELbette bi sekilde bakar, ama bu süreci benim burnudam getiricek belli. Onu gördügügümde yada irtibatimiz oldugunda, mutlaka moralimi bozacak bisey yapiyor.
Bendede suc var elbette. Kimse kirilmasin diye herkesi hep idare etmeye calistim ama yanlis yapmisim, arada kalan ben oldum. Yalniz söyle bi izlenim olusmasin, elbette esimin de bi cok yanlisi oldu, yada ters yönleri var elbet. ama ben bu sebeplerden bosanmak istemiyorum, cünkü oda kendine ceki düzen vermeye calisiyor. Ailemin böyle yapmasi beni cok üzüyor. Elbette zamanla bazi seyler düzelecektir. Ama bu son haftalarda yasanan olaylardan dolayi, saclarima ak düstü resmen. Vücudumun cesitli yerlerinde, sancilanmalar basladi. Bu arada ben yakinda izine ayriliyorum, ailem de tatile gidicek. cocuga bakma olayi bi süreligine ortadan kalkicak, ama annem asiri inatci ve kincidir.
Benim gibi aile ve esinin arasinda kalanlarin tecrübelerini okumak. Diger bayan arkadaslarin fikirlerini bilmek belki beni bi nebze olsun rahatlatir diye düsündüm. Esim "bu evlilik yikilmicak. bu aile bozulmicak ve bizde artik bi aile olcaz, mutlu olcaz" diyor. Onunla aramda bi sorun yok, oda elinden geleni yapiyor. Tek derdim annemin bana olan küskünlügü ve onu Kabul ettigim icin tuttugu kini...
Hikayem baya uzun ama mümkün oldugunca kisa anlatmaya calisicam:
4 yillik evliyim, 2 yasinda cocugum var. Esimle (benim ailemin karsi cikmasina karsi) severek evlendik, ve benimle evlendikten sonra benim yasadigim yere (yurtdisina) geldi. Ailem esimi bastan beri istemedi, tam anlamiyla sevmedi (etnik kökeni yüzünden). Esimle ciddi kisisiel sorunlarimiz pek oldu diyemem, ikimizde birbirimizi hala seviyoruz. Biz evlendigimizde ben 30 yasina yakin, esim 30un üstündeydi.
Cocuk olunca, benim aileme yakin tasindik. Cünkü ikimizde calisiyoruz, annem cocugumuza bakiyor.
Evliligimiz boyunca esimin en büyük sikayeti sunlardi: benim ailem evimizde, yada özel hayatimizda olan herseye cok müdahale ediyor. Yaptigimiz yasadigimiz herseyden haberleri oluyordu. Bunda benimde sucum var cünkü, araya sinir koymayi beceremedim önceleri. Aileme cok düskündüm. Her misafir geldiginde onlarda cikip geliyorlardi, artik son dönem her yere birlikte gider olmustuk. Hergün cocuktan dolayi en az onlari 1 kez görmeme ragmen, annem firsat buldukca sebepli sebepsiz ariyordu. ve esim bu durumdan hic bir Zaman hic hoslanmadi. sucu anneme buluyordu. "Annen senin evine ve evlilik hayatina adapte olmana engel oluyor. Aklin firkin onlarda, evinde oturup bu eve kadinlik yapamiyosun" diyordu. bu yüzden cok fazla tartisiyorduk, tabii ki her tartismamiz bu yüzden cikmiyordu. Onlarla alakasiz konulardan da cok cikiyordu. Son dönem esim artik bana ve cocuga karsi cok ilgisizlesmisti. Bi gece cok büyük bi kavga ettik ve esim evi terk etti. Türkiye'ye kendi ailesinin yanina döndü. Ilk hafta ailem bu duruma üzüldü tabii. Sonra alistilar ve hatta bu durumdan memnun kaldilar. Bana bosan diye baski yaptilar. Ben bosanmak istemedim. Esime ilk bikac hafta resmen: dön birbirimizi seviyoruz, arada cocuk var, asilmayacak sorunlarimiz yok. Evliligimizi böyle bi sebepten bitirmeyelim dedim. Asla dönmem, huzurumuz kalmadi falan dedi. Sonra baktim ki gercekten dönmicek, bosanmaya karar verdim. Ben bosanma istegimi ona söyleyince, konusmak icin gelmek istedigini söyledi. Benimde asil istedigim elbette bosanmak degildi, ama onun dönmeyecegini anlayinca (cok inatcidir kendisi) öyle bir karar aldim. Esim telefonda: cocugumuzuda, benide cok özledigini. Ailemizin kiymetini daha iyi anladigini, ve herseye ve herkese ragmen bu aileyi parcalamayacagini söyledi. Benimde bazi konularda kendime ceki düzen verecegime inandigini dile getirdi. Ve 3 haftanin sonunda esim eve döndü. O bizim, bende onun kiymetini anlamistik.
Ailem dönmesini asla istemedi. Geldigi aksam annem bana resmen provoke eden, özellikle ona karsi hakaret dolu mesajlar atti. Mesajlarin ardi arkasi kesilmedi. Konusucaz dedi durdular. Ben de, ilk gün olmaz aradan biraz Zaman gecsin konusulur dememe ragmen, rahat vermedi annem. Sürekli aramalar, mesajlar. Esimede provoke eden 1 mesaj atti, o cevap yazmadi. Neyse..2 gün sonra geldiler. Esim düsündüklerini, rahatsiz oldugu seyleri anlatti. Annem olayi"sen bizim bu eve gelmemizi istemiyosun" a getirdi. Cocugunuza bakmicam, bakin basinizin caresine falan dedi. Her iki tarafta birbirini anlamadi, derdini anlatamadi aslinda. Konu o an orda kapandi ama ertesi gün yine olaylar büyüdü. Ortam sakinlessin diye esim gitti annemin elini öpüp ondan özür diledi. "sen ve cocugum icin yaptim. yoksa dilemezdim" dedi. Neyse sonuc olarak annem bana karsi cephe Aldi. Bugün Sabah cocuga bakmak icin eve geldiginde (esim ise gitmisti bile) : " Buraya ölüm geldi resmen, cocuguna bakici tut ben bakmam artik. Sen kocani kazandin ama beni kaybettin" dedi. Cocuguma bakici tutmak istemiyorum, bunun bazi sebepleri var. Annemin bakmasi gerekiyor. ELbette bi sekilde bakar, ama bu süreci benim burnudam getiricek belli. Onu gördügügümde yada irtibatimiz oldugunda, mutlaka moralimi bozacak bisey yapiyor.
Bendede suc var elbette. Kimse kirilmasin diye herkesi hep idare etmeye calistim ama yanlis yapmisim, arada kalan ben oldum. Yalniz söyle bi izlenim olusmasin, elbette esimin de bi cok yanlisi oldu, yada ters yönleri var elbet. ama ben bu sebeplerden bosanmak istemiyorum, cünkü oda kendine ceki düzen vermeye calisiyor. Ailemin böyle yapmasi beni cok üzüyor. Elbette zamanla bazi seyler düzelecektir. Ama bu son haftalarda yasanan olaylardan dolayi, saclarima ak düstü resmen. Vücudumun cesitli yerlerinde, sancilanmalar basladi. Bu arada ben yakinda izine ayriliyorum, ailem de tatile gidicek. cocuga bakma olayi bi süreligine ortadan kalkicak, ama annem asiri inatci ve kincidir.
Benim gibi aile ve esinin arasinda kalanlarin tecrübelerini okumak. Diger bayan arkadaslarin fikirlerini bilmek belki beni bi nebze olsun rahatlatir diye düsündüm. Esim "bu evlilik yikilmicak. bu aile bozulmicak ve bizde artik bi aile olcaz, mutlu olcaz" diyor. Onunla aramda bi sorun yok, oda elinden geleni yapiyor. Tek derdim annemin bana olan küskünlügü ve onu Kabul ettigim icin tuttugu kini...
