Annem ve ben...

derinderin .!.:

Tahammülsüz insanlar çocuk yapmasın cidden

Genişletmek için tıkla...

Hicbir zaman cocuklar arasi denge kurulumaz herhalde.annemi evlnedikten sonra bag kurdum
Degisik huylu hic duygusunu anlatmaz ama herseye alinir.ve huysuz daha yeni yeni anliyorim
Annem dahil cevreme kim beni rahatsiz ediyorsa mesafe koyuyorum.ama caktirmadan.bunu da sevmedigim bir akrabadan ogrendim.acik.acik tavir yapinca kotu oluyorsun ..boyle rahatim...ne kaz yansin ne tavuk
Etrafin kisiliksiz olunca sen ne kadar kaliteli ol farketmiyor..

Valerikasit .!.:

Gerçekten düşündüğünüz kadar basit değil bu çıkarım. Her ne kadar bir anne iyi bir rol model olamasa da annedir, içgüdülerine güvenmek lazım.

Genişletmek için tıkla...

yani parası olduğu halde konu sahibine ayakkabı almayıp kışın sandaletle okula yollayan annenin iç güdüsüne güvenelim?

Fakat şöyle de bir gerçek var: ortadaki problem sadece o kızıyla alakalı. Eğer güvenilmeyecek bir ebeveyn olsa idi erkek kardeşi de bu ilgiden eksik kalırdı. O yüzden sadece annenin kızıyla ilgili yaşadığı bir problemi olduğunu ve kendini sorgulayamayan bir anne olduğunu düşünüyorum. Her insan problemler yaşayabilir ama ne yazık ki bazı insanlar bunları başka kişilere mal ediyor.

Ve şunu da göz önüne sermek isterim anne burada aldatılıp dövülen bir geçmişe sahip.

captain price .!.:

iyi de sizi yetiştirmeyi becerememiş bi kadına kendi çocuğunuzu emanet ederken aklınız nerdeydi?

Genişletmek için tıkla...

:) bilmem ki aklım neredeydi acaba? yeni doğum yapmış her kadın gibi anneme sığınmış olabilir miyim? lohusa sendromundan bilginiz var mı? yeni bir bebekle işi bir arada yürütmeye çalışmak nasıldır ? o psikoloji bunları görmeme engel olmuş mudur? direkt kurun direkleri asın beni ne güzel iş. zaten durumu fark edince sorguladım çocukluğumu, her şeyi... yok pahasına bakıcı tutup uzaklaştım annemden.

Cennet Kokusu_ .!.:

uzaklaşmak istiyorum bu kez kardeşim ile babamdan tepki alıyorum, sürekli hastalanıyor üzülüyorum sonra. Ama bana yaptıkları sebebiyle bazen istemeden de olsa kızıma bağırırken buluyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Şimdi anlattıklarından babanın da annenden kalır yani yok. O yüzden babanı da çok sallama derim ben. Yani çocuk kışın sandaletle okula gidiyor annen önemsemiyor diyelim. Hadi baban da mı görmüyor. Oğlana bot alınıyor e kıza da alalım niye demiyor.

Bal geçen gece bebeği emzirmek için kalktım çok yorgunum sinirlerim tepemde ama sakın kalmaya uğraşıyorum. Neyse tam yatıracağım yerine uyudu falan nihayet ben de uyuyacağım. Ağlamaya başladı. Nasıl darlandım anlatamam. Off ağlama falan dedim. Eşim oradan Off demeyelim diye hemen kalktı uyardı beni. Ben de verdim kucağına yattım. O yatırdı. Babalar bunun için var. Anne yetmediğinde o çıkacak meydana. Senin baban annenin yanında seni eziyor. Annen seni eziyor. Ee senı düşünen yok. Senin kızını düşünen yok. Kusura bakma ama sen de onları düşünmeyeceksin. Annen hadi hastayım diyor onunla kavga etme ama baban ile kavga et derim ben ki sana böyle abuk sabuk konuşmaya yüzü olmasın.

Yazılanları dehşetle okudum.İnsan anne olunca konduramıyor hep bir melek profili var gözünün önünde.
Ben olsam ciddi bir mesafe koyardım.Anlattığınız profilde birinin çokta vicdan yapılacak bir durumu yok çünkü..

Kuzum benim ya.
Çocuğunun ihtiyacını anca sen verebilirin. Tüm kararlar sana ait.
Kimsenin dediğini dinlemek, yaptığını yapmak zorunda değilsin!
Ben olsam anneme içimdekileri dökerdim.
Ama bir psikolog iyi fikir.
Seni inanılmaz rahatlatır.

Durumlar ne kadar da benziyor.
Bende annem ile sıkça problemler yaşayan bir insanım.
Benim de tam anlamıyla anne-kız denilecek bir bağım olduğu söylenemez.
Zamanında annem nedeniyle eşim ile bir çok sorunlar da yaşamadım değil.
Gereksiz mevzular diyebiliriz, ben kafamda büyütmeyi bıraktım artık.

Ben de çocuklarım nedeni ile anneme yakın bir yere taşındım ama şimdi tekrardan ev taşımak zorundayım.
Kiralar da bu kadar artmış iken üstelik, masraf üstüne masraf çıkıyor tabii ki.
Henüz değil ama 1 - 1,5 seneye kadar kesin taşınırım.
Diyebileceğim tek şey kendinizi uzaklaştırmanız.

Benim eşim de bakıldığında aslında bana düşkün, dünya iyisi bir eşim var.
Bazen annem yüzünden ona haksızlıklar ettiğim çok oldu, şimdi düşünüyorum da ne kadar yanlış yapmışım.
Ben de psikolog yardımı almayı düşündüm.
Henüz bunu başarabilmiş değilim, ne vaktim var ne enerjim diyebilirim.

Ben uzak tutuyorum annemi artık, hayatıma dair herşeyden.
Ne yapacağım, ne yaptığım, ne de düşündüğüm şeyleri paylaşıyorum onunla.
Ancak ihtiyacım olduğu zamanlar çağırıyorum o kadar. Yapacak birşey yok.
Bazen anneler böyle olabiliyor, dediğiniz gibi her anne melek değil.
Kayınvalidem ile o kadar problemler yaşamama rağmen bakıyorum da bazen bana annemden daha çok faydası dokunuyor.
Kayınvalidemin huyu biraz daha farklı olsaydı, gerçek bir anne-kız ilişkisi yaşayabilirdik diye düşünüyorum bazen.

Valerikasit .!.:

Fakat şöyle de bir gerçek var: ortadaki problem sadece o kızıyla alakalı. Eğer güvenilmeyecek bir ebeveyn olsa idi erkek kardeşi de bu ilgiden eksik kalırdı. O yüzden sadece annenin kızıyla ilgili yaşadığı bir problemi olduğunu ve kendini sorgulayamayan bir anne olduğunu düşünüyorum. Her insan problemler yaşayabilir ama ne yazık ki bazı insanlar bunları başka kişilere mal ediyor.

Genişletmek için tıkla...

Çok seker çıkarımlarda bulunuyorsunuz da sonuç değişmiyor. Erkek evladını kayıran anneyi ilk kez duyuyorsunuz galiba? Ihtimal vermediginize gore oyle.

Annenin kendince sebepleri olmasi cocuguna eziyet etmesini gerektirmez. Kaldi ki 31 yasina kadar her an iliklerine kadar hissetmis bunu konu sahibi. Basit bir cocuk sımarıklıği degil yani.

Keske guzel ulkemde herkes psikolojik destek almaya gonullu olsa, bunu delilik olarak gormese ve guzel gunler kacip gitmese...