Annem ve ben...

31 yaşında çalışan bir kadınım.
1 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var. Çok mutluyum, evliliğim de, işim de güzel gidiyor çok şükür. Benim sıkıntım annemle...
Kimseye olmadığı kadar açık olmak istiyorum . Uzun uzun anlatmak istiyorum dilim döndüğünce.
Anneler her zaman melek değil. Benim annem de oğlu ve benim aramda ayrım yapan bir insan. Yıllardır böyle oldu ama ben hiç bu cümleyi ona kurup duygularımı yansıtmadım. Çünkü ona yakıştıramıyordum bunu.
Ama sinyalleri ben daha küçükken vermiş, ben anlamamışım. Mesela bir akşam bisiklet almaya gitmiştik, kardeşime aldılar, babam bana da almak istese de annem aldırmadı. Durumumuz olduğu halde...
Servisle okula gidiyorum diye, kışın bile önü açık sandalet gibi ayakkabılar giyiyordum. Önemli olan ayağımın yere değmemesiymiş! Ama ben çok utanıyordum. Oysa erkek kardeşime bot alınıyordu sık sık...
Bu gibi ayırımları saymakla bitmez. Çok da kale almadığımı sanıyordum ama kendi kızım olduktan sonra durum çok değişti. Benim annem de çalışan bir kadındı ve ben kreşlerde büyüdüm.
Evde küçük yaşta hep tek başıma yaşamaya alıştım. Okula kendim gidiyor, eve geldiğimde ödevlerimi yapıyor ve yemeğimi ısıtıyordum. O sırada 7-8 yaşlarındaydım.
Kızım olduktan sonra anneme çok ihtiyaç duydum, bir anne olarak yanımda olmasını istedim.
Gel zaman git zaman doğum iznim bitti, işe dönmem gerekti. Kızıma o bakacaktı, bu yüzden onun yanına taşındık.
1 ayda canımdan bezdirdi beni. Ne eşimin gizli telefonlarla görüşüp beni aldatmadığı kaldı, ne komşu ile dedikodumu yaparken bahsettiği doğum kilolarım kaldı.
“Çocuğumu kimseye verme, başkalarına elletme” derdim, bana kızımın milletin kucağında fotoğraflarını atardı. Tam bir faciaydı...
Ardından bana “Pazar günleri kızı bana bırak, cuma günleri al, memeden kes” demeye başladı.
İşyerinde zar zor çıkardığım 150 cc sütü eve getireceğim diye ben neler yaşarken, o söylemediğini bırakmadı bana.
Eşime iftira attı. İftira olduğunu biliyorum çünkü “Onu gece telefonda konuşurken yakaladım” dediğinde telefonları benim yanımdaydı. Sonra bakıcı buldum, oradan ayrıldım ve evimi, evliliğimi oturtmaya çalıştım. Bu kez “Torunum evimi görmeden büyüyor” diye baskılar yapmaya, sürekli bizi evine gitmeye zorladı.
Yıllar sonra, beni de küçükken pazar günleri anneanneme bırakıp, cuma günleri aldığını ve hayatını kocasıyla baş başa yaşadığını öğrendim. Ona göre hayatımı yaşamalıymışım ve bu hayatta kızıma yer yokmuş!
Yani eşimle takılıp keyfime bakayım, kızım onda kalsın, o da bitmek bilmeyen sosyal medya tutkusuna, kızımı maşa olarak kullanıp mutlu olsun. Torun anneanne aşkı yaşasın... Fotoğraflar yüklesin, beğeni alsın, egosunu tatmin etsin.
bir anne çocuğunu hafta içi bırakıp hafta sonu alınca, kendince hayatını yaşayınca, sence bu annelik midir?
Bak aradan 31 yıl geçti, ama hâlâ annemle aramızdaki o bağ kurulamadı. İşin tuhafı hâlâ böyle saçmalıklarına devam ediyor, mutlu olmam onun için bir şey ifade etmiyor.
Eşim çok anlayışlı ve beni her daim koruyor...
Görüşmek istemiyorum, onu aramak istemiyorum ama bu kez de hastalanıyor. Ben onun hastalıklarının psikolojik olduğunu düşünüyorum, çünkü doktorlar bir sebep bulamıyor.
Beni hep hastalığıyla tehdit ediyor. Bu kez kendimi vicdan azabı çekerken buluyorum.
Hep onun istediği olsun isteyen, maddi gücüyle herkesi elinde tutabileceğini sanan ve kızımı kendi kızından, benden çok seven bir kadın.
Maalesef çok kötüyüm abla. Bu durum beni çok üzüyor, çok kırıyor. Kendi kızımla olan ilişkim de böyle olacak diye çok korkuyorum.
Bu arada “Bana ne yaparsan kızından aynısını görürsün” diye de üzerime geliyor.
Babam ise sırf evde keyfi kaçmasın diye, süt veren kızına “Annene bir şey olursa bir daha bu evden içeri giremezsin” diyen biri. Çünkü annemi defalarca aldatmış, dövmüş bir adam. Bence sevgisinden değil bu davranışı...
Abla, kızımla olan ilişkime de yansıyor bu konu. Sürekli çocukluğumu düşünüp anneme kızıyorum. Çok küçükken yazdığım bir anı defterim vardı; oraya bile “Annem bana kan kusturuyor” yazmışım. O da bunu gördü zaten...
Abla annem beni hiç sevmedi galiba. Daha çok erkek kardeşimi sevdi, ona ayrı davrandı hep.
Şimdi ben de ona karşı sevgimi yitiriyorum galiba.
Ne yapmalıyım? Bir psikoloğa gitsem mi sizce?

Uzaklasin sizi mutsuz eden ne varsa hayatinizdan cikarin..Ayrica bir annenin daha neleer yapabilecegini tecrube etmis biri olarak soyluyorum geç kalmayın....Bizim gibiler sadece vicdaniyla hareket ettigi surece kendi ailesi konusunda mutlu olamaz...

Arkadaşın dediği gibi bence de uzaklaşın mutlaka. Bir şekilde yapın bunu. İnanın kafanız daha rahat edecek.

Kim size zarar, huzursuzluk veriyor, dibe çekiyorsa ilişkiyi kesmeli.
Bu anne,baba, kardeş olsa bile ben buna inanıyorum.
Tek başınıza atlatamıyorsanız, kızınızla ve diğer insanlarla ilişkinizi etkiliyorsa psikolağa gidin tabii ki.
Sizinki çocukluktan kalma bir yara, bari hayatınızın kalanını etkilemesine izin vermeyin, yardım alın.

uzaklaşmak istiyorum bu kez kardeşim ile babamdan tepki alıyorum, sürekli hastalanıyor üzülüyorum sonra. Ama bana yaptıkları sebebiyle bazen istemeden de olsa kızıma bağırırken buluyorum kendimi.

Canim bu isler boyle. Aile iyi olur ask is hayati kotu olur, evliligin kotudur ailen iyi olur. Bazen is durumun cok iyidir aile hayatin berbatir. Illa biri kotu olur insanin ruhunda iz birakir. En kotu olasilik da hepsi birden kotudur iyi gunlere kavusunca tadi damaginda kalir yine kotu seyler gelir ust uste. Senin sanssizligin da annen olmus. Seni kis gunu sandaletle gezdiren anneden kizina anneanne olma ihtimali baya baya zayif bir ihtimal. Tinlamamayi ogrenip seyrek gorusecekin. Buzdolabi anne sahibisin arastirabilirsin.

Benzer şeyleri yaşadım yaşıyorum, çocukken sıkıntı yoktu, herşey ben evlendikten sonra ortaya çıktı, kayınvalidemin beni sevmesinden bana eşya almasına ev vermesine kadar dokundu anneme. Hep bunu dile getirdi ona kimse yapmamış bana yapıldığı için hazmedemedi bir türlü. Şok içinde izledim, başkası kızım iyi yerlere gelsin diye sevinir, benimki hep aşağı çekmeye çalıştı beni. Evlendiğimden sonraki 10 küsür yıl senin gibi gelgitlerle uğraştım durdum, anlam veremedim, yakıştıramadım , ben abartıyorumdur dedim ama artarak devam etti, benim mutluluğum onu garip bir şekilde huzursuz etti, sürekli kayınvalideme telefon edip beni şikayet etti, dertleşiyoruz diyerek. En son teyzelerime filan da beni kötüleyince ipler koptu bende. Ben Allah'tan korkumdan, anne hakkıdır diyerek, torunlarından ayrı kalmasın vs diye görüşmeye devam ediyorum ama o kadar, samimiyet biraz ilerlese bana ve aileme zarar vermeye başlıyor çünkü. Gerçekten herkes anne olamıyor, sen kendini ve eşinle olan çekirdek aileni korumalısın, ne kadar değersiz hissettirselerde biz değerliyiz ve madem zarar veriyorlar belli bir sınırın dışında kalmak zorundalar

Vicdan azabı çekmenize gerek yok zamanında size çektirdiklerini düşünün bir o vicdan azabı çekti mi? Ee ne demişler herkes ektiğini biçer sizi başından atıp gününü gün etmiş birisi bundan sonra sizi görmeyiverse de olur...

Ona aynen buraya yazdiginiz gibi okkali bir konusma yapin ve uzaklasin.Senin beni harcadigin gibi ben kizimi harcamiycam,bana yaptiklarin artik yetti.Bundan sonra canimi sikamayacaksin deyin.Cantanizi alin ve cikin evden.
Baslarim vicdanina .
Bu vicdan hep cocuklarda mi olmak zorunda ?Anne olmayi ogrenememis biri anneanne zaten olamaz .Kizinizda mi orselensin istiyorsunuz?
Cok dayaklar yedim ben annemden bir cocugun sucu en fazla ne olabilir ?
Bir yumurta kiriyordu 2 istedigim icin teyzem elinden aliyordu beni,doverken.
Kemerle ,hortumla,ayakkabiyla dayaklar yedim.Kicimin ustune oturamadim.Hakaretler,asagilamalar.
Simdi buna vicdan mi yapayim?
Ayda 1 gidiyorum 1 saat oturup geliyorum.

Iyide akil var mantik var
Sana gerektigi gibi bakmayan kadina kizini nasil verirsin?
Sahsen ben anneme hayatta vermem
Cunku annelige elverisli degil...ve bunu ben tecrube ettim...torun olunca mucize olmuyor yani...bence kizina bu hatayi yapma

Anne-kız ilişkileri çok hassas. Ben psikologa gitmeniz taraftarıyım. Çünkü anne ile bağ kurulamayınca ya da sevgisizlik-ilgisizlik sorunları yaşanınca ister istemez diğer insanlarla olan ilişkilerinize de yansıyor.

iyi de sizi yetiştirmeyi becerememiş bi kadına kendi çocuğunuzu emanet ederken aklınız nerdeydi?

Cennet Kokusu_ .!.:

31 yaşında çalışan bir kadınım.
1 yaşında dünyalar tatlısı bir kızım var. Çok mutluyum, evliliğim de, işim de güzel gidiyor çok şükür. Benim sıkıntım annemle...
Kimseye olmadığı kadar açık olmak istiyorum . Uzun uzun anlatmak istiyorum dilim döndüğünce.
Anneler her zaman melek değil. Benim annem de oğlu ve benim aramda ayrım yapan bir insan. Yıllardır böyle oldu ama ben hiç bu cümleyi ona kurup duygularımı yansıtmadım. Çünkü ona yakıştıramıyordum bunu.
Ama sinyalleri ben daha küçükken vermiş, ben anlamamışım. Mesela bir akşam bisiklet almaya gitmiştik, kardeşime aldılar, babam bana da almak istese de annem aldırmadı. Durumumuz olduğu halde...
Servisle okula gidiyorum diye, kışın bile önü açık sandalet gibi ayakkabılar giyiyordum. Önemli olan ayağımın yere değmemesiymiş! Ama ben çok utanıyordum. Oysa erkek kardeşime bot alınıyordu sık sık...
Bu gibi ayırımları saymakla bitmez. Çok da kale almadığımı sanıyordum ama kendi kızım olduktan sonra durum çok değişti. Benim annem de çalışan bir kadındı ve ben kreşlerde büyüdüm.
Evde küçük yaşta hep tek başıma yaşamaya alıştım. Okula kendim gidiyor, eve geldiğimde ödevlerimi yapıyor ve yemeğimi ısıtıyordum. O sırada 7-8 yaşlarındaydım.
Kızım olduktan sonra anneme çok ihtiyaç duydum, bir anne olarak yanımda olmasını istedim.
Gel zaman git zaman doğum iznim bitti, işe dönmem gerekti. Kızıma o bakacaktı, bu yüzden onun yanına taşındık.
1 ayda canımdan bezdirdi beni. Ne eşimin gizli telefonlarla görüşüp beni aldatmadığı kaldı, ne komşu ile dedikodumu yaparken bahsettiği doğum kilolarım kaldı.
“Çocuğumu kimseye verme, başkalarına elletme” derdim, bana kızımın milletin kucağında fotoğraflarını atardı. Tam bir faciaydı...
Ardından bana “Pazar günleri kızı bana bırak, cuma günleri al, memeden kes” demeye başladı.
İşyerinde zar zor çıkardığım 150 cc sütü eve getireceğim diye ben neler yaşarken, o söylemediğini bırakmadı bana.
Eşime iftira attı. İftira olduğunu biliyorum çünkü “Onu gece telefonda konuşurken yakaladım” dediğinde telefonları benim yanımdaydı. Sonra bakıcı buldum, oradan ayrıldım ve evimi, evliliğimi oturtmaya çalıştım. Bu kez “Torunum evimi görmeden büyüyor” diye baskılar yapmaya, sürekli bizi evine gitmeye zorladı.
Yıllar sonra, beni de küçükken pazar günleri anneanneme bırakıp, cuma günleri aldığını ve hayatını kocasıyla baş başa yaşadığını öğrendim. Ona göre hayatımı yaşamalıymışım ve bu hayatta kızıma yer yokmuş!
Yani eşimle takılıp keyfime bakayım, kızım onda kalsın, o da bitmek bilmeyen sosyal medya tutkusuna, kızımı maşa olarak kullanıp mutlu olsun. Torun anneanne aşkı yaşasın... Fotoğraflar yüklesin, beğeni alsın, egosunu tatmin etsin.
bir anne çocuğunu hafta içi bırakıp hafta sonu alınca, kendince hayatını yaşayınca, sence bu annelik midir?
Bak aradan 31 yıl geçti, ama hâlâ annemle aramızdaki o bağ kurulamadı. İşin tuhafı hâlâ böyle saçmalıklarına devam ediyor, mutlu olmam onun için bir şey ifade etmiyor.
Eşim çok anlayışlı ve beni her daim koruyor...
Görüşmek istemiyorum, onu aramak istemiyorum ama bu kez de hastalanıyor. Ben onun hastalıklarının psikolojik olduğunu düşünüyorum, çünkü doktorlar bir sebep bulamıyor.
Beni hep hastalığıyla tehdit ediyor. Bu kez kendimi vicdan azabı çekerken buluyorum.
Hep onun istediği olsun isteyen, maddi gücüyle herkesi elinde tutabileceğini sanan ve kızımı kendi kızından, benden çok seven bir kadın.
Maalesef çok kötüyüm abla. Bu durum beni çok üzüyor, çok kırıyor. Kendi kızımla olan ilişkim de böyle olacak diye çok korkuyorum.
Bu arada “Bana ne yaparsan kızından aynısını görürsün” diye de üzerime geliyor.
Babam ise sırf evde keyfi kaçmasın diye, süt veren kızına “Annene bir şey olursa bir daha bu evden içeri giremezsin” diyen biri. Çünkü annemi defalarca aldatmış, dövmüş bir adam. Bence sevgisinden değil bu davranışı...
Abla, kızımla olan ilişkime de yansıyor bu konu. Sürekli çocukluğumu düşünüp anneme kızıyorum. Çok küçükken yazdığım bir anı defterim vardı; oraya bile “Annem bana kan kusturuyor” yazmışım. O da bunu gördü zaten...
Abla annem beni hiç sevmedi galiba. Daha çok erkek kardeşimi sevdi, ona ayrı davrandı hep.
Şimdi ben de ona karşı sevgimi yitiriyorum galiba.
Ne yapmalıyım? Bir psikoloğa gitsem mi sizce?

Genişletmek için tıkla...

Son yazdıklarını boşver. Bana ne yaparsan kızın da sana aynısını yapar diye psikolojik baskı yapıyor sana. Çünkü Sen onun sana yaptığı gibi yapmıyorsun kızına. Uzak dur huzur bul.
Şahsen ben de ilerde çocuğumu anneme emanet etmem. Ben mutlu birey olarak yetişmedim çocuğum da heba olmasın.

Glukgluk .!.:

Ona aynen buraya yazdiginiz gibi okkali bir konusma yapin ve uzaklasin.Senin beni harcadigin gibi ben kizimi harcamiycam,bana yaptiklarin artik yetti.Bundan sonra canimi sikamayacaksin deyin.Cantanizi alin ve cikin evden.
Baslarim vicdanina .
Bu vicdan hep cocuklarda mi olmak zorunda ?Anne olmayi ogrenememis biri anneanne zaten olamaz .Kizinizda mi orselensin istiyorsunuz?
Cok dayaklar yedim ben annemden bir cocugun sucu en fazla ne olabilir ?
Bir yumurta kiriyordu 2 istedigim icin teyzem elinden aliyordu beni,doverken.
Kemerle ,hortumla,ayakkabiyla dayaklar yedim.Kicimin ustune oturamadim.Hakaretler,asagilamalar.
Simdi buna vicdan mi yapayim?
Ayda 1 gidiyorum 1 saat oturup geliyorum.

Genişletmek için tıkla...

Bunu ben mi yazdım acaba dedm bi an benim dayak olayı kıçımın üstne oturamayacak kadar değil de baskılar, halaretler aşağılamalar aynı.. ya küçücük çocuk zorlasa bile ne kadar yaramazlık yapar ki evin içinde? Öyle bi çocuk da değildim. En fazla ortalığı dağıtır. Tahammülsüz insanlar çocuk yapmasın cidden

derinderin .!.:

Bunu ben mi yazdım acaba dedm bi an benim dayak olayı kıçımın üstne oturamayacak kadar değil de baskılar, halaretler aşağılamalar aynı.. ya küçücük çocuk zorlasa bile ne kadar yaramazlık yapar ki evin içinde? Öyle bi çocuk da değildim. En fazla ortalığı dağıtır. Tahammülsüz insanlar çocuk yapmasın cidden

Genişletmek için tıkla...

Cocukken zaten yerimden kipirdamiyodum ben,gozunu belertir yanlis bir sey yaparim diye.
Yedigim dayaklar lisedeydi.
Soba demiri falan egrildi bacaklarimda,Allah hidayet versin.Yanagimda hala tirnak izi var 15 senedir.Simdi diyor ki ben cok yabaniymisim,gelip gitmiyormusum,insan icine karismiyormusum

Şu göz belertme olayı her annede var galiba. İstiyorlar ki gözünü belertince her dedikleri olsun. Ben bunu şöyle aştım, sen gözünü pörtletince otomatik olarak senin etkin altına girmiyorum boşuna uğraşma. Onlar da annelerinden öyle görmüşler aslında o yüzden böyleler. Doğurdukları bi Makine değiliz sonuçta.

Glukgluk .!.:

Cocukken zaten yerimden kipirdamiyodum ben,gozunu belertir yanlis bir sey yaparim diye.
Yedigim dayaklar lisedeydi.
Soba demiri falan egrildi bacaklarimda,Allah hidayet versin.Yanagimda hala tirnak izi var 15 senedir.Simdi diyor ki ben cok yabaniymisim,gelip gitmiyormusum,insan icine karismiyormusum

Genişletmek için tıkla...

derinderin .!.:

Şu göz belertme olayı her annede var galiba. İstiyorlar ki gözünü belertince her dedikleri olsun. Ben bunu şöyle aştım, sen gözünü pörtletince otomatik olarak senin etkin altına girmiyorum boşuna uğraşma. Onlar da annelerinden öyle görmüşler aslında o yüzden böyleler. Doğurdukları bi Makine değiliz sonuçta.

Genişletmek için tıkla...

Su an ona gitmem lazim ikinci kahvemi iciyorum salonu falan toplamaya basladim ne kadar gec gidebilirim diye

Merhabalar

Ben ne size akıl verecek yaştayım ne de bir çocuk sahibi ne de evli. Ben sadece anne-kız ilişkisinde bir yorumda bulunmak istedim sizlere. Kendi kızınız olmuş yani anlamışsınızdır ki insan evladını kendi canından ayıramaz. Eminim ki annenizde öyledir. Siz ve erkek kardeşiniz ayrı kefelerde değildir diye düşünüyorum. Elbette kendinizi motive etmek ve rahatlamak istiyorsanız bir doktor önerebilirim sizlere. Bu forumda kaydolduğum ilk günden -bir hafta dahi olmadı gerçi ama- son güne kadar psikolojik tedavi ve desteği savunacağım.

Bu konuyu annemle de konuştum. Gençken bende hatalar yaptım, sizi hiçbir zaman ayırmadım ve ayrı kefelere koymadım ama ablan bunun tam tersini söyler dedi. Burada olay kendini ifade etmekte saklı bence. Anneniz bir şekilde siz ve sizinle ilgili olan her şeyde kendini ifade edememe sıkıntısına düşüyor ya da bir kızgınlığı var kendince diye düşünüyorum. Bir şeyler yaşamış olmalı değil mi? Bunun altında boş bir sebep olamaz diyor annem.

captain price .!.:

iyi de sizi yetiştirmeyi becerememiş bi kadına kendi çocuğunuzu emanet ederken aklınız nerdeydi?

Genişletmek için tıkla...

Gerçekten düşündüğünüz kadar basit değil bu çıkarım. Her ne kadar bir anne iyi bir rol model olamasa da annedir, içgüdülerine güvenmek lazım.

Bu anneler bırak anneliği insan olarakta eksikler bir tanede benim başımda var.
Kinci, fesat kimseyle iyi olmamı istemez.
Kardeşimi daha çok severdi ben iyi bi evlilik yapınca bana yanaşmaya başladı değişebilip iyi bir insan olabileceğine inanmıştım ama beni yine yanılttı.
Geçen hafta benim hakkımda söylediği şeyleri duydum.
Bu benim için son noktaydı arama ömür boyu mesafe koymaya kararlıyım. Yoksa hayatımı mahvedecek. Çocuğum olsa asla onun eline bırakmıcam.
Sizde aranıza mesafe koyun başka türlü kurtuluş yok.