annemi çok seviyorum elimden geldiğince onu üzmemeye dediklerini yapmaya çalılıyorum babamıda aynı şekilde hatta babama direkt ne yaparsa yapsın kıyamıyorum susuyorum her şeye çoğu şeyi bilmeme rağmen sesimi çıkartmayı bırak tepki bile göstermiyorum ya da bildiğimi belli etmiyorum
dışarıda çok rahat geniş dünya yansa umurunda olmazmış gibi durduğum söylenir hep asla duygularımı içime atma gibi bir çabam yok ama ikinci bir kişiyle paylaşamıyorum asla ,
diğer insanların kalbini kırmama yada onları ğzmekten korkma gibi bi derdim asla yok ama üzülmesinler kırılmasınlar diye hep çoğu şeyin üstünü örtüyorum sormuyorum soruşturmuyorum saygı duyuyorum fikirlerimi diretmiyorum yada bana söyledikleri ama benim hoşuma pekte gitmeyen konuların üzerinde tatsızlık çıkarmaya gerek yok diye çok durmuyorum
ama annemin bana söyledikleri cümlelerde kendimi kaybediyorum ona tepki göstermediğim için umursamıyormuşum falan sanıyo sanırım ama ağlaya ağlaya içim çıkıyo düzgün bir dille , söylediği cümleden neden rahatsız oldugumu dile getirmek istediğimdede yaptığı şeyi inkar edip durdurulamayacak bi şekilde bağırınmaya ve tuhaf tuhaf ani hareketler yapmaya başlıyor ani hareketlere karşıda inanılmaz bi hassasiyetim var özelliklede yüksek sese annem bapırmaya başlayınca söyleyeceğim şeyi bile unutup tamamen başka bi aleme geçiyorum en ufak şeyde bile bana söylenmekten geri kalmıyor mesela geçen gün onlara gittiğimde eski odamdaki yüksek yastıktan rahatsız olduğum için gittim dolaptaki arkadaki en küçük yastığı aldım küçük yastık kımse kullanmaz bide en arkada kimsenin değildir ihtimaliyle başladı yok sen o yastığı ne yapıcaksın neden aldın niye etrafı mafediyosum neler neler ve inanamayacağınız derecede bağırıyo yani bu çok çok küçük ve saçma bi örnekti ama buna bile versiği tepki çok tuhaf ama bana bağırmalarından çok kurduğu cümleler perişan ediyor ne desem nasıl uyarsam bilemiyorum bu kadın bana neden böyle yapıyo
babamda asla tepki vermiyo annem kendini yırta bile bana karşı
ama kardeşimin söylediği bir şeye annem herhangi bir şekilde ters bi cevap versin hemen söylenmeye başlıyo ama bana gelince çıt yok anneme bağırsın etsin demiyorum tabiki ama en azından uyarılarda bulunda keşke
cidden artık buraya yazmıyorum söylediklerini ama artık gerçekten gücüm kalmadı çok zoruma gidiyor ama asla annemle oturup iki sevgi pıtırcığıymıl gibi anlayış içerisinde sohbet arası uyarıda bulunmakta içimden gelmiyor annemide babamıda çok seviyorum ama onlara benzememek için yapmak istediğim şeyleri bile yapmıyorum sırf annemde öyle yaparsı kesin diyip nasıl aşıcam bu şeyleri
eşime karşı kendilerini hiç olmadıkları gibi birbirine düşkün kibar aile bağı kopmasın diye ölüp biten aile her şeydir diyen idris sultan koçovalıya dönüşüyolar bana karşı hiç göstermedikleri kadar saygı , tatlı dil , övgüler sövgüler
eşimde sanıyoki ailem bana aşık ama söylemiyorum olayın aslını ileride bana senin annen şöyleydi baban böyle yapıyodu ben niye yapmıyım vb salak salak düşüncelerde bulunmasın diye
dışarıda çok rahat geniş dünya yansa umurunda olmazmış gibi durduğum söylenir hep asla duygularımı içime atma gibi bir çabam yok ama ikinci bir kişiyle paylaşamıyorum asla ,
diğer insanların kalbini kırmama yada onları ğzmekten korkma gibi bi derdim asla yok ama üzülmesinler kırılmasınlar diye hep çoğu şeyin üstünü örtüyorum sormuyorum soruşturmuyorum saygı duyuyorum fikirlerimi diretmiyorum yada bana söyledikleri ama benim hoşuma pekte gitmeyen konuların üzerinde tatsızlık çıkarmaya gerek yok diye çok durmuyorum
ama annemin bana söyledikleri cümlelerde kendimi kaybediyorum ona tepki göstermediğim için umursamıyormuşum falan sanıyo sanırım ama ağlaya ağlaya içim çıkıyo düzgün bir dille , söylediği cümleden neden rahatsız oldugumu dile getirmek istediğimdede yaptığı şeyi inkar edip durdurulamayacak bi şekilde bağırınmaya ve tuhaf tuhaf ani hareketler yapmaya başlıyor ani hareketlere karşıda inanılmaz bi hassasiyetim var özelliklede yüksek sese annem bapırmaya başlayınca söyleyeceğim şeyi bile unutup tamamen başka bi aleme geçiyorum en ufak şeyde bile bana söylenmekten geri kalmıyor mesela geçen gün onlara gittiğimde eski odamdaki yüksek yastıktan rahatsız olduğum için gittim dolaptaki arkadaki en küçük yastığı aldım küçük yastık kımse kullanmaz bide en arkada kimsenin değildir ihtimaliyle başladı yok sen o yastığı ne yapıcaksın neden aldın niye etrafı mafediyosum neler neler ve inanamayacağınız derecede bağırıyo yani bu çok çok küçük ve saçma bi örnekti ama buna bile versiği tepki çok tuhaf ama bana bağırmalarından çok kurduğu cümleler perişan ediyor ne desem nasıl uyarsam bilemiyorum bu kadın bana neden böyle yapıyo
babamda asla tepki vermiyo annem kendini yırta bile bana karşı
ama kardeşimin söylediği bir şeye annem herhangi bir şekilde ters bi cevap versin hemen söylenmeye başlıyo ama bana gelince çıt yok anneme bağırsın etsin demiyorum tabiki ama en azından uyarılarda bulunda keşke
cidden artık buraya yazmıyorum söylediklerini ama artık gerçekten gücüm kalmadı çok zoruma gidiyor ama asla annemle oturup iki sevgi pıtırcığıymıl gibi anlayış içerisinde sohbet arası uyarıda bulunmakta içimden gelmiyor annemide babamıda çok seviyorum ama onlara benzememek için yapmak istediğim şeyleri bile yapmıyorum sırf annemde öyle yaparsı kesin diyip nasıl aşıcam bu şeyleri
eşime karşı kendilerini hiç olmadıkları gibi birbirine düşkün kibar aile bağı kopmasın diye ölüp biten aile her şeydir diyen idris sultan koçovalıya dönüşüyolar bana karşı hiç göstermedikleri kadar saygı , tatlı dil , övgüler sövgüler
eşimde sanıyoki ailem bana aşık ama söylemiyorum olayın aslını ileride bana senin annen şöyleydi baban böyle yapıyodu ben niye yapmıyım vb salak salak düşüncelerde bulunmasın diye