- 16 Mayıs 2020
- 584
- 635
- Konu Sahibi birzerdali
- #21
Çok tatlı bir yaziydi teşekkür ederim öncelikle. Evet maalesef onlara benzedim ya da öfke konusundaAhhh canımcım. Aslında içindeki adalet duygusu seni kavgacı konumuna düşürmüş. Hiç benzemek istemediğin abin ve baban gibi tarafların doğmuş. Evet kavga anlamında ya da ağzına geleni söyleme anlamında abin ve babana benzemişsin. Bunu kabul etsen iyi olur. Kavga ediyorsun çünkü niyetin anlaşılmıyor, annen kendini koruyamadığı İçin sinirleniyorsun , senin iyi niyetini anlamadığı İçin öfkeleniyorsun . Kuzum kimseleri değiştiremezsin. Kendinden gayrı. Kavga etmen gereken bir durum olduğunda kendini takip et. Sonuca faydası olmayacak tepkiler gösterme. Tepki değil bir durumla ilgili cevap vermeyi dene. Zor bir ilişki ağın olmuş. Ama halledebilirsin. Kendine öfkelenmeyi bırak . Öfke öfkeyi çeker. Kendini sev. Talep edilmedikçe karışma. Kendini sev. Kavgacı da olsan, çok adil birisi de olsan, anneni çok da sevsen az da sevsen ... sen kendini sev. Çocuklukta ihmalin izleri: boşluk hissi ... bu kitabı mutlaka oku . Sevgiyle kal. Yakandan düş :)
benziyordum hep belki de. Ama anlaşılmamak bunu daha da katladı ve artık suçluluk hissedecek noktaya geldim. Evde sürekli " sorunlu, kavgacı, problemli,annesi ile anlaşamayan" biri olarak tanimlanmak kendi kişiliğim ile catismama sebep oluyor. Anne ne derse doğrudur ya da aile ne derse doğrudur fikri ister istemez yakami bırakmıyor sanki. Onlar öyle dediyse demek ki öyleyim gibi hissediyorum. Bilemiyorum. Zor bir ilişki içindeyim, yorumunuz için tekrar teşekkürler