- Konu Sahibi sonneillon
- #1
Bundan neredeyse 20 sene önce, ben küçük bir çocukken ailevi sorunlar yüzünden annemin garip davranışları başladı. Depresyon, sürekli ağlamalar, içine kapanıklık, kardeşim ve bana uyguladığı aşırı derecede korumacılık, bazen de şiddet yüzünden pek normal bir çocukluk geçiremedim. Psikyatri doktorunun sanırım yanlış tedavisi yüzünden krizleri başladı. Yanlış tedavi diyorum çünkü ilaçlarını kullanmadan önce daha normaldi ve krizleri yoktu. Hayaller, gerçeklikten uzaklaşma, şiddet eğilimi vs klasik şizofreni belirtileri göstermeye başladı. Farklı doktorlar da denendi, hastaneye yatıp şok tedavisi de uygulandı hatta cahil annanem ve dedemin aklına uyup hocalara bile götürüldü; oralarda cin terapisi bile uygulandı.
Şuan 29 yaşındayım. Son 20 senedir nelere şahit oldum ufak bir miktar anlatayım. Bütün komşularımıza bizi rezil etti. Komşulara kapıyı açar ağıza alınmayacak küfürler ederdi. Camdan aşağıya bardaklar atıp kırardı. Giyim eşyalarımızı camdan sokaklara atardı. İyice rezil olduktan sonra oturduğumuz semti değiştirip daha sakin bir yere taşındık. Bize olan psikopatlık derecesinde korumacılığı yüzünden evden kaçıp okulumuza bile gelip rezil ederdi. Sürekli evden kaçma düşüncesi vardı, kapıyı kilitli tutup anahtarları saklamak zorunda kalıyorduk. Bazen bağıra bağıra ağlayıp duruyordu. Bu yüzden komşuların eve jandarma çağırmışlığı bile var. Bağırarak çığlık atar, avazı çıktığı kadar küfürler eder... Sürekli bize aynı soruları sorar... Üniversiteyi farklı bir şehirde okumuştum. Son 8 senedir gerçekte o şehirde olup olmadığımı günde 2-3 defa soruyor. Bunun dışında farklı soruları da var ve her yeni günde aynı soruları tekrar duyuyorum. İlaçlarını içmek istemiyor. 20 yıldır hergün yalvararak, bazen ondan dayak yiyerek ilaçlarını içirmeye çalışıyoruz. Ben pek uğraşmadım ama kardeşim bu konuda baya yıprandı. Yaptığı öyle iğrenç şeyler var ki buradan anlatmaya bile utanıyorum. Annemi tehlikeli psikopat bir şeytan olarak görüyorum. En kötüsü de anne tarafı akrabaların da psikolojilerinin bozuk olduğunu düşünüyorum çünkü onların davranışları da bir garip. Annemi nedense normal olarak görüyorlar. Tabi hiçbirisinin kollarında kanayan tırnak izleri olmadı. Hiçbirisi rezil olmadı, ağır küfürler işitmedi.
Bu hayat babam, kardeşim ve bende tedavisi imkansız yaralar açtı. Uzun yıllardır asosyalim, başarısızım, başladığım hiçbir şeyin sonunu getiremiyorum, ilişkilerimin çoğu kötü bitti, mutsuzum vs.. Yaşıtlarımın çoğu evlendi hatta çocukları bile oldu. Benim ise şuan bir sevgilim bile yok. Sevgiliyi geçtim çalışmam gerekiyor ama işim de yok. Kendimi yıllardır eve kapattım film izleyip duruyorum.
Annem hayatımda oldukça ben mutsuz olmaya devam edeceğim ve başarısız olmaya mahkumum.
Annemi bir bakımevine ya da bakırköy akıl hastanesine yatırmak istemiyorum. Ama artık kendi hayatıma bakmam gerekiyor. Bakıcı tutsam iki güne kalmaz kaçar gider. Kalıcı olarak bir hastaneye yatırsam hem o kadar param yok hem de akrabalarımın kötü ithamlarıyla uğraşıp duracağım ve açıkçası vicdanım da buna izin vermez. Ne yapmalıyım? Artık yoruldum, bıktım... Annem için değil, kalan ömrümü daha fazla ziyan etmemek adına benim için sizlerden çözüm önerileri istiyorum.
Şuan 29 yaşındayım. Son 20 senedir nelere şahit oldum ufak bir miktar anlatayım. Bütün komşularımıza bizi rezil etti. Komşulara kapıyı açar ağıza alınmayacak küfürler ederdi. Camdan aşağıya bardaklar atıp kırardı. Giyim eşyalarımızı camdan sokaklara atardı. İyice rezil olduktan sonra oturduğumuz semti değiştirip daha sakin bir yere taşındık. Bize olan psikopatlık derecesinde korumacılığı yüzünden evden kaçıp okulumuza bile gelip rezil ederdi. Sürekli evden kaçma düşüncesi vardı, kapıyı kilitli tutup anahtarları saklamak zorunda kalıyorduk. Bazen bağıra bağıra ağlayıp duruyordu. Bu yüzden komşuların eve jandarma çağırmışlığı bile var. Bağırarak çığlık atar, avazı çıktığı kadar küfürler eder... Sürekli bize aynı soruları sorar... Üniversiteyi farklı bir şehirde okumuştum. Son 8 senedir gerçekte o şehirde olup olmadığımı günde 2-3 defa soruyor. Bunun dışında farklı soruları da var ve her yeni günde aynı soruları tekrar duyuyorum. İlaçlarını içmek istemiyor. 20 yıldır hergün yalvararak, bazen ondan dayak yiyerek ilaçlarını içirmeye çalışıyoruz. Ben pek uğraşmadım ama kardeşim bu konuda baya yıprandı. Yaptığı öyle iğrenç şeyler var ki buradan anlatmaya bile utanıyorum. Annemi tehlikeli psikopat bir şeytan olarak görüyorum. En kötüsü de anne tarafı akrabaların da psikolojilerinin bozuk olduğunu düşünüyorum çünkü onların davranışları da bir garip. Annemi nedense normal olarak görüyorlar. Tabi hiçbirisinin kollarında kanayan tırnak izleri olmadı. Hiçbirisi rezil olmadı, ağır küfürler işitmedi.
Bu hayat babam, kardeşim ve bende tedavisi imkansız yaralar açtı. Uzun yıllardır asosyalim, başarısızım, başladığım hiçbir şeyin sonunu getiremiyorum, ilişkilerimin çoğu kötü bitti, mutsuzum vs.. Yaşıtlarımın çoğu evlendi hatta çocukları bile oldu. Benim ise şuan bir sevgilim bile yok. Sevgiliyi geçtim çalışmam gerekiyor ama işim de yok. Kendimi yıllardır eve kapattım film izleyip duruyorum.
Annem hayatımda oldukça ben mutsuz olmaya devam edeceğim ve başarısız olmaya mahkumum.
Annemi bir bakımevine ya da bakırköy akıl hastanesine yatırmak istemiyorum. Ama artık kendi hayatıma bakmam gerekiyor. Bakıcı tutsam iki güne kalmaz kaçar gider. Kalıcı olarak bir hastaneye yatırsam hem o kadar param yok hem de akrabalarımın kötü ithamlarıyla uğraşıp duracağım ve açıkçası vicdanım da buna izin vermez. Ne yapmalıyım? Artık yoruldum, bıktım... Annem için değil, kalan ömrümü daha fazla ziyan etmemek adına benim için sizlerden çözüm önerileri istiyorum.
Biz ne desek boş çünkü bu basit bir konu değil. Bir psikologa danışsan? Hayatın kısıtlanmış durumda ve buna daha fazla izin verme 
).. Hangisine el verirdi bir annenin vicdani? Disaridan konusmak kolay belki bana yasayan bilir ama cok zor bir durum ve sonucta "anne" . Insallah tedavi edilebilecek bir yol bulunur.. Ya da en azindan daha makul seviyeye iner hastaligi.. Allah sifa versin..
