- 29 Nisan 2024
- 590
- 1.195
- 28
- Konu Sahibi kalbimegedekaldi
- #1
38 yaşında anne oldum. Çocuk isteyen biri değildim, zaten sırf bu yüzden geç evlendim. Hamileliğimin ilk dönemlerinde sadece eşim istediği için bebeğimiz olacaktı ve çok kavgalar ettik, son dakikaya kadar aldırmayı düşündüm ama yapamadım. Şimdi 22 aylık ve onu canımdan çok seviyorum, asla inanmazdım biri söylese.
Çalışıyorum, annem bakıyor kızıma. 2 yaşına kadar evde olmayı planlıyordum ama işler istediğim gibi gitmedi.
Ben gezmeyi seven, rahatına düşkün bir insandım. Kızımın varlığının özgürlüğümü kısıtlamasından asla şikayetçi değilim, aksine onunla yaptığım her şey çok keyif veriyor. Ancak kalbim çok yorgun, beynim de. Sürekli aman düşmesin, aman yemeğini yesin, ileride karşısına nasıl bir adam çıkacak, okulda nelerle karşılaşacak bunu düşünmekten yorgunum. Bir süre psikolojik destek de almayı denedim ama bana b12 ve uyku ilacı verip gönderdi.
Benzer korkuları, yorgunluğu yaşayan anneler nasıl iyileştirdiniz kendinizi?
Çalışıyorum, annem bakıyor kızıma. 2 yaşına kadar evde olmayı planlıyordum ama işler istediğim gibi gitmedi.
Ben gezmeyi seven, rahatına düşkün bir insandım. Kızımın varlığının özgürlüğümü kısıtlamasından asla şikayetçi değilim, aksine onunla yaptığım her şey çok keyif veriyor. Ancak kalbim çok yorgun, beynim de. Sürekli aman düşmesin, aman yemeğini yesin, ileride karşısına nasıl bir adam çıkacak, okulda nelerle karşılaşacak bunu düşünmekten yorgunum. Bir süre psikolojik destek de almayı denedim ama bana b12 ve uyku ilacı verip gönderdi.
Benzer korkuları, yorgunluğu yaşayan anneler nasıl iyileştirdiniz kendinizi?
Son düzenleme: