ilk çocuğumda yaşım küçük ve şartlarım çok olumsuzdu. Hiç de öyle çocuk isteyen bir de değildim. Kendi bebeğim ve yeğenlerim haricinde bebek de sevmem. Hamilelik boyunca ağladım. Oğlum olunca da ona inanılmaz bağlandım. Hayatımın en güzel parçası. Çok da iyi gittiğimizi düşünüyorum 9 senedir. Annelik başka bir şey. Eski karAkterinizden sıyrılıp başka yönlerinizi keyifle keşfediyorsunuz. O yüzden hiç endişelenmeyin. Gayet iyi becerirsiniz. Tabi ki zor ve yorucu ama bir o kadar da keyifli.
Şimdi 2. İçin uğraşıyorum. Uzun bir ara vermiştim artık kendime yönelmeliyim deyip, formasyon aldım, sınav çalıştım ama Jinokolojik sorunlarımın olduğunu öğrendiğim anda kpss filan bütün hedeflerimi bıraktım 4 senedir 2. Çocuk için uğraşıyorum. Kendimden çok oğlumun bir kardeşi olsun diye.
İlk doğduğu anda hemen birden annelik de pompalanmıyor, zaman içinde o gülüşler, mimikler, o minicik şey o kadar bağlıyor ki kendine, o zor zamanları özlüyorsunuz bile ileride. O yüzden şu anda bu duyguları yaşamamanız kötü anne olacağınızı filan göstermiyor, çok normal hissettikleriniz. Hele ki daha öncesinde istemezken. Bir de hormon dengesizlikleri ilk 3 ayda tavan yaparken.
Bu korkular normal. Ben bile, bir yandan 2. İçin tüp bebek deneyip, bir yandan da şu anda alıştığım rahatımın bozulmasından, Doğum ve uykusuz gecelerden acayip korkuyorum mesela içten içe :) ama beni ne gibi bir güzelliğin beklediğini bildiğim için bu korku çok da domine etmiyor ruh halimi.
Umarım sorunsuz geçer ve kucağınıza alırsınız. Ama onun öncesinde, bu güzelliğin tadına varırsınız inşallah. Ve çok keyifli bir gebelik geçirirsiniz.