Konuşmayı hep istiyordum ama karşı taraf söylediklerimi (doğru olduğunu bildiği halde) kabul etmezse huzursuzluk daha da büyür diye çekiniyordum üstü kapalı birşeyler söylüyordum ama bu çözüm için yeterli olmadı. Bu sorun yıllardır var içimde, hep bastırdım kendimi ama en ufak birşeyde dibe çöktüm, sonuç olarak son zamanlarda çok huzursuzum kafamın içi çok dolu destek almayı düşünecek duruma geldim.
Ve malum konuşmayı biraz önce yaptım, konunun ciddiyetinin ve bana verdiği zararın farkında olmadığını bu durumun net bir şekilde sonlanacağını söyledi. Artık zaman gösterecek herşeyi.
Rahatladım bayağı, en azından mutsuzluğumun sebebinin kendisinin olduğunu bilmesi bile çok önemli. İnşallah yoluna girer herşey.
Kafamın boşalmasını istiyorum hafiflemek istiyorum. İnsanlara gerekli karşılığı veremiyorum malesef. Hem yapı olarak, hemde yaşadıklarımdan dolayı baskın olamadım hiçbir zaman. Birçok şeyi görmezden gelip tatsızlık olmaması adına susabiliyorum ama en değer verdiklerimin duygularıma, düşüncelerime değer vermemesi beni gerçekten üzüyor.