Merhabalar, kısaca derdimi anlatmak, benim gibi bir durumu yaşayan birileri varsa dertleşmek istiyorum.
30 yaşındayım, yalnız yaşıyorum, iyi bir mesleğe sahibim. İnsan ilişkilerimi ve duygu durumumu ciddi şekilde etkileyen psikiyatrik bir rahatsızlığa sahibim uzun süredir, 2 senedir düzenli tedavi görüyorum. Aslında doktorumla bu konuyu çok detaylı konuşuyoruz ancak ben yine de bu durumu yaşayanlardan fikir almak istedim.
Annemle kendimi bildim bileli problemlerimiz var. Çocuklukta fiziksel ve psikolojik şiddet, büyüdüğümden beri sadece psikolojik şiddet görüyorum. Her zaman örnek gösterilen, saygılı, başarılı bir insan, öğrenci oldum ama annem her zaman bende aşağılanacak, kızılacak, hakaret edilecek bir şey bulmuştur. Anlamsız sebeplerle (taşındığım evi ya da eve çağırdığım ustayı beğenmemesi gibi) günlerce küslük, surat asmak, intihar eğilimim olduğunu bile bile bana hakaret edip yalnız bırakmak, intihar eğilimim olduğu için bana kızmak, ilişkisini kesmek, her şey için beni suçlu hissettirmek, ona çok fazla borcum olduğunu söylemek, yaptığı her şeyi sürekli başıma kakmak vs anlatamayacağım birçok şey... Sahip olduğum psikiyatrik rahatsızlığın tedavisinde aile desteğinin çok önemli olduğunu bilmesine rağmen buna sahip olduğum için beni suçluyor, depresyona girdiğim zamanlarda bana kızıyor.
Bana bakışlarındaki, konuşmasındaki nefret gün geçtikçe artıyor. Artık o nefreti çok iyi biliyorum, tanıyorum. "Annen seni seviyordur mutlaka." diye düşünecek olan çok kişi vardır ama maalesef bu doğru değil. "Neden bana böyle davranıyor?" sorusunun en önemli cevabını seneler sonra fark ettim. Kardeşime sürekli "Annecim" diye hitap ederken, bana senelerce bir defa bile bu hitapta bulunmadığını bile yeni fark ettim. Yardıma ihtiyacım olduğu zamanlarda -sonrasında sürekli başıma kakacağını bildiğim için yardımını istemememe rağmen- geliyor ve benimle kavga çıkartmak, beni sinirlendirmek için durmadan surat asıp offluyor, laf sokuyor, ben tepki vermedikçe dozajı daha da arttıyor. "Yeter artık." diye tepki verdiğimde ise; "İşte sen böyle nankörsün, bir daha seninle görüşmeyeceğim." diyerek tüm huzurumu kaçırıp gidiyor. Gerçekten anlatamayacağım çok şey var. Babamın ise bu durum pek umrunda değil.
Aramızdaki ilişkinin düzelmesi için onun da bir psikoloğa gitmesini, böylece daha iyi iletişim kurabileceğimizi defalarca söylememe rağmen senelerdir bu konuda hiçbir adımı olmadı. Doktorumun tavsiyesi, annemle ilişkimi olabildiğince minimumda tutmam. Artık bunu yapmak, bana zarar vermesini engellemek istiyorum ama tam olarak nasıl yapacağımı bilmiyorum. Benzer durumda olan, ailesiyle iletişimini sınırlayan ya da kesen birileri var mıdır acaba?
30 yaşındayım, yalnız yaşıyorum, iyi bir mesleğe sahibim. İnsan ilişkilerimi ve duygu durumumu ciddi şekilde etkileyen psikiyatrik bir rahatsızlığa sahibim uzun süredir, 2 senedir düzenli tedavi görüyorum. Aslında doktorumla bu konuyu çok detaylı konuşuyoruz ancak ben yine de bu durumu yaşayanlardan fikir almak istedim.
Annemle kendimi bildim bileli problemlerimiz var. Çocuklukta fiziksel ve psikolojik şiddet, büyüdüğümden beri sadece psikolojik şiddet görüyorum. Her zaman örnek gösterilen, saygılı, başarılı bir insan, öğrenci oldum ama annem her zaman bende aşağılanacak, kızılacak, hakaret edilecek bir şey bulmuştur. Anlamsız sebeplerle (taşındığım evi ya da eve çağırdığım ustayı beğenmemesi gibi) günlerce küslük, surat asmak, intihar eğilimim olduğunu bile bile bana hakaret edip yalnız bırakmak, intihar eğilimim olduğu için bana kızmak, ilişkisini kesmek, her şey için beni suçlu hissettirmek, ona çok fazla borcum olduğunu söylemek, yaptığı her şeyi sürekli başıma kakmak vs anlatamayacağım birçok şey... Sahip olduğum psikiyatrik rahatsızlığın tedavisinde aile desteğinin çok önemli olduğunu bilmesine rağmen buna sahip olduğum için beni suçluyor, depresyona girdiğim zamanlarda bana kızıyor.
Bana bakışlarındaki, konuşmasındaki nefret gün geçtikçe artıyor. Artık o nefreti çok iyi biliyorum, tanıyorum. "Annen seni seviyordur mutlaka." diye düşünecek olan çok kişi vardır ama maalesef bu doğru değil. "Neden bana böyle davranıyor?" sorusunun en önemli cevabını seneler sonra fark ettim. Kardeşime sürekli "Annecim" diye hitap ederken, bana senelerce bir defa bile bu hitapta bulunmadığını bile yeni fark ettim. Yardıma ihtiyacım olduğu zamanlarda -sonrasında sürekli başıma kakacağını bildiğim için yardımını istemememe rağmen- geliyor ve benimle kavga çıkartmak, beni sinirlendirmek için durmadan surat asıp offluyor, laf sokuyor, ben tepki vermedikçe dozajı daha da arttıyor. "Yeter artık." diye tepki verdiğimde ise; "İşte sen böyle nankörsün, bir daha seninle görüşmeyeceğim." diyerek tüm huzurumu kaçırıp gidiyor. Gerçekten anlatamayacağım çok şey var. Babamın ise bu durum pek umrunda değil.
Aramızdaki ilişkinin düzelmesi için onun da bir psikoloğa gitmesini, böylece daha iyi iletişim kurabileceğimizi defalarca söylememe rağmen senelerdir bu konuda hiçbir adımı olmadı. Doktorumun tavsiyesi, annemle ilişkimi olabildiğince minimumda tutmam. Artık bunu yapmak, bana zarar vermesini engellemek istiyorum ama tam olarak nasıl yapacağımı bilmiyorum. Benzer durumda olan, ailesiyle iletişimini sınırlayan ya da kesen birileri var mıdır acaba?