Merhaba ben 24 yaşında çalışan bir kızım.Dört kardeşiz. Fakat annem beni sevmiyor Sakın ola ki anneler evlatlarını sever demeyin Ben böyle hissetmesem buraya gerçekten yazmayı tercih etmezdim. Bu yaşıma gelene kadar Annem bana hep evin Günah Keçisiymişim gibi davrandı Aslında çok sakin çok iyi niyetli bir insanım kolay kolay Sinirlenmem ya da sabrederim ama annem çok üzerime geliyor her yaptığımda bir kusur arıyor bu da benim kendime olan güvenimi sarsıp gibi hiç bir işe yaramaz beceriksiz biri olduğumu hissettiriyor. Yıllardan beri sanki evlatlık mışım gibi hissediyorum bu yüzden Gün geçtikçe psikolojim bozuluyor kendimi kimsesiz çaresiz hissediyorum bir kardeşim evli diğeri de evlenip ayrıldı bende nişanlıyım oda uzak mesafe ilişkisi yaşadığım biriyle. Ama ailem hiçbir zaman bana destek olmadı bu konuda da olmadılar evet beni nişanladılar ama O da ben sevdiğim için zoraki oldu yani 6 aydan beri nişanlımın Ailesi arıyor açmıyorlar ve hiç konuşmuyorlar ben alıp telefonu götürüp verdiğimde de geri çeviriyorlar. Seneye düğünüm olacak sözde ama ailem nişanlımın ailesi ile iletişim kurmayı katiyen kabul etmiyor Ayrıca evleneceğim zaman bana Maddi manevi hiçbir destek olmayacaklarını düğünümü kendim yapacağımı O yüzden karışmadıklanı söylediler. Oysaki evlenen iki kardeşime de maddi olarak destek vermişlerdi ama bana gelince hiçbir konuda Maddi manevi yanımda olmuyorlar. Üniversiteye kendim gittim ve onlardan bir kuruş para almadan okuyup geldim devletten Kredi aldım onunla okudum bir günden bir güne arayıp da hatırımı sormadılar gurbette kimsesiz gibi okudum geldim şimdi iş buldum hayatımı düzene koydum nişanlandım ama annemin bana olan tavırları hiçbir zaman değişmedi bir yandan nişanlımın Ailesi arıyor biz onlarla konuşmak istiyoruz neden böyle yapıyorlar sen evlat değil misin neden hiç sana destek olmuyorlar biz böyle aile görmedik tarzında konuşmalar yapıyorlar onlarda Haklılar çünkü iletişim kurmak için hangi yolu seçtilerse faydalı olmadı annemin inatçı ve Huysuz kişiliği yüzünden hep arada kalıyorum ve her gün ağlayarak uyuyorum. Çeyizimi kendim alıyorum annem bir iğne bile almayacağını söylüyor.Gerçek bi anne bütün evlatlarının yanındayken bir evladına neden bu şekilde davranır.Ben onların yüzünü düşürmedim bu yaşıma kadar hep edebimle namusumla karakterimle temsil ettim onları. ama onlar beni küçüklüğümden beri psikolojik şiddetle üzdüler bu yaşıma geldim hala anne sevgisini görmedim Annemin bana bir kez bile kızım diye sarıldığını hatırlamıyorum.Çok moralim bozuluyor önceden bunlara çok takılmıyordum ama yaşım ilerledikçe ağır geliyor kaldıramıyorum sorguluyorum, çoğu zaman ölüp kurtulmak istiyorum Evet Ölmek çare değil ama psikolojik olarak çok yıprandım.Sürekli herşeyi kafama taktıgım için düşünceli ve dengesiz bir ruh halim oldu bi dk gülen insan 3 dakika sonra hüngür hüngür ağlıyor olabilir mi ben de öyleyim.Üzgün ve mutsuzum annelerşn evlatlarına böyle davranması normal mi sizce lütfen yardım edin.Dertleşecekanne sevgisi ve şefkatini eksikliğini her yerde yaşıyorum ve bu beni olumsuz etkiliyor kimsem yok yoksa beynimi kemiriyorum.Nişanlımı da seviyorum 5 yıldır ama o da artık benim bu dengesiz ruh hastası bunalmış hallerime katlanamıyor.Ne yapmalıyım lütfen birileri bana bişey söylesin