ben bir kediye bile 20 günden itibaren annelik yapan biriyim, sabahları kucağıma gelir uyur üzerimde, hatta beni koklar emmeye çalışır gibi hareketler yapar ve kıyamam, izin veririm. eve ilk girdiğimde tek gördüğüm şey, odur ve kucağıma alırım, o kadar çok hasta oldu ki; ona harcadığım para şimdiye kadar 6-7 maaş vardır inanın, 3 yılda. üstelik kıt kanaat geçinen biriyim çünkü eşim işssiz kaldı, herşey,mizi sattık mahkemeler, avukatlar derken. eski eşi ve cocugu sebep oldu işte bunlara.
neyse; konuya dönecek olursam depremde bile başvurdum , sahipsiz cocuklardan biri benim olsun diye. dönüş olmadı, şimdi kapıma bir bebek bırakılsa, hemen buyuturum cıcek gıbı. ama neler yasayacagımı bildiğim, bi,lmediğim, korkularımın da cok oldugu bır evlat edınme surecıne, hazır degılım, etrafımdakıler , aılem , esım, aılesı, destekcı ama ısın ıcıne gırınce, kım ne kadar bu duyguyu tasıyacak bılmıyorum ki. ya da oz evlat, yok evlat edınme, toplumda bunu nasıl kaldıracagım, cocugun nıye olmuyor sorularını bıle yıllardır kaldıramazken, baska bır soruya daha gucum yok inanın.
ustelık esımın kendı cocugu ıle ılgılı mahkemesı varken, bır baska cocugu emanet etmezler bize .
ayrıca tekrar ediyorum, 25 yasında ılk evlılıgımde degılım. yıpranmıslıklarım cok, zıhnen ruhen bedenen. o zamanlar hemen evlat edınebılırdım mesela ama sımdı ev ve ıs bıle mahvedıyor beni. yaslı annem yaslı babam yaslı kayınvalıdemın bıle ılgı-bakımı oluyor. o zamanlar tek maas ıle gecınmek mumkundu sımdı ıkı maas bıle yetmıyor. yani ne kadar bılınc artarsa, ne kadar yıpranmıslık artarsa; ınsan bır konuda o kadar temkınlı ve suphelı oluyor. . mesela ben sımdı kı ben olsam, ne 5 sene once evlenmıs olurdum ne bu yastan sonra. hatta ılk evlılıgımı de yapmamıs olurdum. bılınc duzeyım cok degıstı ve cok arttı. evlılık konusunda boyle olduguma gore, evlat edınme ya da donasyon konusunda cok temkınlı olmam, tabi çok normal bir ruh ve zihin hali oluyor bendeki yani.