Merhaba Meltem Hanım...
Ben 24 yaşındayım. Kaçarak evlendim. hiç bir şey tahmin ettiğim gibi olmadı. eşim annesiyle benim aramda bir denge kuramadı ve en sonunda annesini tercih etti. eşimden ayrıldığımda kızıma hamileydim. şuan kızım 17 aylık. ben ailemle kalıyorum. kızımı doğduğundan beri 5 kere anca görmüştür. gördüğü zamanlarda da pek ilgilenmedi. benimle görüşmek için kızını kullanıyor. bu beni deli ediyor. kızım için çok üzülüyorum. ona ilerde bu durumu nasıl anlatacağımı bilmiyorum. dışarda anne baba çocuk görünce içim acıyor.
kaçarak evlenip bir de çocukla ailemin evine döndüğüm için evde kendimi misafir gibi hissediyorum. kendimi buraya ait hissetmiyorum. eşimin evinde de çok sevdiğim halde kendimi oraya ait hissetmemiştim. kendini hiç bir yere ait hissetmeme bir sorun mudur? bazen yalnız kalabildiğim vakitlerde şöyle bir bakıyorum. duygularım alınmış gibi. kızım doğduğundan beri etkilenmesin diye hiç ağlamadım, şimdi istesem de ağlayamıyorum. sevdiğim insanları bile görmediğim zaman özlemiyorum, eksikliklerini duymuyorum. sadece kızımı bi saat görmesem özlüyorum o kadar. çarpıntım oluyor bazen, elim ayağım titriyor. bir gece hastaneye gittiğimde acilen psikologa gitmem gerektiğini söylediler. ama ailem pek üstüne düşmedi. ısrar etsem götürürler. ama korkum var. babası ilerde aklına düşer de kızımı almak isterse, benim de destek aldığımı duyarsa, sorunları var kızıma bakamaz der diye de korkuyorum. her gece kafamı yastığa koyduğum zaman kendime hedefler belirliyorum, ama sabah kalktığımda başaramazsam korkusuyla vazgeçiyorum. ve içimde nedenini bilmiyorum ama anneme karşı bir kızgınlık var. seviyorum ama sürekli kırıyorum. aynı odada oturmak onunla konuşmak bile gelmiyor içimden. üzüldüğünü görünce de üzülüyorum.
çok uzun yazdım farkındayım. içimde çok şey var, ama anlatacak tek bir arkadaşım bile yok. umarım kusuruma bakmazsınız. vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim.
Ben 24 yaşındayım. Kaçarak evlendim. hiç bir şey tahmin ettiğim gibi olmadı. eşim annesiyle benim aramda bir denge kuramadı ve en sonunda annesini tercih etti. eşimden ayrıldığımda kızıma hamileydim. şuan kızım 17 aylık. ben ailemle kalıyorum. kızımı doğduğundan beri 5 kere anca görmüştür. gördüğü zamanlarda da pek ilgilenmedi. benimle görüşmek için kızını kullanıyor. bu beni deli ediyor. kızım için çok üzülüyorum. ona ilerde bu durumu nasıl anlatacağımı bilmiyorum. dışarda anne baba çocuk görünce içim acıyor.
kaçarak evlenip bir de çocukla ailemin evine döndüğüm için evde kendimi misafir gibi hissediyorum. kendimi buraya ait hissetmiyorum. eşimin evinde de çok sevdiğim halde kendimi oraya ait hissetmemiştim. kendini hiç bir yere ait hissetmeme bir sorun mudur? bazen yalnız kalabildiğim vakitlerde şöyle bir bakıyorum. duygularım alınmış gibi. kızım doğduğundan beri etkilenmesin diye hiç ağlamadım, şimdi istesem de ağlayamıyorum. sevdiğim insanları bile görmediğim zaman özlemiyorum, eksikliklerini duymuyorum. sadece kızımı bi saat görmesem özlüyorum o kadar. çarpıntım oluyor bazen, elim ayağım titriyor. bir gece hastaneye gittiğimde acilen psikologa gitmem gerektiğini söylediler. ama ailem pek üstüne düşmedi. ısrar etsem götürürler. ama korkum var. babası ilerde aklına düşer de kızımı almak isterse, benim de destek aldığımı duyarsa, sorunları var kızıma bakamaz der diye de korkuyorum. her gece kafamı yastığa koyduğum zaman kendime hedefler belirliyorum, ama sabah kalktığımda başaramazsam korkusuyla vazgeçiyorum. ve içimde nedenini bilmiyorum ama anneme karşı bir kızgınlık var. seviyorum ama sürekli kırıyorum. aynı odada oturmak onunla konuşmak bile gelmiyor içimden. üzüldüğünü görünce de üzülüyorum.
çok uzun yazdım farkındayım. içimde çok şey var, ama anlatacak tek bir arkadaşım bile yok. umarım kusuruma bakmazsınız. vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim.
