merhaba hanımlar.
daha bu yola girdiğim ilk gün 1 konum vardı. nedense şuan kendi açtığım konuyu bile bulamıyorum.
bilmeyenler için özet geçeyim. 24 yaşında 3 yıllık evliydim. eşim tek erkek, evin en küçüğü. kendisini ablaları ve annesine adamış bir insan.aramızda 12 yaş fark var. birbirimizi çok sevdik, yada sadece ben. bilmiyorum. bir gün ailesiyle bir problem yaşadık ve ayrılık yoluna girdik. 20 gün ayrı kaldıktan sonra barıştık. ama ailesiyle(daha doğrusu sadece ablalarıyla görüşmemeye başladım-onun dışında diğer akrabaları ve annesiyle yine iyiydik denebilir) 3 ay böyle yaşadık ve 3 ay sonunda böyle olmaz, onları atamam, böyle devam edecekse bitsin dedi.
hemen kabul ettim, tartışmadık, bitsin peki dedim. böyle davranmamı beklemiyordu herhalde, ev eşya her şeyi karıştırdı işin içine. davayı sen aç bile dedi. çok sinirlendim. gözümde artık bitmişti.o gece evden gitmesini istedim gitti. sonraki sabahtan tekrar konuşalım diye mesajlar attı, görüşmedim. eve gelme biraz düşüncem dedim.
belki hata yada o anki hırsla yaptım ama ben hemen 8. gün gidip davamı açtım.
boşanma dilekçemdeki her sebep ailesi olmasına rağmen, haberleri olmasına rağmen, kimse beni aramadı sormadı. 1 ay olacak babamın evindeyim. o da avukat tutmuş. ve hatta bende kalan kredi kartını bile iptal etmiş.
çok zoruma gitti, hiç bir sorunumuz olmamasına rağmen bu sebepten yuvamızı dağıtmasına katlanamıyorum şuan. hep bir adım atar diyordum ama bu gelişmelerden sonra güçlü duruşum yıkılmaya başladı. bu sebeple tüm mutluluğumuzu yıkmasını hazmedemedim ama acı çekmeye başladım.
kolay olmayacağını biliyordum, hala içimde son bir konuşma yapıp haklarımızı birbirimize helal ederek ayrılma isteği var. neden bilmiyorum. ondan nefret etmek geçen 4 yılımıza haksızlık gibi geliyor. acaba gidip konuşup davamızı anlaşmalıya mı çevirmeliyim? bunu yaparsam hiç bir şey istemem ondan. yoksa gün geçip de içimde sevgim tamamen bitince ondan almadığım haklarım için pişman mı olurum?
okuyanlara çok teşekkür ederim.
