Anksiyete dikiş atılan yara izi gibi kalıcı bir şey karşısında küçülmemeyi, büyümeyi öğrenmedikçe Baş etmek imkansız. Öncelikle onunla yaşamayı öğreneceksin malesef.. üniversite yıllarımda tanıştım ilk olarak aRkadaşlarımla aram bozulunca bir anda kendimi güvende hissetmemeye başladım (zaten travmalar tetikliyor bu hastalığı) sürekli bana zarar vereceklerini, şu an eşim olan sevgilimden ayırtacaklarını falan düşündüm. Laptop bırakmıyordum odada kamerasından beni giyinirken çekerler diye bir şekilde bilgisayarıma girmiş olurlar vs
yani şu an gülüyorum çünkü çok saçma şeylerdi ancak o an hiçbir şey o kadar gerçek gelmiyordu.. ailemin yanına döndüm okulu bırakmayı bile düşündüm. Psikiyatr desteği aldım ve mecbur olarak hap kullanmaya başladım. 6 aylık tedavi sonunda artık daha iyi hissediyordum. Sonrasında birkaç kere daha atak geçirdim doktora başvurdum tekrar ilaçla tedavi... evlendikten sonra da hastalık konusunda anksiyete bozukluğu yaşamaya başladım dediğiniz gibi. Ağlaya ağlaya doktorlara anlatıp derdimi çok kez gülünç duruma da düştüm. Mesela, anlatayım şöyle biraz da siz gülün ☺ Kapıya çöpü çıkardım apartman görevlisi alsın diye, sonra başka çöplerde oluşunca içeri aldım diğerlerini de koymak için. Elime bi ıslaklık geldi poşeti tuttuğum yerden. O an önemsemedim. Gece yatağa girdim ve başladı.. kuduz bir kedinin salyası bulaşmışsa, bendr ona dokunmuşsam ya bana da bulaşmışsa gibi seyler( gülmenizde hiçbir sakınca yok gerçekten ben eşe dosta gülerek anlatıyorjm çünkü gerçekten böyle baş edildi) sonra acilde aldım soluğu ve tabii doktor güldü.. psikologa gitmemi önerdi. Yolda biri üç saniyeden fazla yüzüme baksa benle ilgili bir şey mi var diye düşünüyordum. Veeee en sonunda, dedim yeter... başıma bişey gelecekse ben kıvransam da gelecek. Bir gün öleceğimi bildiğim halde yaşamak gibi düşün dedim. Boşuna gerçekleşmeden daha büyük eziyetler ediyorum kendime dedim. Olsun da öyle üzüleyim dedim. Hep kendimle konuştum. Birine anlatmak iyi gelmiyor herkes saçmalama yaaaa olur mu öyle şey diyip geçiyor hatta bazen sizinle ilgili fikirleri değişiyor. Gerek yok.. senden başka sana iyi gelen bir şey yokmuş inan bana.
kendinize inanın siz sağlıklı birisiniz ve bu geçici bi süreç bide yürüyüş çok faydalı seratonin salgısı işe yarıyo Allah şifa versin herkeze dualarım sizinlede
Kapıya çöpü çıkardım apartman görevlisi alsın diye, sonra başka çöplerde oluşunca içeri aldım diğerlerini de koymak için. Elime bi ıslaklık geldi poşeti tuttuğum yerden. O an önemsemedim. Gece yatağa girdim ve başladı.. kuduz bir kedinin salyası bulaşmışsa, bendr ona dokunmuşsam ya bana da bulaşmışsa gibi seyler( gülmenizde hiçbir sakınca yok gerçekten ben eşe dosta gülerek anlatıyorjm çünkü gerçekten böyle baş edildi) sonra acilde aldım soluğu ve tabii doktor güldü.. psikologa gitmemi önerdi. Yolda biri üç saniyeden fazla yüzüme baksa benle ilgili bir şey mi var diye düşünüyordum. Veeee en sonunda, dedim yeter... başıma bişey gelecekse ben kıvransam da gelecek. Bir gün öleceğimi bildiğim halde yaşamak gibi düşün dedim. Boşuna gerçekleşmeden daha büyük eziyetler ediyorum kendime dedim. Olsun da öyle üzüleyim dedim. Hep kendimle konuştum. Birine anlatmak iyi gelmiyor herkes saçmalama yaaaa olur mu öyle şey diyip geçiyor hatta bazen sizinle ilgili fikirleri değişiyor. Gerek yok.. senden başka sana iyi gelen bir şey yokmuş inan bana.
aynı ben
bu konuda elimden geldiğince sorun yaşayan çevremde insanlarla konuştum, dinledim. Kuzenimi ben iyileştirdim diyebilirim. Doktora dahi gitmedi. Her atakta gece gündüz beni aradı. Sevdiğim bir söz var böyle durumlarla ilgili, Geçerken zorlandığım yollardan geçen birilerini gördüğümde onlara uzanan el olmayı seviyorum, çünkü kimse bana elini uzatmamıştı.
şuurumun gittiği anlar oluyodu Aşlah ım kimseye yaşatmasın bizlerede şifasını versin bende çok genç yaşta tanıştım bu hastalıkla bu 3 üncü gelişi gider ve son olur umarım ama buda bi gerçek çok güçlüyüz bunlara dayanmak kolay değil anksyete panik bozukluğun vücuda yapmadığı şey yok büyük mücadele ediyoruz kendimizle inşAllah hepimiz kurtuluruz sevgiler