Anksiyete yaşayanlar hadi gelin dertleşelim...

peacelove .!.:

çok şiddetli malesef :/
sizlerde ne oluyor nasıl oluyor tam olarak başlığı inceleyemedim ama bi anda hiç bişey yokken durup dururken kötü şeyler düşünmeye başlıyorum. aklımdan bi türlü atamıyorum paranoyak gibi bişey oldum resmen herşeyin altında başka bişey arıyorum en ufak bişeyde kendimi suçlu hissediyorum. bir de son zamanlarda aşırı yalnızlık hissi başladı .s

Migrenim de olduğu için direk başıma vuruyor böyle olaylar. Bi yandan sinirsel bozukluklar bi yandan baş ağrısı öyle yaşamaya çalışıyoruz bakalım :/ :)

2-3 ay sonra anksiyete için ilaç tedavisine başlayacağım bende

Genişletmek için tıkla...

didem77 .!.:

selam peacelove,
neden 2-3 ay sonra başlıyorsun, yani çok kötüysen hemen başlamıyorsun? ben de çok şiddetli ataklar geçirdim kasım ve aralık aylarında ilaçlarla yeni toparlandım. yerinde duramama, oturamama, sürekli hareket etme isteği oluyor mu sende özellikle düşüncelerin çok yoğunlaştığı zaman?
sana sabır diliyorum. biran önce toparlanırsın inşallah.

Genişletmek için tıkla...

peacelove .!.:

şu an ygs-lys'ye hazırlanıyorum benim için çok sorunlu, çok sıkıntılı bi dönem doktorumun da tavsiyesiyle sınav bitince başlayacağım
bünyem çok zayıf çünkü daha önce hiç sakinleştirici ve türevlerini kullanmadım bünyem nası tepki vericek bilemediğimiz için şu sıkıntılı dönemi atlattıktan sonra başlayacağım. şimdilik ağrı kesicilerle idare ediyorum.

evet genelde düşüncelerim hep kötü şeyler üzerine yoğunlaşıyo bi de son günlerde aşırı yalnızlık hissi çoğalmaya başladı kendimi herkesten soyutlamak yalnız kalmak istiyorum

Genişletmek için tıkla...

gabriell .!.:

cnm geçmiş olsun sakın ihmal etme tedaviyi başla çok faydasını görürsün bence tedavi olmadan atlatmak imkansız gibi bi şey malesef Allah hepimizin yardımcısı olsun..

Genişletmek için tıkla...

peacelove .!.:

şu an ygs-lys'ye hazırlanıyorum benim için çok sorunlu, çok sıkıntılı bi dönem doktorumun da tavsiyesiyle sınav bitince başlayacağım
bünyem çok zayıf çünkü daha önce hiç sakinleştirici ve türevlerini kullanmadım bünyem nası tepki vericek bilemediğimiz için şu sıkıntılı dönemi atlattıktan sonra başlayacağım. şimdilik ağrı kesicilerle idare ediyorum.

evet genelde düşüncelerim hep kötü şeyler üzerine yoğunlaşıyo bi de son günlerde aşırı yalnızlık hissi çoğalmaya başladı kendimi herkesten soyutlamak yalnız kalmak istiyorum

Genişletmek için tıkla...

baharesintisi .!.:

kızlar aranızda paxil kullanan var mı geceleri cok carpıntım oluyr .2 3 saat uyuyamıyorum yada gece 3 4 gibi uyanıyorum carpıntıdan.gecmeden uyuyamıyorum.sabaha ölürüm uyursam uyanamam diye korkuyorum..

Genişletmek için tıkla...

baharesintisi .!.:

kızlar aranızda paxil kullanan var mı geceleri cok carpıntım oluyr .2 3 saat uyuyamıyorum yada gece 3 4 gibi uyanıyorum carpıntıdan.gecmeden uyuyamıyorum.sabaha ölürüm uyursam uyanamam diye korkuyorum..

Genişletmek için tıkla...

didem77 .!.:

yaa evet canım zor bir dönemdeymişsin. belki de sınav yüzünden böylesindir. daha yaşın küçükmüş. inşallah sınavı atlattıktan sonra ilaçsız düzelirsin.

Genişletmek için tıkla...

FatCat .!.:

Merhaba ^^
Gördüm ki birçok arkadaşımız anksiyete bozukluğu yaşıyor.Hastalıkların en kötüsü psikolojik rahatsızlıklar diye düşünüyorum.Kendini kontrol edememek,zayıf birine dönüşmek insanı çok yıpratıyor gerçekten de.Umarım en kısa zamanda sıkıntılarımızdan kurtuluruz ^^

Kendi sorunlarımdan bahsetmek istiyorum biraz.Desteklerinizi,yardımlarınızı bekliyorum ^^

18 yaşındayım.Üniversite sınavına hazırlanıyorum.Yoğun bi çalışma dönemim,streslerim var.Ama sorun ettiğim bu değil.Kesin olarak ne zaman başladığını bilmesemde beni rahatsız etmeye başladığını yaklaşık 3 yıl kadar önce farkettim.Geceleri gördüm rüyalardan çok etkileniyor,sonraları uyuyamıyordum,tekrar o rüyaları görmek korkusuyla.Aradan biraz zaman geçtikten sonra başka bi rüya görene kadar unutuyordum,rahatlıyordum.Ama 1 yıl öncesinde şikayetlerim gittikçe arttı.Karanlıktan aşırı derecede korkmaya karanlıkta duramamaya başladım.Elektrikler kesildiğinde ne yapacağımı şaşırıyordum.Kalbim deli gibi çarpıyor,nefes alamıyordum.Bu korkum gittikçe arttı.Evin içinde odalar arası geçişler de bile korkuyordum.Geceleri karanlıkta yatamıyor,loş ışıkta bile duramıyordum.Sürekli normal ışıkta yatıyordum.Bu tabikide beynimin daha çok yorulmasına,baş ağrılarına,uykusuzluğa sebebiyet veriyordu.Işıklar kapandığı an odanın içinde,etrafta bir sürü değişik canlı,yaratık varmışta üzerime geliyormuş,odamın içinde birşeyler dolaşıyormuş gibi hissediyordum.Küçüklüğümden beridirde geceleri kalkıp evde dolaşırım.Tabi bu uykumda yaptığım bişeydir.Uyurgezermişim yani.Annem ablam anlatır.Kalkar onlarla konuşurmuşum falan.Yaptıklarımın çoğunu hatırlamam ama bir keresinde gece kalkıp dışarıya çıkmak için kapıyı açarken ablam uyanmış yanıma gelmiş.Ne yapıyosun diyor,bende merdivende ablamı gördüm ona kapıyı açıcam diyorum.Bu tarz şeyleri çok yaptım.Bunlarında korkularımla alakası var mı bilmiyorum.Ablam üniversiteye gittikten sonra odamda tek kaldım.Geceleri iyice korkmaya başladım.Çok kötü rüyalar görüyordum.Geceleri ağlayıp uyuyamaz oldum.Annemler psikoloğa götürmeye karar verdiler gittik.Küçük bi yerde yaşıyorum.2 psikolog 1 psikiyatrist var.Şansımdan mıdır artık gittiğim psikolog bana 10 cümle konuştuysada 9 unda akşamları gezmeye git dedi.Psikologdan vazgeçtik.Psikiyatriste gittik.Anlattım sıkıntılarımı.2011 in haziran ayıydı.Prozac şurupla başladık.Daha sonra prozac ın hapına geçtik.Bu sırada kötü rüyalar görmeye devam ediyordum.Aşamları ne bir yere gezmeye gidebiliyordum ne doğru dürüst bi yerde durabiliyordum.Odama her girişimde dolapların içini,perdelerin arkasını kontrol ediyordum.Uyku hapını kullanmaya başladığımın 2inci günü yan etki yaptı.Beynimde uyuşma,karıncalanma gibi acayip bişeyler hissediyordum.O gece acilde sabahladık.Başka zararsız bi uyku hapına geçtik-Desyrel-. Prozac ilk zamanlarımda çok uyku yapıyordu.Halsizdim,uyukluyordum.Oturduğum yerde uyuyakalırdım.Sonraları yavaş yavaş alıştım.Karanlıkta dışarıya çıkabilir oldum.Küçük bi el fenerim vardı.Her zaman onu yanımda taşırdım.Karanlıkta kalırsam açardım.Rahatlardım biraz.Annem babam,sağolsunlar çok destek oldular.Düzenli olarak gittim psikiyatrisime.Fazla konuşmazdı her gidişimde en fazla 20 cümle kurardı ama şükür ki karanlık korkumu karanlıkta durabilecek o nefessiz kalmaları yaşamayacak kadar atlattım.Ama daha değişik sıkıntılarım ortaya çıktı.Yalnız kalamıyorum.Hala odama girdiğimde heryeri kontrol ediyorum.Perdelerin arkası,dolaplar,kıyafetlerimin arası.Odadn 1 dakika ayrılsam bile tekrar kontrol ediyorum heryeri.Işık açık olsun veya olmasın,yüzüm duvara dönük uyuyamıyorum.Sürekli arkamda bişeyler varmış gibi hissediyorum.Duştayken gözümü kapatamıyorum.Ben gözümü kapatınca bişeyler olacak,örümcek,yılan gelecek gibi... Sınavım yaklaştı.Bu nedenle prozac ı içmeyi bıraktım.Etkilemesin,halsizlik yapmasın diye.Ama şu anda yine karanlıkta uyuyamıyorum.Sarı renkli gece lambam var.Onda da uyuyamıyorum.Odanın içinden çıt sesi gelse bişey mi var acaba diye konorl ediyorum.İlacı içemem.Adet düzensizliği sorunum ve demir eksikliği anemim var bu yeterince halsizlik veriyor.Üstüne ilacıda kaldıramam.Ama sürekli içmek istiyorum.Rahatça uyumak odamda hiçbişeyi kontrol etmeden durmak istiyorum.Üstüne bir de kan fobim var.Kan gördüğümde bayılırım.Kötü olurum.Eğer izlediğim bir filmde,dizide kan sahnesi varsa bakamıyorum.Denk gelirsemde rüyalarıma giriyor.Dibi gözükmeyen suya giremiyorum.Böyle bi su birikintisi havuz görsemde korkmaya başlıyorum.Orman resimlerine,deniz,ırmak resimlerine bakamıyorum.Onlara bakarken kötü hisler geliyor içime.Sonrada rüyama girecekler diye korkuyorum.Böyle yazınca bifarklı hissettim.Neyse,sizi daha fazla sıkmak istemiyorum.Hepimizin sıkıntıları var.Önerilerinizi,yorumlarınızı bekliyorum ^w^

Genişletmek için tıkla...

fburcu .!.:

canımmm çok geçmiş olsun ama ilacını bırakmasaydın keşke..bendede anksiyete var,odada yalnız uyuyamam mesela,yada bazen durduk yere çarpıntım olur,kulK çınlamaları falan filan..saat çaldığında çığlık atarak frladığımı biliyorum yataktan.1,5 yıldır ilaç kullanıyorum bende prozac kullanıyorum.ama bn bırakmaya başlayınca uyuyamıyorum,kalp çarpıntısı,nefes alamama yaşıyorum.sabaha kadar uyuyamıyor ve aağlıyorum artık geçmedği için.oyuzden yine başlıyorum ilaca..nolcak ilaçla nereye kadar bilmiyorum..ama ilaçsız kalitesiz bir yaşamdansa,ilaçla kaliteli yaşamayı tercih ederim..

Genişletmek için tıkla...

incimnaz .!.:

işte bende tam bu sebepten ilaç kullanmıyorum çükü bağımlılık yapıyor ilaçsız hiç bişe yapamıyorsun ama içmeyince hayat çok zorlaşıyor ooof ne zor bir ikilem Allah hepimize yardım etsin
siz ilaç kullanınca yan etki olarak kilo alma ve karaciğerinizde sorun yaşamıyorsunuz ? cevap için teşekkür ederim canım çok geçmiş olsun

Genişletmek için tıkla...

0534 .!.:

zaten bu ankasite daha çok akşam geliyor insanın üstüne ayrıca senin gitmen gereken bölüm psikiatrist olmamalı onlar direk ilaç yazıyor sen psikoloğagit sohpet ederek dertleşerek kendine geliyorsun tatlım yinede sen bilirsin araştırırsan uygun fiyatli psikologlar da var
seni tebrik ederim ayrıca bu gün büyük bir adım atmışsın farkındaysan

Genişletmek için tıkla...

Kesinlikle bende dedigin durumu yasıyorum özelliklede aksamları!
4 yıl önce anksiyete teshisi kondu ki, ondan 1-2 yıl önce belirtiler vermeye baslamıstı engel olamadıgım endise ve gerginlik her an birsey olacak korkusu yasıyordum kendime, aileme v.b. Geceleri aglamaktan uyku uyuyamıyordum hala da öyleyim aslında. Bu hastalık bende kız kardesimin arkadasının vefatıyla basladı ilk defa bu kadar sevdigim birini kaybetmistim hemde abisi tarafından canice öldürülerek! O dönemler bende babam' ın yanında calısıyordum bir oda' da, tek basıma koskoca bir gün geciriyordum benden baska bayan yoktu hatta benim gibi calısan erkekte yoktu! Katta yalnızdım, cıkıp hava alabilecegim bir yer yoktu ayaga bir tek wc icin kalkıyordum acıkcası, kardesimin' de arkadası ölünce kabullenemedim nasıl öldü, nasıl gitti vs. diye sorular beynimi kemirmeye basladı ondan öncesin' de ise hep babama birsey olacak diye korkardım ama uzun sürmezdi bu korkum iste kardesimin arkadası ölünce de daha da bir arttı yalnızdım pc basında, ölümü, esas olan dünya' yı arastırmaya basladım, babamın yüzüne bakıp aglamalarım basladı ya birsey olursa? surda olursa, burdayken olursa vs..

Git gide artmaya basladı sonraları, minübüse biniyorum ya kaza olursa?, ölürsem?, sakat kalırsam... Gidecegim yere gelene kadar soguk terler döküyordum.. Geceleri aglıyordum ölürsem ya da sevdiklerimi kaybedersem? diye! Bir türlü kendime engel olamıyorum.. Psikiyatr' a gittim bildiginiz üzere ilacı dayadı hemen, bende ilac kullanmayı hic sevmem, bir süre sonra bıraktım, gitmedim..

Her gece annemi, babamı kac kere koydum topraga, hayatım mahvolmus bir sekilde hayal edip aglama krizlerine giriyordum, düsünmemek elimde degil yoksa bende bunları düsünmeyi hic mi hic istemiyorum.. Toplu tasıma araclarındaki insanlara bakıyorum acaba hangimiz son günlerini yasıyor? diye ic geciriyorum.. Geceleri annemle, babamın odasını dinliyordum bazen de girip nefes alıyorlar mı? diye bakıyordum. Aynı sekilde kardeslerim icinde böyleydim..

Böylesine zor bir dönemde iken 52 gün önce annem aniden beyin kanaması gecirerek hastaneye kaldırıldı, 15 gün yogun bakımda kaldı ve kendini bilmeden bu kadar süre yattı sonrasında ise vefat etti =( İste, iste en korktugum sey basıma gelmisti delirdim resmen, sanıyorum ki, kurdugum hayaldeyim hala.. Benim annem nasıl olur da ölür, bu kadar erken ölür, bir anda?? Hemde ben bu durumda iken? Ben kaldıramazdım ki? Allah kullarına kaldıramayacagı dertler yüklemez derlerdi hani? Hala soktayım suan ise benim icin hayat bombos, gereksiz annem yoksa benim bu dünya' da ne isim var? Annem yokken mutlu olamam ki? Annemin gittigini biliyorum ama hala bir yerlerden belki cıkar diye bekliyorum, hatta kurdugum hayallerim de bile annem var..

Ben annemsiz bundan sonra mutlu olamam, onu yok sayıp hayatıma devam edemem, edemiyorum da zaten öyle bir noktadayım ki, ne yapıcagımı da bilmiyorum, bazen kendimden bile korkuyorum.

KK' ya girip kafamı dagıtıyorum baska seyler okuyunca kısa bir süreligine' de olsa beynim baska seylerle mesgul olmus oluyor yorum yapıyorum falan, bu hastalık zaten ölümle baslamıstı bende, simdi ise daha da kötü bir haldeyim annemi kaybetmenin acısı kül etti beni, ona olan özlemim günden güne arttıkca ben daha da cıkmaza giriyorum.. Aslında artık kendi ölümüm' den korkmuyorum annemin yanına gidecegim, ona kavusacagım icin korktugum baskalarının beni bırakıp gitmesi!

smuwiLa .!.:

Kesinlikle bende dedigin durumu yasıyorum özelliklede aksamları!
4 yıl önce anksiyete teshisi kondu ki, ondan 1-2 yıl önce belirtiler vermeye baslamıstı engel olamadıgım endise ve gerginlik her an birsey olacak korkusu yasıyordum kendime, aileme v.b. Geceleri aglamaktan uyku uyuyamıyordum hala da öyleyim aslında. Bu hastalık bende kız kardesimin arkadasının vefatıyla basladı ilk defa bu kadar sevdigim birini kaybetmistim hemde abisi tarafından canice öldürülerek! O dönemler bende babam' ın yanında calısıyordum bir oda' da, tek basıma koskoca bir gün geciriyordum benden baska bayan yoktu hatta benim gibi calısan erkekte yoktu! Katta yalnızdım, cıkıp hava alabilecegim bir yer yoktu ayaga bir tek wc icin kalkıyordum acıkcası, kardesimin' de arkadası ölünce kabullenemedim nasıl öldü, nasıl gitti vs. diye sorular beynimi kemirmeye basladı ondan öncesin' de ise hep babama birsey olacak diye korkardım ama uzun sürmezdi bu korkum iste kardesimin arkadası ölünce de daha da bir arttı yalnızdım pc basında, ölümü, esas olan dünya' yı arastırmaya basladım, babamın yüzüne bakıp aglamalarım basladı ya birsey olursa? surda olursa, burdayken olursa vs..

Git gide artmaya basladı sonraları, minübüse biniyorum ya kaza olursa?, ölürsem?, sakat kalırsam... Gidecegim yere gelene kadar soguk terler döküyordum.. Geceleri aglıyordum ölürsem ya da sevdiklerimi kaybedersem? diye! Bir türlü kendime engel olamıyorum.. Psikiyatr' a gittim bildiginiz üzere ilacı dayadı hemen, bende ilac kullanmayı hic sevmem, bir süre sonra bıraktım, gitmedim..

Her gece annemi, babamı kac kere koydum topraga, hayatım mahvolmus bir sekilde hayal edip aglama krizlerine giriyordum, düsünmemek elimde degil yoksa bende bunları düsünmeyi hic mi hic istemiyorum.. Toplu tasıma araclarındaki insanlara bakıyorum acaba hangimiz son günlerini yasıyor? diye ic geciriyorum.. Geceleri annemle, babamın odasını dinliyordum bazen de girip nefes alıyorlar mı? diye bakıyordum. Aynı sekilde kardeslerim icinde böyleydim..

Böylesine zor bir dönemde iken 52 gün önce annem aniden beyin kanaması gecirerek hastaneye kaldırıldı, 15 gün yogun bakımda kaldı ve kendini bilmeden bu kadar süre yattı sonrasında ise vefat etti =( İste, iste en korktugum sey basıma gelmisti delirdim resmen, sanıyorum ki, kurdugum hayaldeyim hala.. Benim annem nasıl olur da ölür, bu kadar erken ölür, bir anda?? Hemde ben bu durumda iken? Ben kaldıramazdım ki? Allah kullarına kaldıramayacagı dertler yüklemez derlerdi hani? Hala soktayım suan ise benim icin hayat bombos, gereksiz annem yoksa benim bu dünya' da ne isim var? Annem yokken mutlu olamam ki? Annemin gittigini biliyorum ama hala bir yerlerden belki cıkar diye bekliyorum, hatta kurdugum hayallerim de bile annem var..

Ben annemsiz bundan sonra mutlu olamam, onu yok sayıp hayatıma devam edemem, edemiyorum da zaten öyle bir noktadayım ki, ne yapıcagımı da bilmiyorum, bazen kendimden bile korkuyorum.

KK' ya girip kafamı dagıtıyorum baska seyler okuyunca kısa bir süreligine' de olsa beynim baska seylerle mesgul olmus oluyor yorum yapıyorum falan, bu hastalık zaten ölümle baslamıstı bende, simdi ise daha da kötü bir haldeyim annemi kaybetmenin acısı kül etti beni, ona olan özlemim günden güne arttıkca ben daha da cıkmaza giriyorum.. Aslında artık kendi ölümüm' den korkmuyorum annemin yanına gidecegim, ona kavusacagım icin korktugum baskalarının beni bırakıp gitmesi!

Genişletmek için tıkla...

smuwiLa .!.:

Kesinlikle bende dedigin durumu yasıyorum özelliklede aksamları!
4 yıl önce anksiyete teshisi kondu ki, ondan 1-2 yıl önce belirtiler vermeye baslamıstı engel olamadıgım endise ve gerginlik her an birsey olacak korkusu yasıyordum kendime, aileme v.b. Geceleri aglamaktan uyku uyuyamıyordum hala da öyleyim aslında. Bu hastalık bende kız kardesimin arkadasının vefatıyla basladı ilk defa bu kadar sevdigim birini kaybetmistim hemde abisi tarafından canice öldürülerek! O dönemler bende babam' ın yanında calısıyordum bir oda' da, tek basıma koskoca bir gün geciriyordum benden baska bayan yoktu hatta benim gibi calısan erkekte yoktu! Katta yalnızdım, cıkıp hava alabilecegim bir yer yoktu ayaga bir tek wc icin kalkıyordum acıkcası, kardesimin' de arkadası ölünce kabullenemedim nasıl öldü, nasıl gitti vs. diye sorular beynimi kemirmeye basladı ondan öncesin' de ise hep babama birsey olacak diye korkardım ama uzun sürmezdi bu korkum iste kardesimin arkadası ölünce de daha da bir arttı yalnızdım pc basında, ölümü, esas olan dünya' yı arastırmaya basladım, babamın yüzüne bakıp aglamalarım basladı ya birsey olursa? surda olursa, burdayken olursa vs..

Git gide artmaya basladı sonraları, minübüse biniyorum ya kaza olursa?, ölürsem?, sakat kalırsam... Gidecegim yere gelene kadar soguk terler döküyordum.. Geceleri aglıyordum ölürsem ya da sevdiklerimi kaybedersem? diye! Bir türlü kendime engel olamıyorum.. Psikiyatr' a gittim bildiginiz üzere ilacı dayadı hemen, bende ilac kullanmayı hic sevmem, bir süre sonra bıraktım, gitmedim..

Her gece annemi, babamı kac kere koydum topraga, hayatım mahvolmus bir sekilde hayal edip aglama krizlerine giriyordum, düsünmemek elimde degil yoksa bende bunları düsünmeyi hic mi hic istemiyorum.. Toplu tasıma araclarındaki insanlara bakıyorum acaba hangimiz son günlerini yasıyor? diye ic geciriyorum.. Geceleri annemle, babamın odasını dinliyordum bazen de girip nefes alıyorlar mı? diye bakıyordum. Aynı sekilde kardeslerim icinde böyleydim..

Böylesine zor bir dönemde iken 52 gün önce annem aniden beyin kanaması gecirerek hastaneye kaldırıldı, 15 gün yogun bakımda kaldı ve kendini bilmeden bu kadar süre yattı sonrasında ise vefat etti =( İste, iste en korktugum sey basıma gelmisti delirdim resmen, sanıyorum ki, kurdugum hayaldeyim hala.. Benim annem nasıl olur da ölür, bu kadar erken ölür, bir anda?? Hemde ben bu durumda iken? Ben kaldıramazdım ki? Allah kullarına kaldıramayacagı dertler yüklemez derlerdi hani? Hala soktayım suan ise benim icin hayat bombos, gereksiz annem yoksa benim bu dünya' da ne isim var? Annem yokken mutlu olamam ki? Annemin gittigini biliyorum ama hala bir yerlerden belki cıkar diye bekliyorum, hatta kurdugum hayallerim de bile annem var..

Ben annemsiz bundan sonra mutlu olamam, onu yok sayıp hayatıma devam edemem, edemiyorum da zaten öyle bir noktadayım ki, ne yapıcagımı da bilmiyorum, bazen kendimden bile korkuyorum.

KK' ya girip kafamı dagıtıyorum baska seyler okuyunca kısa bir süreligine' de olsa beynim baska seylerle mesgul olmus oluyor yorum yapıyorum falan, bu hastalık zaten ölümle baslamıstı bende, simdi ise daha da kötü bir haldeyim annemi kaybetmenin acısı kül etti beni, ona olan özlemim günden güne arttıkca ben daha da cıkmaza giriyorum.. Aslında artık kendi ölümüm' den korkmuyorum annemin yanına gidecegim, ona kavusacagım icin korktugum baskalarının beni bırakıp gitmesi!

Genişletmek için tıkla...