Anksiyete bozukluğu ve majör depresyon

Mutsuzbiri123

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
10 Haziran 2020
111
88
Arkadaşlar merhaba ben 18 yaşındayım yaklaşık 5 ay önce 2 senelik ilişkim bitti zaten çok sorunlu bir ilişkiydi ama ben çok seviyordum o yüzden çok etkilendim uzun süre kendime gelemedim ama zamanla geçmek yerine gittikçe kötüleşti yataktan çıkacak gücüm yoktu canım hicbir şey yapmak istemiyordu sürekli ağlama krizleri yaşıyordum kendimi çok suçlu hissediyordum sadece erkek arkadaşım konusunda değil her şeyde ve ben bu sene üni sınavına hazırlanıyorum çok başarılı bir öğrenciydim ama bu durum kötüleştikçe ders çalışamamaya basladim sürekli cok yorgun hissediyorum kendimu zorlayip calismayi denesem bile aklim karmakarisik her zaman odaklanamıyorum çalısamayinca da sinav icin asiri stres yapiyorum kendimi gereksiz ise yaramaz bir insan olarak görüyorum ailem bunları bilmiyordu tabi onlara belli etmemeye çalışıyordum ama bir süre sonra fiziksel sorunlar yaşamaya başladım hiç iştahım yoktu hiçbir şey yiyemiyordum zorla yediğim birkaç lokmayı da hemen kusuyordum aşırı mide bulantısı yaşıyordum ailem beni farklı farklı doktorlara götürdü ama hiçbir şey çıkmadı annem erkek arkadaşımı ve ayrıldığımızı biliyordu zaten o en başından beri stres kaynaklı olduğunu bi psikologla görüşmem gerektiğini söylüyordu ama ben kabul etmiyordum yaklaşık 6 7 kili verdim bu süreçte zaten yaşıma göre zayıf bir kızdım tamamen eridim en sonunda annem beni dinlemeyip beni zorla bi psikiyatriste götürdü yaygın anksiyete bozukluğu ve majör depresyon tanısı kondu doktor hemen tedaviye başlamamız gerektiğini söyledi ailem ilaç kullanmamı istemedi önce ama doktor durumun ilerlediğini ilaçsız düxelmemin çok zor olacağını söylemiş o yüzden kabul ettim ve antidepresan kullanmaya başladım aynı zamanda psikoterapi de görüyorum tedaviye başlayalı 1 aydan fazla oluyor ama ben henüz bir faydasını göremiyorum uyku sorunum vardı neredeyse hiç uyuyamıyorum doktor uyku ilacı verdi artık daha rahat uyuyorum ve mide bulantılarım azaldı ama onun dışında bi etki görmedim doktor bana tedaviye başlarken uzun bir tedavi olacak hemen düzelecek bir sey değil demişti zaten ama gittikçe kötüleşiyor ilaçların dozunu artırıyor doktor sürekli ama psikolojik bir sey mi bilmiyorum bi etkisi olmuyor gibi hissediyorum bazen o kadar kötü oluyorum ki kendimi kapkaranlık bir boşlukta hissediyorum ve o boşluktan çıkabilmek için fiziksel bir sey hissetme ihtiyacı duyuyorum kendime zarar vermeye başladım kolumu kestiğinde kanın akmasını izliyorum ve o an hiçbir şey hissetmiyorum ama sonradan biri görür diye korkuyorum ve son zamanlarda intihar düşünceleri aklımı kurcalamaya başladı doktorumu çok seviyorum ve güveniyorum ona bundan bahsettim ama o da ne yapabilir ki elinden geleni yapıyor sonuçta bunun bana bağlı bir sey olduğunu biliyorum ama engel olamıyorum bu suçluluk değersizlik fazlalık hissi yakamı bırakmıyor bu dünyada fazlalık olduğunu hissediyorum bazen daha önce böyle bir sey yaşadınız mi
 
Jiletçi gençlik vardı eskiden bolca. Bir genç hafif badboy/badgirl ise yapardı bunu. Kolunda kalacak iğrenç saçma izleri düşün vazgeç. Doktoruna ve ilaçlarına inan, güven. İnşallah faydalı olacaktır. Bu ilaçların çoğu düzenli kullanımdan sonra etkiye başlıyor diye biliyorum.

Hayat çok zor. Bu ayrılık o zorluklar yanında devede kulak bile değil. Güçlü olmak zorundayız. Özellikle kadın olduğumuz ve bu coğrafyada yaşadığımız için.
 
Jiletçi gençlik vardı eskiden bolca. Bir genç hafif badboy/badgirl ise yapardı bunu. Kolunda kalacak iğrenç saçma izleri düşün vazgeç. Doktoruna ve ilaçlarına inan, güven. İnşallah faydalı olacaktır. Bu ilaçların çoğu düzenli kullanımdan sonra etkiye başlıyor diye biliyorum.

Hayat çok zor. Bu ayrılık o zorluklar yanında devede kulak bile değil. Güçlü olmak zorundayız. Özellikle kadın olduğumuz ve bu coğrafyada yaşadığımız için.
Tek sorun ayrılık değil aslında başka şeyler de vardı bu tetikleyici oldu diyelim
Ya dikkat çekmek için kendimi jiletlemek gibi bir saçmalık yapmıyorum tabiki genelde anlık şeyler oluyor ve o an elime ne gecerse kalem makas herhangi sivri bir sey yani beni o düşüncelerden kurtaracak bir sey istiyorum iz kalmıyor genelde cani çok yanan bir insanım zaten küçük bir çizik bile yetiyor ama beyaz tenli olduğum için bir kaç gün kıpkırmızı oluyor
 
İntihar düşünceleri varsa lütfen bunu doktorunuzla paylaşın, bu depresyon için ağır bir sinyaldir.
Umarım uygulayabilirsin, çünkü depresyonda "Umut yok" düşüncesi baskın olduğu için, her söylenen umut dolu yolu bir bahaneyle reddedersin; bu kısım bir miktar senin elinde değil-bir miktar elinde; bu yüzden ilaç alıyorsun beynin kapatıyor kendini, biyolojik kısmı için bu gerekiyor şimdilik diyeyim.

İlaçlarını almayı ihmal etme; doktorunla bunu konuş.
Psikoterapi desteği de al lütfen, üzerine basıyorum; bunu hafife alma, faydasını çok görürsün.
Dr. David Burns'ün "İyi Hissetmek" adlı kitabını edin ve oku. Muhtemelen "Bi bka yaramaz kişisel gelişim kitaplarından biridir, ben kendimi kesme haline gelmişim resmen yaşamıyorum, kadın bana bi de kitap oku diyor, halim çok çaresiz" tarzı düşünüyorsundur. Oku lütfen; ben bipolar hastasıyım, major depresyon nedir ve ötesine geçmek nasıldır bilirim, kendimi 15-16 yaşında da bol bol kesmiş biri olarak söylüyorum, oku anlaştık mı?

Kendini kesme olayının şu an ileride yol açacağı dert ve nasıl sonuçlarla baş etmek durumunda kalacağını tam teşekküllü tahmin edemiyorsundur, hissettiğin iç acıdan odağını kaydırmak için fiziksel bir acı yaratıyor ve bunu rahatlama yolu olarak kullanıyorsun, anlayabiliyorum. Ama sen dediklerimi yap, psikoterapi ve kitap, ilaçla beraber.

Kendini kesmenin ileride sana nasıl döneceğini anlatarak canını ekstra sıkmak istemiyorum ancak böyle kalmayacak; iş hayatı, yeni arkadaş edinme, evlat sahibi olma derken her adımda bu izler için ne izi olduğunu bildiği halde soran insanlarla karşılaştıkça can sıkacaksın, gerek yok. Derhal bu alışkanlığı bırakacak çözüme giriş, yukarıda yazdım. Kesileri nereye attığına göre de iz tedavisi uygulanamayabiliyor, olmazsa dövme yaptırırsın çözümü var.
 
Öncelikle kendine zarar vermen, intihar düşüncelerinin olması çok önemli şeyler ve hiçbir detayını atlamadan doktoruna bunları anlatman gerekiyor. Terapilerin ve ilaçların için lütfen işe yaramıyor hissine kapılma. Bak sen çok akıllı bir kızsın ve aslında her şeyin farkındasın. Sen bunları aşabilecek bir kızsın. Terapilerin ilerledikçe kendin o farkı göreceksin. Tek yapman gereken şey sabretmek.
 
dediklerini yaşadım, psikoz da eklenmiş halini. ve bu sırada ailem benimle aynı ülkede bile değildi. kolundaki izlerin saçma duracağını düşünmen seni caydirmaz, muhtemelen yaşayıp yaşamamak bile umrunda degildir. ya da ayrılık acın devede kulak bir acı değil, dünyada birçok acı olsa bile değişmiyor, sevdiğin birisiyse çok büyük bir acı. ya da "jiletçi badgirl" denilerek ilgi ergenliği yapan insanlarla aynı kefeye koyulup hafife alınacak bir durumda değilsin. hayatının bittiğini düşünüyorsun, ama öyle değil aslında. sadece bazı şeylere çok anlam yüklüyoruz ve hayatımız sanki o şeyden ibaretmiş gibi görüyoruz. kendine yeni hedefler, zevk aldığın yeni şeyler bul. bu zor süreci gecirmen gerek. muhtemelen daha kötüye gitmeyeceksin, ilaçların etki etmeye başlaması 1 aydan bile fazla sürebilir. ayrıca her ilaç her insanda işe yaramıyor, bu ilaç seni daha iyi hissettirmiyorsa daha iyi gelecek bir ilaç mutlaka doktorun bulur. neredeyse tüm insanlar deneme yanılma yolu ile psikiyatrik ilaçları buluyorlar. birçok insan ayrılık acısı yaşadı ve senin gibi hissetti. ve aştı bu durumu, mesela ben. yani yalnız değilsin. çok güzel bir hayatın olabilir ileride.
 
O düşünceler geldiğinde bir şeylerle kendinizi kesmek yerine dışarıya atıp koşmayı deneyin bir süre.
Doktorun zaten demesi gerekeni diyordur o yüzden böyle basit bir öneride bulunayım dedim.
 
İntihar düşünceleri varsa lütfen bunu doktorunuzla paylaşın, bu depresyon için ağır bir sinyaldir.
Umarım uygulayabilirsin, çünkü depresyonda "Umut yok" düşüncesi baskın olduğu için, her söylenen umut dolu yolu bir bahaneyle reddedersin; bu kısım bir miktar senin elinde değil-bir miktar elinde; bu yüzden ilaç alıyorsun beynin kapatıyor kendini, biyolojik kısmı için bu gerekiyor şimdilik diyeyim.

İlaçlarını almayı ihmal etme; doktorunla bunu konuş.
Psikoterapi desteği de al lütfen, üzerine basıyorum; bunu hafife alma, faydasını çok görürsün.
Dr. David Burns'ün "İyi Hissetmek" adlı kitabını edin ve oku. Muhtemelen "Bi bka yaramaz kişisel gelişim kitaplarından biridir, ben kendimi kesme haline gelmişim resmen yaşamıyorum, kadın bana bi de kitap oku diyor, halim çok çaresiz" tarzı düşünüyorsundur. Oku lütfen; ben bipolar hastasıyım, major depresyon nedir ve ötesine geçmek nasıldır bilirim, kendimi 15-16 yaşında da bol bol kesmiş biri olarak söylüyorum, oku anlaştık mı?

Kendini kesme olayının şu an ileride yol açacağı dert ve nasıl sonuçlarla baş etmek durumunda kalacağını tam teşekküllü tahmin edemiyorsundur, hissettiğin iç acıdan odağını kaydırmak için fiziksel bir acı yaratıyor ve bunu rahatlama yolu olarak kullanıyorsun, anlayabiliyorum. Ama sen dediklerimi yap, psikoterapi ve kitap, ilaçla beraber.

Kendini kesmenin ileride sana nasıl döneceğini anlatarak canını ekstra sıkmak istemiyorum ancak böyle kalmayacak; iş hayatı, yeni arkadaş edinme, evlat sahibi olma derken her adımda bu izler için ne izi olduğunu bildiği halde soran insanlarla karşılaştıkça can sıkacaksın, gerek yok. Derhal bu alışkanlığı bırakacak çözüme giriş, yukarıda yazdım. Kesileri nereye attığına göre de iz tedavisi uygulanamayabiliyor, olmazsa dövme yaptırırsın çözümü var.
Çok teşekkür ederim bahsettiğiniz kitabı okuyacağım mutlaka
 
dediklerini yaşadım, psikoz da eklenmiş halini. ve bu sırada ailem benimle aynı ülkede bile değildi. kolundaki izlerin saçma duracağını düşünmen seni caydirmaz, muhtemelen yaşayıp yaşamamak bile umrunda degildir. ya da ayrılık acın devede kulak bir acı değil, dünyada birçok acı olsa bile değişmiyor, sevdiğin birisiyse çok büyük bir acı. ya da "jiletçi badgirl" denilerek ilgi ergenliği yapan insanlarla aynı kefeye koyulup hafife alınacak bir durumda değilsin. hayatının bittiğini düşünüyorsun, ama öyle değil aslında. sadece bazı şeylere çok anlam yüklüyoruz ve hayatımız sanki o şeyden ibaretmiş gibi görüyoruz. kendine yeni hedefler, zevk aldığın yeni şeyler bul. bu zor süreci gecirmen gerek. muhtemelen daha kötüye gitmeyeceksin, ilaçların etki etmeye başlaması 1 aydan bile fazla sürebilir. ayrıca her ilaç her insanda işe yaramıyor, bu ilaç seni daha iyi hissettirmiyorsa daha iyi gelecek bir ilaç mutlaka doktorun bulur. neredeyse tüm insanlar deneme yanılma yolu ile psikiyatrik ilaçları buluyorlar. birçok insan ayrılık acısı yaşadı ve senin gibi hissetti. ve aştı bu durumu, mesela ben. yani yalnız değilsin. çok güzel bir hayatın olabilir ileride.
Teşekkür ederim ne yaşadığını anlayıp beni yargılamayan nadir insanlardansınız
 
Öncelikle kendine zarar vermen, intihar düşüncelerinin olması çok önemli şeyler ve hiçbir detayını atlamadan doktoruna bunları anlatman gerekiyor. Terapilerin ve ilaçların için lütfen işe yaramıyor hissine kapılma. Bak sen çok akıllı bir kızsın ve aslında her şeyin farkındasın. Sen bunları aşabilecek bir kızsın. Terapilerin ilerledikçe kendin o farkı göreceksin. Tek yapman gereken şey sabretmek.
Teşekkür ederim
 
Arkadaşlar merhaba ben 18 yaşındayım yaklaşık 5 ay önce 2 senelik ilişkim bitti zaten çok sorunlu bir ilişkiydi ama ben çok seviyordum o yüzden çok etkilendim uzun süre kendime gelemedim ama zamanla geçmek yerine gittikçe kötüleşti yataktan çıkacak gücüm yoktu canım hicbir şey yapmak istemiyordu sürekli ağlama krizleri yaşıyordum kendimi çok suçlu hissediyordum sadece erkek arkadaşım konusunda değil her şeyde ve ben bu sene üni sınavına hazırlanıyorum çok başarılı bir öğrenciydim ama bu durum kötüleştikçe ders çalışamamaya basladim sürekli cok yorgun hissediyorum kendimu zorlayip calismayi denesem bile aklim karmakarisik her zaman odaklanamıyorum çalısamayinca da sinav icin asiri stres yapiyorum kendimi gereksiz ise yaramaz bir insan olarak görüyorum ailem bunları bilmiyordu tabi onlara belli etmemeye çalışıyordum ama bir süre sonra fiziksel sorunlar yaşamaya başladım hiç iştahım yoktu hiçbir şey yiyemiyordum zorla yediğim birkaç lokmayı da hemen kusuyordum aşırı mide bulantısı yaşıyordum ailem beni farklı farklı doktorlara götürdü ama hiçbir şey çıkmadı annem erkek arkadaşımı ve ayrıldığımızı biliyordu zaten o en başından beri stres kaynaklı olduğunu bi psikologla görüşmem gerektiğini söylüyordu ama ben kabul etmiyordum yaklaşık 6 7 kili verdim bu süreçte zaten yaşıma göre zayıf bir kızdım tamamen eridim en sonunda annem beni dinlemeyip beni zorla bi psikiyatriste götürdü yaygın anksiyete bozukluğu ve majör depresyon tanısı kondu doktor hemen tedaviye başlamamız gerektiğini söyledi ailem ilaç kullanmamı istemedi önce ama doktor durumun ilerlediğini ilaçsız düxelmemin çok zor olacağını söylemiş o yüzden kabul ettim ve antidepresan kullanmaya başladım aynı zamanda psikoterapi de görüyorum tedaviye başlayalı 1 aydan fazla oluyor ama ben henüz bir faydasını göremiyorum uyku sorunum vardı neredeyse hiç uyuyamıyorum doktor uyku ilacı verdi artık daha rahat uyuyorum ve mide bulantılarım azaldı ama onun dışında bi etki görmedim doktor bana tedaviye başlarken uzun bir tedavi olacak hemen düzelecek bir sey değil demişti zaten ama gittikçe kötüleşiyor ilaçların dozunu artırıyor doktor sürekli ama psikolojik bir sey mi bilmiyorum bi etkisi olmuyor gibi hissediyorum bazen o kadar kötü oluyorum ki kendimi kapkaranlık bir boşlukta hissediyorum ve o boşluktan çıkabilmek için fiziksel bir sey hissetme ihtiyacı duyuyorum kendime zarar vermeye başladım kolumu kestiğinde kanın akmasını izliyorum ve o an hiçbir şey hissetmiyorum ama sonradan biri görür diye korkuyorum ve son zamanlarda intihar düşünceleri aklımı kurcalamaya başladı doktorumu çok seviyorum ve güveniyorum ona bundan bahsettim ama o da ne yapabilir ki elinden geleni yapıyor sonuçta bunun bana bağlı bir sey olduğunu biliyorum ama engel olamıyorum bu suçluluk değersizlik fazlalık hissi yakamı bırakmıyor bu dünyada fazlalık olduğunu hissediyorum bazen daha önce böyle bir sey yaşadınız mi
Sana şu kadarını söyleyeyim o yaşlarda bende benzer bi dönemden geçmiştim bi 10 sene sonra haline güleceksin ne kadar çocukmuşum neler yapmışım vs. diyeceksin . Babasız büyümüş üstüne hiç bir erkeğe güvenememiş hep aldatılmış bir kızdım. Kilo sorunum olmasına rağmen o yaşlarda ani kilo kaybı ve mum gibi erime olayını bende yaşadım. Fakat zaman geliyor seni herşeyden çok seven bi insan çıkıyor karşına bütün yaralarını sarıyor. Eminim sende çok sevip sevileceksin unutulacak bu günler. İntihar edersen yaşayabileceğin güzel günlerden kendini mahrum bırakmış olursun. Eminim sana bu anlattıklarım şuan hikaye gibi geliyor yaşın ilerledikçe anlayacaksın beni. Daha çok gençsin. Hayatını yaşamak için geldin. Yaşa öyle git. Hayatta karşına çıkabilecek nice güzellikler var daha. He bir de en önemlisi klişe gelecek ama beni okulum dimdik hayatta tutmuştur hep. Diyeceğim o ki eğitiminden geri kalma oku meslek edin sana açılacak güzel kapıların yolu aldığın eğitimden geçer . Ben ne olursa olsun hiç derslerimi bırakmadım aksatmadım hep çalıştım istediğim bölümü kazandım. Her ne olursa olsun eğitimini aksatma lüksün olmasın. Çok çalış. Üniversiteyi bitir. Sana güç verecek inan.
 
Çektiğiniz acıyı dışarı vuramamaktan geliyor bu kendine zarar verme durumu .Çözüme odaklanın ne yapacağınıza ne yapabilecginize ve yapın .Siz guclusunuz .Bu sevgili durumu da şöyle ben 11 yıllık evliliğimi bitirdim .Bu süreçte çok uzulsem de asla geriye dönüp bakmıyorum .Bir ilişki başlar ve biter ama bu bitiş sizi neden bukadar hirpaladi .Onun çözümlerini bulun yada neden bitti düşünün düşünmekten kaçmayın .Tülay Kök videoları var izleyin .Bir de benim baba figurum hiç olmadı hayatımda annem de zor bir kadındır .Bunun etkisini tam 35 yaşımda farkettim .Farkedin hayatiniza odaklanın sınavı şimdilik düşünmeyin önce saglik
 
Doktorunuza bu düşünceden bahsedin, belki ilacin bir yan etkisi. Kimi psikolojik ilaclarda bu olabiliyor. Hemen söyleyin belki ilaç değişecek. Maalesef bu tür ilaçlarda vucuda ve sana uygun ilaci bulmak zaman alabiliyor.
 
18 yaşında ilk erkek arkadaşım olduğunda ailem karşı çıkmıştı. Birbirimize denk olmadığımızı düşünüyorlardı. En sonunda aile baskısına dayanamayıp erkek arkadaşımdan ayrılmıştım. İnanılmaz acı çekiyordum. Geceleri yastığın bir tarafı sırılsıklam oluyordu, çeviriyordum uyuyana kadar diğer tarafı da aynı şekilde sırılsıklam. Aradan 22 sene geçti. Şimdi düşününce zaten o sevgilimle olmazdı diyorum. Ailemi karşıma alsam ve aşkımın peşinden gitsem en fazla 1 sene sürer, kucağımda çocukla baba evine dönerdim. Bambaşka dünyaların insanıydık. Birbirimizi mutlu edemezdik. Gençlikte insan çok mantığıyla hareket edemiyor ama hayat uzun süreli bir koşu. Her şeyde bir hayır vardır. Sende bu zamanlarını en az hasarla atlatmaya bak. Geçmiş olsun 🌺
 
X