Kırılmakta kızmakta üzülmekte çok haklısınız. Bana olsa, yani ben yatakta kıvransam ve götürmese inanın o kadar dert etmem, çünkü başımın çaresine bakarım. Arabaya atlayıp yavaş yavaş hastaneye kadar gidebilirim veya taksi çağırabilirim. Ama o çocuk öyle değil, o bebek daha. Size muhtaç. Bakın biriki gün önce oğlum hastaydı biz de ateşini kulak içi ateşölçeri ile ölçüyoruz. Kim bilir yavrumun ne kadar ağrısı ve rahatsızlığı var da ağlayarak onu getirdi bana, ölç diye kulağını gösteriyor. Herhalde onuniyileştirecek birşey sanıyor, bizden medet umuyor.
Ayrıca ishal ve şiddetli karın ağrısı bana da ilk apandisti düşündürdü. Ben kışa görürüm, beyiniz efendi azıcık grip olsun, çoğu erkek gibi düşer yataklara, ahlamaya oflamaya başlar. O zamanı beklerim, “yok artık sanki kanser oldun” demek için. Ben mutlaka söylerim yani.