- 21 Haziran 2016
- 9.255
- 25.572
Çankaya diyim fazla detay vermeden :)
Çankaya diyim fazla detay vermeden :)Siz nerde oturuyorsunuz acaba
Anladım canımÇankaya diyim fazla detay vermeden :)
Merhaba benimde 2 yıl oldu ama çocuk küçük olunca insan kolu komşu gezemiyor bende o sebeple pek alışamadım ama İstanbuldan sonra yinede çok artıları var, çocuk büyüyünce keşfetmeyi düşünüyorumMerhabalar kızlar ben yeni üyeyim, Ankara’da yaşıyorum 10 senedir alışamıyorum, ailem kardeş, anne baba, kuzen hepsi İzmir’de. yalnızım şimdi bir de bebiş olunca daha da yalnızlık çekmeye başladık buralarda yaşayan benim gibi yalnız olan anneler var mi acaba ?
evet haklisiniz guvenecegimiz kimse yok bizim deMerhaba benimde 2 yıl oldu ama çocuk küçük olunca insan kolu komşu gezemiyor bende o sebeple pek alışamadım ama İstanbuldan sonra yinede çok artıları var, çocuk büyüyünce keşfetmeyi düşünüyorumbende Çankayadayım bu arada :)
Yalnız olmanın en kötü yanı hastalık olduğunda kötü gününde destek alacak birinin olmaması biz bu konuda çok sıkıntı yaşıyoruz eşimle ara ara bunalıma girmiyor değilim
Kesinlikle öyle çok çok zor bir şehir 10 senede ruhumu emdi diyebilirimMerhaba bende Ankara'da yaşıyorum 3. Yılım ve alisilmasi çok zor bir şehir
Siz nereden geldiniz arkadaş olması güzel benim onlar da maalesef yokbenimde kimsem yok burda arkadaslarim oldu oldukca egleniyorum kafa dagtiyor biraz
Aslında çocuk olup olmaması bişey değiştirmiyor 6 sene okul, 3 senelik evlilik ve son 4 aydır da bebekli bir bayanım ama İnan hiç bir evresinde bu yalnızlık ve bunalım modu farklı değildi, okurken arkadaş ortamı vardı biraz olsun teselli eden, okul bitti herkes dağıldı farklı illere, büyük konuştum nefret ediyorum burdan diye, evlenip burada kaldım ilk 2 sene eşimle 2 kişilik bi yalnızlık çektik, bebek olsun değişir dediler inandık, bebek olunca daha kötü oldu sankiMerhaba benimde 2 yıl oldu ama çocuk küçük olunca insan kolu komşu gezemiyor bende o sebeple pek alışamadım ama İstanbuldan sonra yinede çok artıları var, çocuk büyüyünce keşfetmeyi düşünüyorumbende Çankayadayım bu arada :)
Yalnız olmanın en kötü yanı hastalık olduğunda kötü gününde destek alacak birinin olmaması biz bu konuda çok sıkıntı yaşıyoruz eşimle ara ara bunalıma girmiyor değilim
Etimesguttayım benMerhaba ben doğma büyüme ankaradayım sizler neresinde oturuyorsunuz acaba
Ay bende zamanla değişir ümidindeydimAslında çocuk olup olmaması bişey değiştirmiyor 6 sene okul, 3 senelik evlilik ve son 4 aydır da bebekli bir bayanım ama İnan hiç bir evresinde bu yalnızlık ve bunalım modu farklı değildi, okurken arkadaş ortamı vardı biraz olsun teselli eden, okul bitti herkes dağıldı farklı illere, büyük konuştum nefret ediyorum burdan diye, evlenip burada kaldım ilk 2 sene eşimle 2 kişilik bi yalnızlık çektik, bebek olsun değişir dediler inandık, bebek olunca daha kötü oldu sankiİzmir’deki komşuluğu, yardımseverliği, samimiyeti, güleryüzü, doğallığı oradaki ortamımdan daha çok özlüyorum
Ben bu konuda çok dertliyim yazsam roman olur kısa keseyim ☺ Şimdilik
Ahahah ben de tam aksine çat kapı gelme sürekli gidip gelme sosyalleşme gibi hayatın hızlı yaşandığı yerden İzmir’den sonra burada korkunç bir yalnızlık ve asosyallik yaşıyorum 5 sene Çankaya’da asagı Ayrancıda bir sene Kocatepe’de bir sene elmadağda ve son olarak 3 senedir de Etimesguttayım ya bana gerçekten denk gelmedi bilmiyorum ama hiç birinin birinden bir farkı yoktu insanlar soguk ve duygusuz ilişkiler çok fazla menfaat üzerine kurulmuş belki heryerde bu böyledir ama Ankara insana bunu daha fazla hissettiriyor, insanlar robot gibi işe git gel ruhsuz mutsuz haftasonu tek aktivite avm gezmek bilmiyorum benim yaşadığım yerde hayat tarzı buna çok ters belki alışamıyorumAy bende zamanla değişir ümidindeydimsen uzun zamandır Ankaradaymışsın
Aslında ben ilk geldiğimde Çankaya cevizlidere mahallesindeydim daha evi düzene sokmaya çalışırken komşularım ikramlarla geldiler. Ben İstanbul'dan zaten komşusuzluğa alışkındım başta habire böyle çat kapı gelmeleri beni zorlar olmuştu.malum evde bebek var dağınık her daim ikramlık şeyler yok vs.yaşlarda 40 50 yaş üstüydü dedikodudan sıkılmıştım :)) sonra başımıza kötü bir olay geldi eşim kahvaltı masasında bayılıverdi yere çok hızlı düşmüş olmasına rağmen uyanmadı o an ilk akla gelen komşu oluyor işte tüm katın kapılarına çılgın gibi vurmuştum bir komşum hemşire getirdi hemnn sağolsun o ara ayıldı eşim sonra hastane gel git vs hep yardımcı oldular eşimin yanına ambulansla gittiler ben bebekle çıkamadım. O an onlar olmasaydı ne yapardım bilmem. En az bir hafta evime yemek taşıdılar...sonra dedim ki kimseden şikâyet etmek yok insan insandır bunlarda iyi insanlar sarıl onlara ama sonra taşınmak zorunda kaldık şimdi askeri bir lojmandayım komşularım merhaba dediğimde bile hı hı dan başka bir karşılık yokburaya geleli 1 yıl oldu zmanla belki daha iyi olur bilemiyorum
Yalnızlık gerçekten zor tüm gün tek payllaşım çocukla insan bunalıyor
Ama artık insanların birbirine güveni kalmadı belki şimdide izmire farklı bir semte gitsen yine aynı olacak çok nadir eski semtlerde komşuluk kaldı maalesef. Çocuk büyüdükten sonra çalışma hayatın olacak mı ? Belki o zaman iş arkadaşı vs edinip bir nebze sosyallik olur hayatında :)Ahahah ben de tam aksine çat kapı gelme sürekli gidip gelme sosyalleşme gibi hayatın hızlı yaşandığı yerden İzmir’den sonra burada korkunç bir yalnızlık ve asosyallik yaşıyorum 5 sene Çankaya’da asagı Ayrancıda bir sene Kocatepe’de bir sene elmadağda ve son olarak 3 senedir de Etimesguttayım ya bana gerçekten denk gelmedi bilmiyorum ama hiç birinin birinden bir farkı yoktu insanlar soguk ve duygusuz ilişkiler çok fazla menfaat üzerine kurulmuş belki heryerde bu böyledir ama Ankara insana bunu daha fazla hissettiriyor, insanlar robot gibi işe git gel ruhsuz mutsuz haftasonu tek aktivite avm gezmek bilmiyorum benim yaşadığım yerde hayat tarzı buna çok ters belki alışamıyorum
Ben hala geri dönmek için çabalıyorumAma artık insanların birbirine güveni kalmadı belki şimdide izmire farklı bir semte gitsen yine aynı olacak çok nadir eski semtlerde komşuluk kaldı maalesef. Çocuk büyüdükten sonra çalışma hayatın olacak mı ? Belki o zaman iş arkadaşı vs edinip bir nebze sosyallik olur hayatında :)
Ben evlendigim için geldim. Hemende işe başladım ama hiç arkadaş falan yok çok sıkılıyorum insanlarda biraz soğuk burdaSiz nereden geldiniz buraya acaba ve evlenerek mi ? Benim 10. Yılım sevilmedi mi sevilmiyor çok zor bu arada Etimesguttayım
Burda doğup büyümenize rağmen ne kadar objektif yorum yapmışsınız vallahi nokta atışı olmuş evet haklısınız ama işte bazen deneseniz de olmuyor insanoğlu herseye alışıyor zamanla evime buradaki düzenime alışıyorum tabii ama sevmeyince sevilmiyor sadece günü kurtarıyorsun kafanda hep geri dönme hayali ilehava iklim insanin karakterini çok etkiliyo bence. izmirle kiyaslarsaniz asla mutlu olamazsiniz.
ankara ayazında ankara kışında yaşayan insan ne kadar pozitif gezebilir ki. İzmir egede güneş deniz mis gibi insan ne kadar somurtabilir
ankarada doğdum büyüdüm çok çok severim :) bana insanları mesafeli gelir sadece. ama çoğu o mesafeyi kırınca can ciğer olur her derdine koşar:)
ben de İstanbul'u hiç mi hiç sevmiyorum
Bende Yenimahalle demetteyim 4 yıl olck evleneli bende daha alışamadım sevemedim Ankarayıyenimahalle
Bana da işe başla arkadaşın olur derler hep oysa okul da sosyalleşmek için çok iyi bir seçenek hatta yurt ortamı tam olması gereken ortam ama ben hep aynıydım ne eksik ne fazla zaten kişilik olarak gelenekselciyim çok fazla yeniye açık değilimdir oğlak burcu olarakBen evlendigim için geldim. Hemende işe başladım ama hiç arkadaş falan yok çok sıkılıyorum insanlarda biraz soğuk burda
Siz nereden bu aradaBen evlendigim için geldim. Hemende işe başladım ama hiç arkadaş falan yok çok sıkılıyorum insanlarda biraz soğuk burda
Siz nereden buraya taşındınız ?Ankaraya 2 buçuk yıl önce taşındık hala alışmaya çalışıyorum. Zor