Hiç sağlıklı bir ruh halinde değilsiniz. Neden sizin bile olmayan,bakma zorunluluğunuz olmayan bir çocuktan ayrı kalınca gözleriniz dolsun ve neden dört yaşındaki minicik çocuğa bağırın. Bu normal mi?
Benim de yeğenim var, asla bağırmam . Yeğenim için de Allah vermesin,bir hastalik vs kötü durumu olmazsa da aglamam,neden ağlayayım ki?
Aynı şekilde ablam ve kocası da çocuğuna asla bağırmaz, asla tablet televizyon açmaz, asla paketli gıda yedirmez, her gün duzenli kitap okurlar ve insanların çocuğun yanında salak salak konuşmasına engel olur, öz annesini bile 'yapmazsan küserim' dedi diye "kendi özgür iradesi var,insanlar küsmesin diye istemediği şeyleri yapamaz" diye çocuğunu savunan biri.
Neden dünyada duygularını normal ve tutarlı yaşayan insanlar olduğuna inanmıyorsunuz ki?
Benim annem de bağrına basar severdi, on dakka sonra gereksiz yere bagirirdi. saçma sapan,duygu kontrolü olmayan turk annesi modu. sonra gel de sağlıklı iletişim kurmayı öğren. Ama babam delirecek kıvama geldiğinde bile sesini asla yükseltmedi. Yani bir çocuk bagirilmadan da büyüyor ki ben 31im ablam 33.
Çocuk dogurduysan sabırlı olacaksın, senden başkası olmayan -sana muhtaç bir varlığa bağırmak korkunç bir şey bence.
Konuyla alakalı degil ama yazmak istedim görünce. benim de anneliği gerçekten kötü bir arkadasim var. O da bütün annelerin bağırdığıni,bazen popoya vurduğunu, babaların kızdığıni, tüm annelerin arasıra çikolata meyvesuyu verdiğini ve sussun diye YouTube izlettiğine inanıyor. Oysa kendisi öyle