- 13 Aralık 2015
- 551
- 1.521
- 63
- 27
Herkese iyi geceler bu saatte burdan baska icimi dökücek yer bulamadım başınızı ağırtırsam eğer şimdiden kusuruma bakmayın.
Kendimi çok çaresiz hissediyorum artık. Ben ilk defa böyle zorda hissediyorum kendimi belki de ilk defa kendime dair hiç bir çözümüm yok. Aynı anda hem çok mutlu olup, hemde çok mutsuz olabilir mi bir insan? Oluyor. Bi yanım çok mutlu böyle içim kıpır kıpır ya anlatamam size bu duyguları mümkün değil. Ama bi yanım.. Resmen çökertiyor beni bastıramıyorum mutluluğumla o karamsarlığı. Bu kadar karamsar olma vardır herşeyin bi çaresi diceksiniz belki ama inanın öyle bir çıkmazdayım ve boşluktayım ki bi çare olduğuna bile inanamıyorum.
Buraya her seferinde 'konu yine annem' demekten utanıyorum artık! Ama malesef gecenin bu saatinde beni baska kimse böyle cıldırtmıyor. Erkek arkadasımla annem arasında olan konularımı biliyosunuz bilmeyeniniz varsa okuyabilir. Ve ne yazık ki o konular hic kapanmadı. Annemle aynı evin içinde yabancı gibiyiz. Tek kelime dahi etmiyoruz abartmıyorum tam 2 aydan beri (öncesi de vardı ama bu kadar değildi) 2 ay olucaktır annemle tek kelime etmiyoruz. Sorsam cevap yok, konuşsam cevap yok. Yemek yerken çağıran yok, aç mısın tok musun diyen yok. Ben bunları kendim de yapabiliyorum evet ama insan bekliyor. Resmen hayalet gibiyim. Neden peki tüm bunlar? Hala onun istediğini yapmayıp, ayrılmıyorum diye. Gözden çıkarmışım onu öyle diyor sürekli ama gerçekten öyle değil anne bu ya anne nasıl gözden çıkarırım?
Bana kendimi eksik hissetiriyor artık. Son olan olaydan sonra son bikez konuştuk annem yine aynı şekilde kararında ısrar edince, güzelce bu istediğini yapamıcağımı çok mutlu olduğumu onunda buna fırsat vermesini söyledim. Bana söylediği tek kelime 'Allah belanı versin' oldu. Bidaha da konuşmadık zaten hiç.
Geçen hafta erkek arkadaşımla kaza yaptım. Ve gerçekten o arabadan sağlam çıkmamız bi mucizeydi. Bütün hafta şokunu atlatamadım duyan bilen herkes aradı sordu. Ama annem tek kelime dahi etmedi! Sırf onunla birlikteyken kaza yaptım diye benim korkumu üzüntümü gördüğü halde tek kelime etmedi. Nerdeyse 'beter ol' dicek gibiydi. Ya ben naptım bu kadar? Sevdim, mutluyum, huzurluyum bu suç mu gerçekten? Gözüne soka soka erkek arkadaşımın kötü biri olmadığını gösteriyorum söylüyorum ki zaten bu bariz ortada. Ama bunlar niye?
Bugün de zar zor evden kaçamak yapıp 2 saat erkek arkadaşımla görüştüm kazadan beri ilk defa buda. Ve benim çok istediğim monttan ikimize de aynı aldık. Eve gelince montu saklayamadığım için ya da saklamak istemediğim için dolabıma astım. Annem de anladı tabi onun aldığını ben odadan çıktım yarım saat sonra geri geldim ve mont askıdan çıkmış kırıştırılmış bi şekilde yerdeydi! Başkası olsa o mont neresine battı derdim ama diyemiyorum annem çünkü. Bikere de kardeşime okuldan lazım olan kitabı onunla aldık parasını o verdi ve ben bunu saklamadım diye kitabı bana geri verip at bunu diyip gidip tekrar kitap almıştı. Ama bende yediremedim bunu onun aldığı kitapla bizim kitabı değiştirdim onunkini de çöpe attım
Offf gerçekten nasıl başa çıkıcağım hakkında hiç bir fikrim yok. Çare sizde mi bunu da bilmiyorum ama sadece içimi dökmek istedim çok uzun oldu biliyorum özür diliyorum okuyan herkese teşekkür ederim.
Kendimi çok çaresiz hissediyorum artık. Ben ilk defa böyle zorda hissediyorum kendimi belki de ilk defa kendime dair hiç bir çözümüm yok. Aynı anda hem çok mutlu olup, hemde çok mutsuz olabilir mi bir insan? Oluyor. Bi yanım çok mutlu böyle içim kıpır kıpır ya anlatamam size bu duyguları mümkün değil. Ama bi yanım.. Resmen çökertiyor beni bastıramıyorum mutluluğumla o karamsarlığı. Bu kadar karamsar olma vardır herşeyin bi çaresi diceksiniz belki ama inanın öyle bir çıkmazdayım ve boşluktayım ki bi çare olduğuna bile inanamıyorum.
Buraya her seferinde 'konu yine annem' demekten utanıyorum artık! Ama malesef gecenin bu saatinde beni baska kimse böyle cıldırtmıyor. Erkek arkadasımla annem arasında olan konularımı biliyosunuz bilmeyeniniz varsa okuyabilir. Ve ne yazık ki o konular hic kapanmadı. Annemle aynı evin içinde yabancı gibiyiz. Tek kelime dahi etmiyoruz abartmıyorum tam 2 aydan beri (öncesi de vardı ama bu kadar değildi) 2 ay olucaktır annemle tek kelime etmiyoruz. Sorsam cevap yok, konuşsam cevap yok. Yemek yerken çağıran yok, aç mısın tok musun diyen yok. Ben bunları kendim de yapabiliyorum evet ama insan bekliyor. Resmen hayalet gibiyim. Neden peki tüm bunlar? Hala onun istediğini yapmayıp, ayrılmıyorum diye. Gözden çıkarmışım onu öyle diyor sürekli ama gerçekten öyle değil anne bu ya anne nasıl gözden çıkarırım?
Bana kendimi eksik hissetiriyor artık. Son olan olaydan sonra son bikez konuştuk annem yine aynı şekilde kararında ısrar edince, güzelce bu istediğini yapamıcağımı çok mutlu olduğumu onunda buna fırsat vermesini söyledim. Bana söylediği tek kelime 'Allah belanı versin' oldu. Bidaha da konuşmadık zaten hiç.
Geçen hafta erkek arkadaşımla kaza yaptım. Ve gerçekten o arabadan sağlam çıkmamız bi mucizeydi. Bütün hafta şokunu atlatamadım duyan bilen herkes aradı sordu. Ama annem tek kelime dahi etmedi! Sırf onunla birlikteyken kaza yaptım diye benim korkumu üzüntümü gördüğü halde tek kelime etmedi. Nerdeyse 'beter ol' dicek gibiydi. Ya ben naptım bu kadar? Sevdim, mutluyum, huzurluyum bu suç mu gerçekten? Gözüne soka soka erkek arkadaşımın kötü biri olmadığını gösteriyorum söylüyorum ki zaten bu bariz ortada. Ama bunlar niye?
Bugün de zar zor evden kaçamak yapıp 2 saat erkek arkadaşımla görüştüm kazadan beri ilk defa buda. Ve benim çok istediğim monttan ikimize de aynı aldık. Eve gelince montu saklayamadığım için ya da saklamak istemediğim için dolabıma astım. Annem de anladı tabi onun aldığını ben odadan çıktım yarım saat sonra geri geldim ve mont askıdan çıkmış kırıştırılmış bi şekilde yerdeydi! Başkası olsa o mont neresine battı derdim ama diyemiyorum annem çünkü. Bikere de kardeşime okuldan lazım olan kitabı onunla aldık parasını o verdi ve ben bunu saklamadım diye kitabı bana geri verip at bunu diyip gidip tekrar kitap almıştı. Ama bende yediremedim bunu onun aldığı kitapla bizim kitabı değiştirdim onunkini de çöpe attım
Offf gerçekten nasıl başa çıkıcağım hakkında hiç bir fikrim yok. Çare sizde mi bunu da bilmiyorum ama sadece içimi dökmek istedim çok uzun oldu biliyorum özür diliyorum okuyan herkese teşekkür ederim.
