2 çocugumuz var 6 senelik bi evliliğimizde bu olay beni mafeetti bitirmişti
2. bebegime hamileydim çok zordu bir sene geçti üzerinden eşim çok pişmandı ve beni asla bırakmak istemedi bırakmadı
onu çok zor affetmiştim aslında affetmekte degil bir şans vermiştim sadece
sadece 2 çocugum var onlar içindi bu şans ve bunuda ona defalarcxca söyledim aylarca
kavgalarımız oldu arada onda kendimede zehir ettim herşeyi içimdeki yangın dinmiyordu
en küçük bir yanlışında mahkemede görüşecegiz seninle diye
oda bir daha o hatayı yaparmıyım hiç çok pişmanım dedi
pişmanlığını günlerce dile getirdi
bana karşı çok ciddi bir eşti ve benim için aglamasına çok şaşaırmıştım evimize dön beni bırakma diyerek
çok çabaladı çok dil döktü yeminler sözler verdi
bende 2 çocugun için çok zor bi kararla en ufak bir hatasında boşamak düşüncesiyle evime döndüm
çok kavgalar ettim çok şeyler saydım çok agladım kendimi yedim içime gururuma
yediremedim çok zordu canlı canlı mezara gömülmüş
gibiydim kalabalıklardan kaçıyordum heryerde boguluyordum
sabah uyanır uyanmaz aklıma geliyordu geceleri uykuya dalana kadar beynimde kuruyordum
ben bu adamı niye boşamadımda hala onla yaşıyorum o beni hak etmiyor diyordum...
eşim çok degişmişti evden dışarıya çıkmaz oldu kahve alışkanlığını bile bıraktı bana karşı daha saygılı sevgili bana deger veren birisi oldu
çıktı hep alttan aldı ben ondan uzaklaştıkça o beni sıkıca bagrına basıyordu hep çok zor süreçlerden geçtik
şimdi toparlandım eşim hep yanımızda çok dikkatli davranıyor dinlediği şarkılara bile dikkat eder oldu
iyiki 1 şans vermişim demiyorum keşke boşansaydımda demiyorum ama zaman gerçekten ilaç olmaya başladı galiba
artık ne kavgalarımız var nede o olayı açıyorum eşim biizimle beraberken çok huzrlu gözlerinden belli oluyor
ama önceleri bana el kadar uzaktı şimdi ise kırdıgı zaman hemen farkına varıyor gönlümü alıyor
eskiden umrunda bile olmazdı bu olay onu çok degiştirdi bu olyı bana yaşatmadan önce bana karşı böyle olsaydı benden mutlu kimse
olmazdı heralde ama şimdi içimde hep birşeyler eksik yarım tam anlamıyla mutlu olamadıgım anlar oluyor
inşallah zamanla buda geçer diye hergün dua ediyorum
bide aylarca ondan nefret ettim beddualar ettim ama şimdilerde azda olsa içim birazcık eşimi sevmeye başlıyor gibi hissediyorum sanki..
çocuklarımda çok mutlu eşimde
ama ben tam anlamıyla degili ama eskiye göre eşimin degişmesi ve bazı şeyleri bana kanıtlamaya çalışmasıyla yavaş yavaş düzelmeye
başlıyorum galiba ama ona eskisi gibi asla güvenemiyecegim asla eskisi gibi sevemiyecegim işte en acı gerçek bu benim için ...
kızlar sizce bu şansı vermekle iyi yaptım acaba ailem eşimin bukadar degiştiğini görerek iyi yaptıgımı artık eşimin beni üzmeyecegini
söylüyorlar inşallahta hep öyle olur 1 sene sonunda geldiğimiz durum bu buna şükürler olsun
( eskisi kadar kötü hissetmemeye başladım kendimi ) bunu yazabiliyorsam büyük bir yol kat etmişim demektir ama daha aşmam gereken
sancılarım var arada depreşiyor ama rabbim bana o duygularında sogguklugunu vericek inşallah
bazen ona nasıl davranacagıma bile karar veremez halde oluyorum
bir yanda öfkem diğer yanda bu öfkenin bana getirecegi eksiler
ama şu bir gerçekki ben ona karşı saygılıyım bu saygın beni eziyor bile demişti
utanan o olsun ben degil..
çocugu olmayan asla effetmezdim ben olsam diyenler lütfen yorum yapmasın zaten ben zor aşıyorum beynimden bu düşünceyi
yaşamadan bilemezsiniz
rabbim kimsenin başına vermesin çok zor ..
uzunca YAzdım özür diliyorum ...
Buda bizim sinavimiz..muhakkak Allah bunun mukafatini fazlasiyla verecek bize..
Eger bir konu acacak olsaydim hic eksiksiz ayni cumleleri kullanirdim..seni oyle cok iyi anliyorumki..
benim esimin biraz daha fazla kotu aliskanliklari vardi:gec saatlere kdr kahve yerinde,bazen barlarda,hergun icer,hatta son yillarda uyusturucu bile alirdi.
ama aldatma konusunu duyunca ayrildim..neyse cok uyras caba sonucu baristik..1 sene olacak..en son 4 ay once buraya yazdim icimdeki aciyi..
esim hala icmiyor,hala evine,cocuklarina bagli,bana bagli..hatta dahada duzeldi..
bu sene kendiliginden oruc bile tuttu,ki hayatinda cumaya bile gitmemis birisi..evimdeki manevi huzuru atmosferi anlatamam..bana soz verdi,umreye goturecegim diye..
daha once olsaydi belkide esim icin, yuvam icin 4.4luk derdim..
kiziyorum ona, mutlu aile olabilmek icin,ozlemini cektigim huzuru bulabilmek icin bunlarmi olmaliydi diye..
ayni senin yazdigin gibi ben herseye ragmen guzel davrandikca daha cok ezildigini hisediyorum..
ama icimdeki korku,kusku sanirim hic bitmeyecek..kanadim kirildi,sanki ufacik birsey o yaraya dokunuyor ve aciyor..
zoraki maske takiyorum cocuklarim mutsuzlugumu anlamasin babalarina kinlenmesinler diye..
aceba daha cokmu yeni,aceba zamanla hersey eskiye donermi bilmiyorum..bu sekilde yasamak bana cok aci..
bende aynen onun cabasini,degisimlerini gorunce icim geri isiniyor ona karsi..ama sevgi gosteremiyorum artik,icimden gelmiyor..
ne uyurken sarilabiliyorum,ne msj atabiliyorum eskisi gibi..aceba guvenimi saglayana kadar,geri sevgimi kazanana kadarmi bu degisimi..
aceba ozluyormu eski hayatini,geri donecekmi..
Dualarimizi hic eksik etmeyelim..cunku eminimki dualar sayesinde hakkimizda hayirlisi ne ise o sekilde gelisiyor hayatimiz..
Allah yardimcin olsun,ayni durumdada olsam,aceba dogru secimmi yaptim diye surekli soruyorda olsam icimden gelen ses: herkes bi sansi hak ediyor,ilerde keskelerimiz olmamasi icin en dogru karari verdigimizden eminim..