- 22 Aralık 2023
- 704
- 855
- 28
- Konu Sahibi Pisipatisii
- #1
Merhaba arkadaşlar. Yazıp yazmamayı çok düşündüm ama anlaşılamamak beni korktuğu için buraya içimi dökmek istedim. Bilenler biliyor fazlasıyla trajik bir hamilelik geçirdim. Hassasiyetimin halen devam ettiğini ve psikolojik destek almam gerektiğini düşünüyorum.
Birbirine Aşşşırı aşırısı düşkün bir ailede gelinim.Şöyle ki benim eşim 32 yaşında. Grip olsa burnu aksa annesi abarttıkça abartır onu giyme bunu iç sıcakta dur vs insan zaten bunları bilir. Birbirlerine telefon edip x hastaymış üşütmüş deyip hep birlikte panik olurlar amansız bir hastalıkmışçasına.
3aylık bebeğim üşütse, hasta olsa ne halt edicem diye içim içimi yiyor şimdiden bunları düşünmekten. Halbuki ki çocuk bu. Öyle öyle büyüyecek. Bunu bilip kendime söylüyorum ama nafile. Düşündükçe düşünüyorum.
Benim ailemdense bir annem ve bir abim hayatta. Onlar da hamilelik sürecimde beni yıprattıkça yıprattılar.
Bebeklerim ikizi. Birini kaybettim. Bu bebeğimse 1.5 ay küvezde kaldı. Eve geldiğimizde Kp hergün evin bir yerini bahane edip tamir etmeye geliyordu. Halbuki bebeği görmeye gelcem dese tamam dicem. Ama emziren bir anne olduğum için malum havalar sıcak. Her an her dk müsait olamıyorum. Daha sonra uygun bir dille hergün bir yeri tamir etmek zorunda olmadığını oturup gidebileceğini söyledim. Birden bana bağırıp çağırıp gitti. Onun evinde oturduğum için kendine hak görüyor belki.
Yine saygıda kusur etmedim. Ama çok ağladım yanlış anlaşıldığım için. Şimdi de ha biri geldi ha biri gelecek diye tedirginim. Bebek eve geldiğinden beri doktor kontrolleri dışında ne dışarı çıktım ne de başka bi insan gördüm. Bunaldıkça bunaldım.
Çünkü prematüre doğduğu ve riski devam ettiği için eve ziyaretçi kabul etmedim. Artık kilosunu toparladığı için yavaş yavaş başlayacağız. Kv gelip X sizi sordu Y gelmek istiyor vs dedi hep. Sürecimiz ortada. Bir şekilde geçiştirdim. Ama insanların gelip kendilerince tavsiyeler verecek olması düşüncesi bile beni sinir etmeye yetiyor.
Etrafımızda benimle aynı zamanda doğum yapan iki kişi daha var. Onlar doğdukları günden itibaren neredeyse hep dışarıdalar. Bense evdeyim emzirdiğim için ya meme isterse dışarıda nasıl yaparım napardım düşüncesi var hep. Emzirme örtüsünü alıp emzirirsin halbuki. Yine de tedirgin oluyorum kendi kendime.
Eşim bu süreçte hep ilgili ve hep destekti bana. Her şeyi onun sayesinde aştım. Ancak onun desteğini yetmediği yerler var. İnsanlar eve gelip kendilerince tavsiyelerde bulunup ya bebeğe dokunmak isterlerse ya ben görmeden öpen olursa vs vs diye aşırı korkuyorum. Kvden bile bebeği uzak tutmak istiyorum desem yeridir. Benim kucağımda bebeği uzaktan severken bile kucağına alıp öpüp gezdirmek istediğini söyledi. Ve ben kötü bişeymiş gibi ondan da korktum ve geçiştirdim. Çünkü kimseye temas etsin istemiyorum. Yaşadığım süreci bir ben biliyorum. Yine kv gün içinde bazen foto istediğinde bebek kaşını çatsa anlık ya da yüzünü buruştursa ağlamak üzere olup hemen arayıp bebeğin neyi var neden sinirli/neden üzgün vs sorguya çekiyor. Gün içinde mesaj atıp evin sıcak mı soğuk mu olduğunu bebeğin terleyip üşüdüğünü soruyor. Halbuki evde klima ve termometre var herşey kontrol altında. Kendisi de çok iyi biliyor. Bu tedirginliklerimi nasıl aşacağımı bilmiyorum. Evet kimse kötü niyetle yaklaşmıyor belki ama konu bebeğim olunca sanki ben biraz büyüttükten sonra benden alacaklarmış gibi bir hissiyat var içimde saçma Bi şekilde tuhaf korkularım var bu konuda.
Birbirine Aşşşırı aşırısı düşkün bir ailede gelinim.Şöyle ki benim eşim 32 yaşında. Grip olsa burnu aksa annesi abarttıkça abartır onu giyme bunu iç sıcakta dur vs insan zaten bunları bilir. Birbirlerine telefon edip x hastaymış üşütmüş deyip hep birlikte panik olurlar amansız bir hastalıkmışçasına.
3aylık bebeğim üşütse, hasta olsa ne halt edicem diye içim içimi yiyor şimdiden bunları düşünmekten. Halbuki ki çocuk bu. Öyle öyle büyüyecek. Bunu bilip kendime söylüyorum ama nafile. Düşündükçe düşünüyorum.
Benim ailemdense bir annem ve bir abim hayatta. Onlar da hamilelik sürecimde beni yıprattıkça yıprattılar.
Bebeklerim ikizi. Birini kaybettim. Bu bebeğimse 1.5 ay küvezde kaldı. Eve geldiğimizde Kp hergün evin bir yerini bahane edip tamir etmeye geliyordu. Halbuki bebeği görmeye gelcem dese tamam dicem. Ama emziren bir anne olduğum için malum havalar sıcak. Her an her dk müsait olamıyorum. Daha sonra uygun bir dille hergün bir yeri tamir etmek zorunda olmadığını oturup gidebileceğini söyledim. Birden bana bağırıp çağırıp gitti. Onun evinde oturduğum için kendine hak görüyor belki.
Yine saygıda kusur etmedim. Ama çok ağladım yanlış anlaşıldığım için. Şimdi de ha biri geldi ha biri gelecek diye tedirginim. Bebek eve geldiğinden beri doktor kontrolleri dışında ne dışarı çıktım ne de başka bi insan gördüm. Bunaldıkça bunaldım.
Çünkü prematüre doğduğu ve riski devam ettiği için eve ziyaretçi kabul etmedim. Artık kilosunu toparladığı için yavaş yavaş başlayacağız. Kv gelip X sizi sordu Y gelmek istiyor vs dedi hep. Sürecimiz ortada. Bir şekilde geçiştirdim. Ama insanların gelip kendilerince tavsiyeler verecek olması düşüncesi bile beni sinir etmeye yetiyor.
Etrafımızda benimle aynı zamanda doğum yapan iki kişi daha var. Onlar doğdukları günden itibaren neredeyse hep dışarıdalar. Bense evdeyim emzirdiğim için ya meme isterse dışarıda nasıl yaparım napardım düşüncesi var hep. Emzirme örtüsünü alıp emzirirsin halbuki. Yine de tedirgin oluyorum kendi kendime.
Eşim bu süreçte hep ilgili ve hep destekti bana. Her şeyi onun sayesinde aştım. Ancak onun desteğini yetmediği yerler var. İnsanlar eve gelip kendilerince tavsiyelerde bulunup ya bebeğe dokunmak isterlerse ya ben görmeden öpen olursa vs vs diye aşırı korkuyorum. Kvden bile bebeği uzak tutmak istiyorum desem yeridir. Benim kucağımda bebeği uzaktan severken bile kucağına alıp öpüp gezdirmek istediğini söyledi. Ve ben kötü bişeymiş gibi ondan da korktum ve geçiştirdim. Çünkü kimseye temas etsin istemiyorum. Yaşadığım süreci bir ben biliyorum. Yine kv gün içinde bazen foto istediğinde bebek kaşını çatsa anlık ya da yüzünü buruştursa ağlamak üzere olup hemen arayıp bebeğin neyi var neden sinirli/neden üzgün vs sorguya çekiyor. Gün içinde mesaj atıp evin sıcak mı soğuk mu olduğunu bebeğin terleyip üşüdüğünü soruyor. Halbuki evde klima ve termometre var herşey kontrol altında. Kendisi de çok iyi biliyor. Bu tedirginliklerimi nasıl aşacağımı bilmiyorum. Evet kimse kötü niyetle yaklaşmıyor belki ama konu bebeğim olunca sanki ben biraz büyüttükten sonra benden alacaklarmış gibi bir hissiyat var içimde saçma Bi şekilde tuhaf korkularım var bu konuda.