- 22 Aralık 2023
- 667
- 788
- 28
- Konu Sahibi Pisipatisii
- #1
Merhaba arkadaşlar. Yazıp yazmamayı çok düşündüm ama anlaşılamamak beni korktuğu için buraya içimi dökmek istedim. Bilenler biliyor fazlasıyla trajik bir hamilelik geçirdim. Hassasiyetimin halen devam ettiğini ve psikolojik destek almam gerektiğini düşünüyorum.
Birbirine Aşşşırı aşırısı düşkün bir ailede gelinim.Şöyle ki benim eşim 32 yaşında. Grip olsa burnu aksa annesi abarttıkça abartır onu giyme bunu iç sıcakta dur vs insan zaten bunları bilir. Birbirlerine telefon edip x hastaymış üşütmüş deyip hep birlikte panik olurlar amansız bir hastalıkmışçasına.
3aylık bebeğim üşütse, hasta olsa ne halt edicem diye içim içimi yiyor şimdiden bunları düşünmekten. Halbuki ki çocuk bu. Öyle öyle büyüyecek. Bunu bilip kendime söylüyorum ama nafile. Düşündükçe düşünüyorum.
Benim ailemdense bir annem ve bir abim hayatta. Onlar da hamilelik sürecimde beni yıprattıkça yıprattılar.
Bebeklerim ikizi. Birini kaybettim. Bu bebeğimse 1.5 ay küvezde kaldı. Eve geldiğimizde Kp hergün evin bir yerini bahane edip tamir etmeye geliyordu. Halbuki bebeği görmeye gelcem dese tamam dicem. Ama emziren bir anne olduğum için malum havalar sıcak. Her an her dk müsait olamıyorum. Daha sonra uygun bir dille hergün bir yeri tamir etmek zorunda olmadığını oturup gidebileceğini söyledim. Birden bana bağırıp çağırıp gitti. Onun evinde oturduğum için kendine hak görüyor belki.
Yine saygıda kusur etmedim. Ama çok ağladım yanlış anlaşıldığım için. Şimdi de ha biri geldi ha biri gelecek diye tedirginim. Bebek eve geldiğinden beri doktor kontrolleri dışında ne dışarı çıktım ne de başka bi insan gördüm. Bunaldıkça bunaldım.
Çünkü prematüre doğduğu ve riski devam ettiği için eve ziyaretçi kabul etmedim. Artık kilosunu toparladığı için yavaş yavaş başlayacağız. Kv gelip X sizi sordu Y gelmek istiyor vs dedi hep. Sürecimiz ortada. Bir şekilde geçiştirdim. Ama insanların gelip kendilerince tavsiyeler verecek olması düşüncesi bile beni sinir etmeye yetiyor.
Etrafımızda benimle aynı zamanda doğum yapan iki kişi daha var. Onlar doğdukları günden itibaren neredeyse hep dışarıdalar. Bense evdeyim emzirdiğim için ya meme isterse dışarıda nasıl yaparım napardım düşüncesi var hep. Emzirme örtüsünü alıp emzirirsin halbuki. Yine de tedirgin oluyorum kendi kendime.
Eşim bu süreçte hep ilgili ve hep destekti bana. Her şeyi onun sayesinde aştım. Ancak onun desteğini yetmediği yerler var. İnsanlar eve gelip kendilerince tavsiyelerde bulunup ya bebeğe dokunmak isterlerse ya ben görmeden öpen olursa vs vs diye aşırı korkuyorum. Kvden bile bebeği uzak tutmak istiyorum desem yeridir. Benim kucağımda bebeği uzaktan severken bile kucağına alıp öpüp gezdirmek istediğini söyledi. Ve ben kötü bişeymiş gibi ondan da korktum ve geçiştirdim. Çünkü kimseye temas etsin istemiyorum. Yaşadığım süreci bir ben biliyorum. Yine kv gün içinde bazen foto istediğinde bebek kaşını çatsa anlık ya da yüzünü buruştursa ağlamak üzere olup hemen arayıp bebeğin neyi var neden sinirli/neden üzgün vs sorguya çekiyor. Gün içinde mesaj atıp evin sıcak mı soğuk mu olduğunu bebeğin terleyip üşüdüğünü soruyor. Halbuki evde klima ve termometre var herşey kontrol altında. Kendisi de çok iyi biliyor. Bu tedirginliklerimi nasıl aşacağımı bilmiyorum. Evet kimse kötü niyetle yaklaşmıyor belki ama konu bebeğim olunca sanki ben biraz büyüttükten sonra benden alacaklarmış gibi bir hissiyat var içimde saçma Bi şekilde tuhaf korkularım var bu konuda.
Birbirine Aşşşırı aşırısı düşkün bir ailede gelinim.Şöyle ki benim eşim 32 yaşında. Grip olsa burnu aksa annesi abarttıkça abartır onu giyme bunu iç sıcakta dur vs insan zaten bunları bilir. Birbirlerine telefon edip x hastaymış üşütmüş deyip hep birlikte panik olurlar amansız bir hastalıkmışçasına.
3aylık bebeğim üşütse, hasta olsa ne halt edicem diye içim içimi yiyor şimdiden bunları düşünmekten. Halbuki ki çocuk bu. Öyle öyle büyüyecek. Bunu bilip kendime söylüyorum ama nafile. Düşündükçe düşünüyorum.
Benim ailemdense bir annem ve bir abim hayatta. Onlar da hamilelik sürecimde beni yıprattıkça yıprattılar.
Bebeklerim ikizi. Birini kaybettim. Bu bebeğimse 1.5 ay küvezde kaldı. Eve geldiğimizde Kp hergün evin bir yerini bahane edip tamir etmeye geliyordu. Halbuki bebeği görmeye gelcem dese tamam dicem. Ama emziren bir anne olduğum için malum havalar sıcak. Her an her dk müsait olamıyorum. Daha sonra uygun bir dille hergün bir yeri tamir etmek zorunda olmadığını oturup gidebileceğini söyledim. Birden bana bağırıp çağırıp gitti. Onun evinde oturduğum için kendine hak görüyor belki.
Yine saygıda kusur etmedim. Ama çok ağladım yanlış anlaşıldığım için. Şimdi de ha biri geldi ha biri gelecek diye tedirginim. Bebek eve geldiğinden beri doktor kontrolleri dışında ne dışarı çıktım ne de başka bi insan gördüm. Bunaldıkça bunaldım.
Çünkü prematüre doğduğu ve riski devam ettiği için eve ziyaretçi kabul etmedim. Artık kilosunu toparladığı için yavaş yavaş başlayacağız. Kv gelip X sizi sordu Y gelmek istiyor vs dedi hep. Sürecimiz ortada. Bir şekilde geçiştirdim. Ama insanların gelip kendilerince tavsiyeler verecek olması düşüncesi bile beni sinir etmeye yetiyor.
Etrafımızda benimle aynı zamanda doğum yapan iki kişi daha var. Onlar doğdukları günden itibaren neredeyse hep dışarıdalar. Bense evdeyim emzirdiğim için ya meme isterse dışarıda nasıl yaparım napardım düşüncesi var hep. Emzirme örtüsünü alıp emzirirsin halbuki. Yine de tedirgin oluyorum kendi kendime.
Eşim bu süreçte hep ilgili ve hep destekti bana. Her şeyi onun sayesinde aştım. Ancak onun desteğini yetmediği yerler var. İnsanlar eve gelip kendilerince tavsiyelerde bulunup ya bebeğe dokunmak isterlerse ya ben görmeden öpen olursa vs vs diye aşırı korkuyorum. Kvden bile bebeği uzak tutmak istiyorum desem yeridir. Benim kucağımda bebeği uzaktan severken bile kucağına alıp öpüp gezdirmek istediğini söyledi. Ve ben kötü bişeymiş gibi ondan da korktum ve geçiştirdim. Çünkü kimseye temas etsin istemiyorum. Yaşadığım süreci bir ben biliyorum. Yine kv gün içinde bazen foto istediğinde bebek kaşını çatsa anlık ya da yüzünü buruştursa ağlamak üzere olup hemen arayıp bebeğin neyi var neden sinirli/neden üzgün vs sorguya çekiyor. Gün içinde mesaj atıp evin sıcak mı soğuk mu olduğunu bebeğin terleyip üşüdüğünü soruyor. Halbuki evde klima ve termometre var herşey kontrol altında. Kendisi de çok iyi biliyor. Bu tedirginliklerimi nasıl aşacağımı bilmiyorum. Evet kimse kötü niyetle yaklaşmıyor belki ama konu bebeğim olunca sanki ben biraz büyüttükten sonra benden alacaklarmış gibi bir hissiyat var içimde saçma Bi şekilde tuhaf korkularım var bu konuda.
ben eşimle ilgili bir şey yaşamadım ama bu erkek çocuğu konusunda aynılar sanırım. Sanki kraliyet soyundan geliyolar da bizim haberimiz yok. Ben bebeği emzirirken kvmin emzirme örtüsünün altına girip bebek emiyor mu diye izlediğini bilirim 
d aynı şekilde kızdım öyle çıktı. Sürekli bir takip hali akşamları yürüyüşe çıkınca eşimi arıyor balkonda bekliyorum geçmediniz burdan diye. Delirirsin 
insanları düşünmeyi bırakmalısın. Birde daha gelmeden insanların böyle yapacaklar şöyle yapacaklar diye diye kendini yiyorsun farkındamısın ? Kesin ve net olmayan herşeye stres yapmayı bırakmalısın. Kesinleşince biri öyle yapınca stresse girmekte haklı olabilirsin ama ozaman da o an tepki vermelisin çünkü sonradan insan kendini yer bitirir. Öylemi deseydim şöylemi yapsaydım diye yıpratırsın bu sefer.. herşey yerinde güzel herkese lafını yedireceksin susmayacaksın. Kayınvaliden seni bunaltıyorsa iki çift laf hakkın doğdu demektir : kayınvalideciğim oğlunuza düşkünlüğünüzü anlıyorum o sizin oğlunuz ama ben sizin gelininizim bana ve bebeğime bukadar yapmayın de kapat. Hoşlanmadığını dile getir eşini bu konulara bulaştırma aranız bozulmasın direk kim kimle muhatap ise o insanlar konuşmalı eşinin bazı konularda yetmediğini düşündüğün için yazdım bunu. Eşin herşeye yetmek zorunda değil eğer sana annesi küfür eder saçını yolarsa evet ozaman yetmek zorunda. Ama bu aşamada değil.. bebeğinizi yanınızdan ayırmayın biri gelince bebeğim hemen hastalık kapıyor daha bünyesi zayıf deyin biz bile ayaklarından öpüyoruz karnından öpüyoruz deyin mesela en azından yanaklarından öpmezler.. benim arkadaşım doğum yaptı yanına zor gittim bebeği hasta bağışıklık sorunu var bebekte kucağıma almaktan öteye gitmedim sütün yetiyormu diye konulara girmedim , bebek zayıf kilolu demedim aa sen çok dağılmışsın demedim. Herşeyin tersini ve hoşuna gidebilecek şeyleri söyledim. Benim çocuğum yok ama çocuk için çok doktor geziyorum şuan :) ama arkadaşımı görünce ben seni de anladım inan bana sadece içinden geleni yap kimseyi düşünme ayrıca onların evinde oturma şartınız mı var ? Çıkın başka eve huzursuzluk oluyorsa hayır KP niye hergün evde tamir yapıyor eşin gelince yapsın bebeği uyutamıyorum emziremiyorum desene eşine uyarır en azından bu arada dışarıda emzirmekten korkma mümkün oldukça evde bulunmayın alın örtünüzü ana kucağınızı emzirin hiç bi şey olmaz ne olabilir ?
anne kediler bile tanımadıklarına kıslıyorsa bizde normaliz 
annesi de ona olan düşkünlüğünü torununa da yansıtıyor artık maalesef. Ananı babanı bırak bize gel diye sevdi bebeği geçen gün. Ben benim oğlum beni bırakmaz dedim sussun diye. Büyüyünce görürsün dedi?? 
yazıyı yazdıktan sonra dışarı çıktım 1kere evden uzaklaştım emzirme örtüsüyle hallettim gibi 
