- 29 Ocak 2021
- 1.498
- 4.237
Merhabalar, 6 şubat depremine Hatay merkezde yakaladım. Canımız mucize eseri sağ ve her seyimizi, yakınlarımızı kaybettik... Yaşıyor muyum? Tartışılır.
Eskiden her şeye yeten, çocuklarını yalnız büyüten (baba meslek gereği çoğunlukla yok) hani şu "Güçlü kadın" dediklerindendim. Ama şu an işe yaramazın teki, çöp gibiyim.
Deprem gecesi yine yatmadan evi toparlamış, yarım kalan işlerimi tamamlamış, çocuklarımı uyutmuştum. Bir de 6 ay öncesi... her eşyamı keyfime göre almıştım yani hayat istediğim ölçüde ilerliyordu... ve o anı yaşadık. Tek bildiğim uğultu, duvar sesleri, çocuklara özellikle küçük olana koşmam, (koşamamam) birden yıkılan duvarlar ve bir boşluktan çıkabilmemiz. Kurtulduk!!
1 ay kadar olayı idrak edemedim. Şokta gibiydim ve bir ay sonrası uykusuzluk, sesten korkma, çocuklarım ölecek hissi ve gün içerisinde ara ara duyduğum uğultu ve catırtı. Sonrasında panik atağın en şiddetli belirtilerini yaşamam, hastaneye kaldırılmam ve şuurumu kaybetmişcesine o sesleri duyup, hastanedeki onca insanın içerisinde "Yaaa bu sesleri duymuyor musunuz?" Diye bağırmam. Psikiyatri doktorunun gelmesi ve ona bile "Neden sakin duruyorsun? Bu sesleri nasıl duymuyorsun?" Demem. Doktorun önce bir serum verip (sanırım sakinlestirici) sonra benimle konuşması. İlacın etkisi geçince yine aynı şeyleri yaşamam ve çığlıklarıma hastane polisinin gelip doktoru çağırması ve sorması doktorun "Abi şizofreni olsa bile tedavisi mümkün ama bu daha zor bir vaka" demesi. Sonrasında kırmızı receteli ilaçlar, psikiyatri vs. Biraz daha durulmamla devam etti.
Henüz atlatamadım. İlacları alınca bir süre sesler kulağımda yok. Normal insanlar gibi düşünebiliyorum, unutuyorum vs. Ama bu durum evime, aileme çok kötü yansıdı. Örneğin eskiden çok titizken şu an bazen hiç iş yapmıyorum her an harfiyat dolacak gibi. Çok çabalıyorum mesela mutfağa gidiyorum bulaşıklar yıkanacak ama bir bahane ile yalan bile söyleyerek geri çıkıyorum (acizliğime kılıf uyduruyorum)
Küçük oğlum çok yaramaz ve normalinde sınırlı serbestlik veren bir anneyken. Şu an zıplama, dur, hayır, yapma... Ama çocuk neden bunu yapmasın? Anlatamıyorum çoğunlukla. Oyunla anlatıyorum ama bir süre sonra o da sona eriyor. Eskisi kadar eğitemiyorum. Yaramazlık yapınca sadece aşagıya ses olmasın diye uyarmaya, anlatmaya çalışıyorum. O, uyuyuncada "Neden sesim yükseldi? Neden kızdım?(eskiden sesin yukselmezdi) Ya şu an ölse? Diyerek çocuğa hakim olamıyorum. Hani mustakilde olsak direkt salacağım, evi yaksa dur demem sanırım.
Bazen kendi kendimle konuşuyorum farkında olmadan. Sanki bedenimde iki kişi var. Birisi sürekli beni suçluyor, sen işe yaramazsın, artık hiç bir şeye gücün yetmiyor, çocuğuna bile koşamadın, evi bile idare edemiyorsun, maddi manevi yeniden başlaman gerekirken sen yerine çakılıyorsun, her seyi yarım bıraktın işini bile... Sonra sesli bir şekilde gücüm yetmiyor, çocukları bırakıp tekrar çalışamam, ölecekler. Tamam dışarda çalışamıyorum ama evden kendi işimi kuracağım dünyanın sonu değil ya. En azından çocuklarım benden BAŞKA BİR BİNADA kalmaz aynı binada oluruz. Bırak artık beni, sus artık diyorum.
Bazen karşımda eşim varken oluyor. Konuşurken gözümü kapatıyorum, eşimi unutuyorum. Gözlerimi açınca eşimin karşımda üzgün bir ifadeyle bana baktığını görüyorum.
Bana "Bak calışmadığım zamanlarda sana ev işinde yardımcı olayım ama benden mükemmeli bekleme ben temizlikten anlamam. Yapmaya kalkıyorum benden, senin gibi detaylı bir temizlik bekleme (eski halim) söyleniyorsun ben de sinirleniyorum. Eski standartımızda olamayız madden ama bak ben çalışıyorum. Sen de evden destek olacaksan bunada tamam. İşe dön diyemem ama lütfen çalışıp kafa dağıtacaksan hangi sektörde bunu yapacağını belirle. Deneyimin yok ve bunun stresinide yaşıyorsun. Sana yol gösterecek, e ticaretle uğraşan kişilerden fikir al, konuş en azından kendine bir yol çizersin. Bu şekilde ev umrumda değil ama çocukla iyi bir ebeveyn olamayacaksın. Artı olarak çok agresiflestin. Eski seni tanımasam idare etmem ama o güçlü, başarılı, hırslı, benim yerimi bile dolduran kadın elbet yeniden doğacak. Geçici bir sürec diye umuyorum diyor. Sanırım iyi bir eşte değilim artık. Bazen normalim ama çoğunlukla bir tuhafım. %25 eski halim %75 anormal halimdeyim.
Uzun oldu biraz ama gerçekten sizlerin fikir, öneri, yol göstermelerine ihtiyacım var.
Eskiden her şeye yeten, çocuklarını yalnız büyüten (baba meslek gereği çoğunlukla yok) hani şu "Güçlü kadın" dediklerindendim. Ama şu an işe yaramazın teki, çöp gibiyim.
Deprem gecesi yine yatmadan evi toparlamış, yarım kalan işlerimi tamamlamış, çocuklarımı uyutmuştum. Bir de 6 ay öncesi... her eşyamı keyfime göre almıştım yani hayat istediğim ölçüde ilerliyordu... ve o anı yaşadık. Tek bildiğim uğultu, duvar sesleri, çocuklara özellikle küçük olana koşmam, (koşamamam) birden yıkılan duvarlar ve bir boşluktan çıkabilmemiz. Kurtulduk!!
1 ay kadar olayı idrak edemedim. Şokta gibiydim ve bir ay sonrası uykusuzluk, sesten korkma, çocuklarım ölecek hissi ve gün içerisinde ara ara duyduğum uğultu ve catırtı. Sonrasında panik atağın en şiddetli belirtilerini yaşamam, hastaneye kaldırılmam ve şuurumu kaybetmişcesine o sesleri duyup, hastanedeki onca insanın içerisinde "Yaaa bu sesleri duymuyor musunuz?" Diye bağırmam. Psikiyatri doktorunun gelmesi ve ona bile "Neden sakin duruyorsun? Bu sesleri nasıl duymuyorsun?" Demem. Doktorun önce bir serum verip (sanırım sakinlestirici) sonra benimle konuşması. İlacın etkisi geçince yine aynı şeyleri yaşamam ve çığlıklarıma hastane polisinin gelip doktoru çağırması ve sorması doktorun "Abi şizofreni olsa bile tedavisi mümkün ama bu daha zor bir vaka" demesi. Sonrasında kırmızı receteli ilaçlar, psikiyatri vs. Biraz daha durulmamla devam etti.
Henüz atlatamadım. İlacları alınca bir süre sesler kulağımda yok. Normal insanlar gibi düşünebiliyorum, unutuyorum vs. Ama bu durum evime, aileme çok kötü yansıdı. Örneğin eskiden çok titizken şu an bazen hiç iş yapmıyorum her an harfiyat dolacak gibi. Çok çabalıyorum mesela mutfağa gidiyorum bulaşıklar yıkanacak ama bir bahane ile yalan bile söyleyerek geri çıkıyorum (acizliğime kılıf uyduruyorum)
Küçük oğlum çok yaramaz ve normalinde sınırlı serbestlik veren bir anneyken. Şu an zıplama, dur, hayır, yapma... Ama çocuk neden bunu yapmasın? Anlatamıyorum çoğunlukla. Oyunla anlatıyorum ama bir süre sonra o da sona eriyor. Eskisi kadar eğitemiyorum. Yaramazlık yapınca sadece aşagıya ses olmasın diye uyarmaya, anlatmaya çalışıyorum. O, uyuyuncada "Neden sesim yükseldi? Neden kızdım?(eskiden sesin yukselmezdi) Ya şu an ölse? Diyerek çocuğa hakim olamıyorum. Hani mustakilde olsak direkt salacağım, evi yaksa dur demem sanırım.
Bazen kendi kendimle konuşuyorum farkında olmadan. Sanki bedenimde iki kişi var. Birisi sürekli beni suçluyor, sen işe yaramazsın, artık hiç bir şeye gücün yetmiyor, çocuğuna bile koşamadın, evi bile idare edemiyorsun, maddi manevi yeniden başlaman gerekirken sen yerine çakılıyorsun, her seyi yarım bıraktın işini bile... Sonra sesli bir şekilde gücüm yetmiyor, çocukları bırakıp tekrar çalışamam, ölecekler. Tamam dışarda çalışamıyorum ama evden kendi işimi kuracağım dünyanın sonu değil ya. En azından çocuklarım benden BAŞKA BİR BİNADA kalmaz aynı binada oluruz. Bırak artık beni, sus artık diyorum.
Bazen karşımda eşim varken oluyor. Konuşurken gözümü kapatıyorum, eşimi unutuyorum. Gözlerimi açınca eşimin karşımda üzgün bir ifadeyle bana baktığını görüyorum.
Bana "Bak calışmadığım zamanlarda sana ev işinde yardımcı olayım ama benden mükemmeli bekleme ben temizlikten anlamam. Yapmaya kalkıyorum benden, senin gibi detaylı bir temizlik bekleme (eski halim) söyleniyorsun ben de sinirleniyorum. Eski standartımızda olamayız madden ama bak ben çalışıyorum. Sen de evden destek olacaksan bunada tamam. İşe dön diyemem ama lütfen çalışıp kafa dağıtacaksan hangi sektörde bunu yapacağını belirle. Deneyimin yok ve bunun stresinide yaşıyorsun. Sana yol gösterecek, e ticaretle uğraşan kişilerden fikir al, konuş en azından kendine bir yol çizersin. Bu şekilde ev umrumda değil ama çocukla iyi bir ebeveyn olamayacaksın. Artı olarak çok agresiflestin. Eski seni tanımasam idare etmem ama o güçlü, başarılı, hırslı, benim yerimi bile dolduran kadın elbet yeniden doğacak. Geçici bir sürec diye umuyorum diyor. Sanırım iyi bir eşte değilim artık. Bazen normalim ama çoğunlukla bir tuhafım. %25 eski halim %75 anormal halimdeyim.
Uzun oldu biraz ama gerçekten sizlerin fikir, öneri, yol göstermelerine ihtiyacım var.
Evet eski ve yeni ikilemi kafamda çok dönüyor. Karakter olarak her zaman hırslı, güçlü bir yapım vardı. Hep daha iyisi, hep daha iyisi... Sanırım şu an kendimi ortadan ayırmışım ve eksik kalan yanıma, güçlü yanım üstünlük taslıyor ve eksik yanım yenilgiyi kabullenemedi 
bir de iş aşığı biriydim ve şu an ben çalışırım, çocuklarım evdeyken deprem olurda ya onlar ölürde ben sağ kalırsam düşüncesi ile sadece artık evden çalışabilirim. Üretememekte beni yıpratıyor.
