- 20 Kasım 2017
- 1.812
- 1.100
-
- Konu Sahibi Winnethepooh
- #1
Kızlar babama geçen gün akciger kanseri teshisi koyuldu. İlerlemiş olduğunun farkındayız büyük ihtimalle ya 3b ya da 4üncü evre. Doktorumuz sağolsun hiçbir şey söylemiyor. Bizde pet-ct sonuclarını başka onkologlara okuttuk ancak her kafadan baska bir ses çıkıyor. Henüz biyopsi sonucumuz gelmedi bu arada. Biri kemiklerde var diyor, biri yok diyor. Biri arıyor son zamanları tedaviyle adamı ziyan etmeyin son günlerini güzel geçirsin diyor. Başka biri arıyor evet ilerlemiş ama her şeyin tedavisi var diyor. Yemin ederim benim kafam artık çalışmıyor. Ağlamamak için dişlerimi sıkmaktan agzımı açamıyorum artık. Annem dağılmıs durumda. Babamın yayılma olduğundan haberi henüz yok. Babam henüz 55 yaşında bir doktorda yası gereği tedaviyi kaldırır dedi. Ben gerçekten robot gibi bakıyorum etrafa sadece. Annem sürekli bana napıcaz bana bir yol göster diyor. Keşke bir şey gelse elimden. Kendi canımdan alıp ona verebilsem ama bende sadece bekleyebiliyorum. Bir kaç hafta sonra okulum gereği şehir dısına gidicem. Ama yanından ayrılmakta istemiyorum. Ya benim ciğerlerimi alıp ona versinler ben ona da razıyım. Yeter ki babam iyi olsun. Çünkü biz babamla her şeyi erteledik, her şeye geciktik. Babam birazda ablam dolayısıyla beni hep yanlıs tanıdı, olmadığım biri gibi olduğumu düşündü. Benim daha babama kendimi gösterme fırsatım dahi olmadı. Vakit var elbet beni tanır, anlar diye düsündüm. Ama vaktimiz yokmuş gibi geliyor. 1 yaşinda bir yiğenim var babam onunla ilgilendikçe hep benim çocuklarımın da ne kadar güzel bir dedesi olacak çok sevecekler diye düşünüp durdum. Ona da vaktimiz yokmuş. Dügünümde babamla dans ederim, beni gelinlikle görünce dayanamaz gözünden iki damla yaş gelir diye hayaller kurarken. Ona da vaktimiz yokmuş aslında. Daha doğrusu benim babama kendimi herhangi bir konuda ispatlamak için hiç vaktim yokmuş. Içim öyle çok yanıyor ki bunlar söylendikçe. Acımı kelimelere dökemiyorum. Keşke anlatmanın bir yolu olsaydı. Keşke babama iyi gelecek şeyi bilme şansım olsaydı. Kusura bakmayın çok fazla uzun yazdım. Ama o kadar çok doldum ki benim gerçekten bir şekilde birileriyle iletişme geçmem ve konuşmam gerekiyor. Güçlü durmaya çalışıyorum ama aslında güçlü değilim. Bunları omuzlanmak çok zor. Henüz 22 yaşındayım ve etraftakiler sürekli bana "ablanın deli deli hareketleri var sen güçlü olansın ailene destek ol. Güçlü dur senin yıkıldığını görürlerse dayanamazlar" diyorlar. O kadar içime attım ki. Bu hastalıkla nasıl baş edilir, kurtulabilir mi hiçbir şey düsünemiyorum. Nolur bir yol gösterin bana. Ben tükendim.