ben esimle 28 yasimda tanistim,
o zamana kadar boyle mevzularim olmazdi pek,
cok okullar okudum kendimi egitimime verdim hep, sonra da ise.
evlenmeyecegim derdim hep, aileme de bu fikri alistirmisim herhalde ki, birisiyle gorustugumu duyunca sok oldular, annem cok sasirdi ama olumlu karsiladi; sen de yuvani kur dedi.
babam cok diretti; esimin memleketi baska diye neler soyledi; baska memleketliye nasil guvenecekmisiz de, beni kandirirmis da, ya iki gun sonra gecinemezsek beni kapiya koyarlarmis dai ama memleketlimiz olsa onu yapamazmis da. alevi arkadaslar olursa alinmasinlar lutfen ama biz sunniyiz ve babam boyle seylere onem verir, ya bunlar aleviyse, baba degilller siyorum, ya oylelerse diye hala diretiyor.
daha neler neler,
herseyi yakistirdi esime ve de ailesine.
arada kaldim,
cok agladim uzuldum,
zar zor babami ikna ettim bir tanismaya geldiler,
aradan 3 ay gecti, istemeye gelecekler babami razi edemedik, esimin ailesi de uzuldu, bunlar bizi istemiyorlar mi diye,
ben biseyler uydurdum, biz de adet boyle dedim; hemen kiz verilmez, ablamda da ayni olmsutu, ababm kac ay sure istemisti sudusnmek icin dedim.
ama sonunda hersey tatliya baglandi,
anladim ki babamin ki, kizini kaybetme korkusuymus;
biz ev almaya evi de annemlerin yakinindan almaya karar verince cok sevindi, butun o hircinligi gitti o zaman.
simdi damadini cok seviyor,
esimi tanidikca cok sevdi,
tum ailem cok sevdi.
simdi 6 aylik evliyiz ve hersye cok guzel gidiyor sukur,
darisi basiniza.