Selamlar herkese.. Bazen insan nereden başlayacağını hakikaten bilmiyor. 28 yaşındayım ve şu yaşıma kadar ailemden yana çok kırgınlığım oldu. Kıyaslanmalar, yok sayılmalar, dövmeler sövmeler, küsmeler vs vs.. O kadar zor çocukluk geçirdim ki hiç unutamıyorum ve affedemiyorum özellikle babamın yaşattıklarını. Şimdilerde nişanlıyım, 1 ay sonra düğünüm var. Ama hiç kızı evlenecek bir baba yok karşımda. Hiçbir şeyi sormuyor, her şeyi nişanlımla ben yapmaya çalışıyoruz. İnsan hiç mi merak etmez acaba diyorum kızım ne yapıyor ne yaptı diye. Ben anlatınca pek oralı da olmuyor. Kınayı kadınlar arasında yapmak istiyorum dedim diye bile tavırlı bana. Sırf elalem böyle olur mu der diye.. Ah ah.. Bir kere bile beni önemsedin baba, şimdi 1 ay sonra çıkıp gideceğim şu evden. Bunun bile mi kıymeti yok.. Bu kadar mı gözden çıkardığın bir evlat oldum ben. Nasıl affedicem, şu 1 aylık zaman diliminde nasıl davranıcam artık bilmiyorum. Çok yoruldum çok...