- Konu Sahibi kalbimdurur
- #1
Arkadaşlar merhabalar öncelikle yazdıklarımı okuyan herkese çok teşekkür ediyorum.
20 yaşındaydım üniversite 2. sınıftaydım hep hayalim okulu bitirip düzgün sevebileceğim biriyle evlenmekti..ailem her konuda arkamdaydı desteklerdi hep…annemle aram çok iyiydi bana çok güvenirdi..2.sınıftayken internetten arkadaş ortamından biriyle tanıştım..33 yaşında kendi mesleği olan konuşması düzgün batılı biri..farklı şehirlerdeydik arkadaşlıkla başladı herşey telefon görüşmelerinden sonra yüzyüze geldik buluştuk…bana hayatından geçenleri birde detaylarıyla yüzyüze anlattı..2 defa evlenip boşandığını ve nedenlerini…ilk eşinden cinsellik nedenlerinden dolayı rahatsızlığı varmış o yüzden ikinci eşiyle evlendikten sonrada iflas etmiş ve eşi evliliği sürdürmek istememiş..tabiki kendi hatalarını da anlatmaktan hiç çekinmedi..derken gelmelerimiz gitmelerimiz sürdü aşk yaşamaya başladık seviyordum onu ilk her şeyi onunla yaşıyordum ilk onun gözlerine bakıyordum ilk onun elini tutuyordum..ama karşımdaki insan çok fazla yorgundu iki defa yuvası yıkılmış iflas etmiş ve ailevi problemler..beni ona çeken neydi bilmiyorum ama beklide kaderimdi diyorum…ben onun elinden tuttum ve başaracaksın dedim çünkü hayata geçireceği iş ile ilgili çok ciddi projeleri vardı ama umutsuzdu ben ona hem umut veriyor hemde destek çıkıyordum..her daim yanında oldum çıkarsızca sevdim…zor günlerinde maddi manevi hep yanında oldum..ilişkimiz 1 yıllık olduktan sonra ailesiyle tanıştık akşam yemeğine çıktık hepbirlikte..kültürlü konuşması düzgün insanlardı.anne babası birde kızkardeşi vardı 30 yaşında bekar.beni çok sevmişlerdi arasıra görüşüyorduk telefonlaşıyorduk..ilişkimiz ilerliyordu beni arkadaşlarıyla tanıştırıyordu beraber tatile çıkıyorduk her şey yolunda gidiyordu işleri düzelmeye başlıyordu ben o zamana kadar hep arkasındaydım hep destektim…yorgun olarak tanıdığım adam gün geçtikçe iyileşiyordu umut dolu oluyordu..okulum bitmişti.2. yılımız da dolmuştu ve benim ailem ilişkimizi öğrenmişlerdi ailemin yapısına göre bu flört hayatı tersti.ilişkimizin boyutunu merak ediyorlardı ve araştırıyorlardı..haklı olarak ailem erkek arkadaşımı tanımak istedi.ama erkek arkadaşım buna yanaşmadı anlam veremiyordum ailem de sürekli bana neden gelmiyor deyip baskı yapıyorlardı ben iyice bunalıp dayımlara gitmiştim..ailemde oraya geldiler ve bunalıma girmiştim benim değerime karşılık beni tek başıma bırakıyordu…ailemde birliktelik olduysa ve seviyorsanız bu işin sonu nikah masasıdır diyordu.ben hepten bunalıma girmiştim herkes üstüme geliyordu ve erkek arkadaşımın kızkardeşi ailemi arayıp benim hakkımda ve abisi hakkında tutarsız iftiralarda bulundu ailem bunları duyunca neye inanacağını şaşırdılar bana olan güvenleri bitti nasıl bir aile nasıl bir insanla birliktesin sen dediler haklı olarak…sonra araya ortak tanıdıklar girdi ve dayımlarda tanışma yapıldı..orda öğrendim ki her şeyi annesi ve kızkardeşi yapmış dolduruşa getirmişler ben ve ailem hakkımda erkek arkadaşıma farklı şeyler söylemişler benden soğutmak için..kızkardeşi 30 yaşına kadar evlenemdiği için abisininde evlenmesini istemiyormuş..annem babam bu olaylardan sonra çok üzüldüler çok koştular peşimden..tanışma günü yarın söz yüzükleri takalım denildi ve ertesi gün aceleyle dayımlarda isteme töreni yapıldı yüzükler takıldı…biz ailemle döndük.nikah işlemleri başlatıldı hiçbirşey istediğim gibi gitmiyordu çok üzülüyordum kendimi eve kapatmıştım.nikah sözlümün bulunduğu şehirde kıyılacaktı oraya gittik yüzükler takıldıktan 1 ay sonra nikahım kıyıldı…o da zor şartlarla oldu kızkardeşi çok olaylar çkartmaya çalıştı cenaze töreni gibi nikahım kıyıldı..daha sonra düğün günü konuşuldu ve biz ailemle döndük.düğünüm olacaktı ama eşim aradı ve iptal ettiğini söyledi maddi olarak yapamam dedi annemlerde gelmeyeceklermiş yapmanın anlamı yok dedi ailem kına gecesinede gelmeyecek dedi çeyiz almayada… yani ailesinin dolduruşuna geldi.ağladım sızladım ama ne çare dul kadın gibi evden çıkıyordum.annem üzülüyordu ama belli etmiyordu.kına gecesine eşim ve yanında bir erkek arkadaşıyla geldi ailem kına gecesini yaptı babam eşime benim kızımın çeyizini getirmem yakışıkalmaz ama birkaç ay geçsin ben arabamla getiririm sizide ziyarete geliriz demişti..ertesi gün eşim, ben, arkadaşı uçakla döndük..evliliğimin birinci haftasında tartışmalar başladı ailesinin dolduruşuna geldi yok ben çeyizsiz gelmişim ben değersizmişim altın takılmamış birsürü şey…erkek tarafı yapması gerekenleri yapmadığı halde yüzsüzce bunları dile getirdiler..ailemtartışmaları duydu sabır dediler bende öyle yaptım aylar ilerliyordu eşimin ailesi bize geliyordu yemeğe alıyorduk saygıda kusur etmiyordum laf söylüyorlardı ses çıkartmıyordum eşimin arkadaş çevresi eni ve ailemi hep taktir ediyorlardı eşim annesiyle ne zaman görüşse bana karşı düşman gibi oluyordu tartışıyorduk o tanıdığım insan gitmişti sonra ne olduysa bana akrşı ılımlı olmaya başladı tartışmalar suyunu çekiyordu ancak benim ailem eski tartışmaları bildikleri için beni almaya geldiler ve götürdüler haklılardı olaylar çok çirkinleşmişti..sonra ailem boşanmamı istiyordu bana boşan bu adamdan sana koca olmaz diyorlardı ve hayatımı düzene sokacak garantiyi de veriyorlardı her şeyi unutalım sen bize biz sana destek olalım diyorlardı ama çevreden de bak daha kaç aylık dul kaldı boşanacakmış gibi sözler işitiyordum zaten dul kadın gibi evden çıkmıştım o sözler beni daha çok yaralamıştı ve ben eşimin yanına gelmiştim ailem de benimle görüşmedi hala aynı düşüncedeler eşime olan güvenleri haklı olarak bitti ablamla görüşmüştüm ailemizi çok üzdün babam annem çok üzülüyorlar o evlilik seni mutlu etmeyecek dedi annem çeyizlerine bakıp bakıp ağlıyor hastalandı dedi..bunlar bana hergeçen gün yara oluyor rüyalarıma giriyorlar annem ölecekmiş gibi hissediyorum öyle olursa ben vicdan azabıyla nasıl yaşarım bilmiyorum..eşimle aramız düzeldi şuan çok çok iyiyiz rabbim adaletini gösterdi eşim kendi ailesiyle görüşmüyor her şeyi anladı ve şuan bana ve aileme hakveriyor..bayram da ailenin yanına gideriz dedi ne kadar doğru bilmiyorum gitmeyi barışmayı mutlu olduğumu görmelerini ve eskisi gibi olmayı çok istiyorum..çok yaralandım acılar çektim gen kız olarak hayalini kurudğum düğünüm hiçbirşeyim gerçekleşmedi bundan sonrası iyi olsun istiyorum ama aileme göre boşanmalıyım benim daha iyi birine layık olduğumu söylüyorlar.ben aileme hayırlı bir evlat olamadım 1 yıllık evliyim ama henüz evliliğimin tadını çıkartamadım eşimle mutluyum ama ailem yok bir yanım hep boş….onları çok özledim dedikleri hep çıktı babamın dediklerini hiç unutmuyorum eşin sana eş olmayacak o seni hep yarı yolda bıraktı yine bırakacak….sizce ailemi dinleyip evliliğime son noktayı koymalı mıyım yoksa devam mı etmeliyim bilmiyorum….yani ailem mi eşim mi….
Not:yazdıklarım çok uzun oldu arkadaşlar hepinizin yazacağı yorumlar benim için çok önemli..rabbim hiçbir genç kıza bunları yaşatmasın….
20 yaşındaydım üniversite 2. sınıftaydım hep hayalim okulu bitirip düzgün sevebileceğim biriyle evlenmekti..ailem her konuda arkamdaydı desteklerdi hep…annemle aram çok iyiydi bana çok güvenirdi..2.sınıftayken internetten arkadaş ortamından biriyle tanıştım..33 yaşında kendi mesleği olan konuşması düzgün batılı biri..farklı şehirlerdeydik arkadaşlıkla başladı herşey telefon görüşmelerinden sonra yüzyüze geldik buluştuk…bana hayatından geçenleri birde detaylarıyla yüzyüze anlattı..2 defa evlenip boşandığını ve nedenlerini…ilk eşinden cinsellik nedenlerinden dolayı rahatsızlığı varmış o yüzden ikinci eşiyle evlendikten sonrada iflas etmiş ve eşi evliliği sürdürmek istememiş..tabiki kendi hatalarını da anlatmaktan hiç çekinmedi..derken gelmelerimiz gitmelerimiz sürdü aşk yaşamaya başladık seviyordum onu ilk her şeyi onunla yaşıyordum ilk onun gözlerine bakıyordum ilk onun elini tutuyordum..ama karşımdaki insan çok fazla yorgundu iki defa yuvası yıkılmış iflas etmiş ve ailevi problemler..beni ona çeken neydi bilmiyorum ama beklide kaderimdi diyorum…ben onun elinden tuttum ve başaracaksın dedim çünkü hayata geçireceği iş ile ilgili çok ciddi projeleri vardı ama umutsuzdu ben ona hem umut veriyor hemde destek çıkıyordum..her daim yanında oldum çıkarsızca sevdim…zor günlerinde maddi manevi hep yanında oldum..ilişkimiz 1 yıllık olduktan sonra ailesiyle tanıştık akşam yemeğine çıktık hepbirlikte..kültürlü konuşması düzgün insanlardı.anne babası birde kızkardeşi vardı 30 yaşında bekar.beni çok sevmişlerdi arasıra görüşüyorduk telefonlaşıyorduk..ilişkimiz ilerliyordu beni arkadaşlarıyla tanıştırıyordu beraber tatile çıkıyorduk her şey yolunda gidiyordu işleri düzelmeye başlıyordu ben o zamana kadar hep arkasındaydım hep destektim…yorgun olarak tanıdığım adam gün geçtikçe iyileşiyordu umut dolu oluyordu..okulum bitmişti.2. yılımız da dolmuştu ve benim ailem ilişkimizi öğrenmişlerdi ailemin yapısına göre bu flört hayatı tersti.ilişkimizin boyutunu merak ediyorlardı ve araştırıyorlardı..haklı olarak ailem erkek arkadaşımı tanımak istedi.ama erkek arkadaşım buna yanaşmadı anlam veremiyordum ailem de sürekli bana neden gelmiyor deyip baskı yapıyorlardı ben iyice bunalıp dayımlara gitmiştim..ailemde oraya geldiler ve bunalıma girmiştim benim değerime karşılık beni tek başıma bırakıyordu…ailemde birliktelik olduysa ve seviyorsanız bu işin sonu nikah masasıdır diyordu.ben hepten bunalıma girmiştim herkes üstüme geliyordu ve erkek arkadaşımın kızkardeşi ailemi arayıp benim hakkımda ve abisi hakkında tutarsız iftiralarda bulundu ailem bunları duyunca neye inanacağını şaşırdılar bana olan güvenleri bitti nasıl bir aile nasıl bir insanla birliktesin sen dediler haklı olarak…sonra araya ortak tanıdıklar girdi ve dayımlarda tanışma yapıldı..orda öğrendim ki her şeyi annesi ve kızkardeşi yapmış dolduruşa getirmişler ben ve ailem hakkımda erkek arkadaşıma farklı şeyler söylemişler benden soğutmak için..kızkardeşi 30 yaşına kadar evlenemdiği için abisininde evlenmesini istemiyormuş..annem babam bu olaylardan sonra çok üzüldüler çok koştular peşimden..tanışma günü yarın söz yüzükleri takalım denildi ve ertesi gün aceleyle dayımlarda isteme töreni yapıldı yüzükler takıldı…biz ailemle döndük.nikah işlemleri başlatıldı hiçbirşey istediğim gibi gitmiyordu çok üzülüyordum kendimi eve kapatmıştım.nikah sözlümün bulunduğu şehirde kıyılacaktı oraya gittik yüzükler takıldıktan 1 ay sonra nikahım kıyıldı…o da zor şartlarla oldu kızkardeşi çok olaylar çkartmaya çalıştı cenaze töreni gibi nikahım kıyıldı..daha sonra düğün günü konuşuldu ve biz ailemle döndük.düğünüm olacaktı ama eşim aradı ve iptal ettiğini söyledi maddi olarak yapamam dedi annemlerde gelmeyeceklermiş yapmanın anlamı yok dedi ailem kına gecesinede gelmeyecek dedi çeyiz almayada… yani ailesinin dolduruşuna geldi.ağladım sızladım ama ne çare dul kadın gibi evden çıkıyordum.annem üzülüyordu ama belli etmiyordu.kına gecesine eşim ve yanında bir erkek arkadaşıyla geldi ailem kına gecesini yaptı babam eşime benim kızımın çeyizini getirmem yakışıkalmaz ama birkaç ay geçsin ben arabamla getiririm sizide ziyarete geliriz demişti..ertesi gün eşim, ben, arkadaşı uçakla döndük..evliliğimin birinci haftasında tartışmalar başladı ailesinin dolduruşuna geldi yok ben çeyizsiz gelmişim ben değersizmişim altın takılmamış birsürü şey…erkek tarafı yapması gerekenleri yapmadığı halde yüzsüzce bunları dile getirdiler..ailemtartışmaları duydu sabır dediler bende öyle yaptım aylar ilerliyordu eşimin ailesi bize geliyordu yemeğe alıyorduk saygıda kusur etmiyordum laf söylüyorlardı ses çıkartmıyordum eşimin arkadaş çevresi eni ve ailemi hep taktir ediyorlardı eşim annesiyle ne zaman görüşse bana karşı düşman gibi oluyordu tartışıyorduk o tanıdığım insan gitmişti sonra ne olduysa bana akrşı ılımlı olmaya başladı tartışmalar suyunu çekiyordu ancak benim ailem eski tartışmaları bildikleri için beni almaya geldiler ve götürdüler haklılardı olaylar çok çirkinleşmişti..sonra ailem boşanmamı istiyordu bana boşan bu adamdan sana koca olmaz diyorlardı ve hayatımı düzene sokacak garantiyi de veriyorlardı her şeyi unutalım sen bize biz sana destek olalım diyorlardı ama çevreden de bak daha kaç aylık dul kaldı boşanacakmış gibi sözler işitiyordum zaten dul kadın gibi evden çıkmıştım o sözler beni daha çok yaralamıştı ve ben eşimin yanına gelmiştim ailem de benimle görüşmedi hala aynı düşüncedeler eşime olan güvenleri haklı olarak bitti ablamla görüşmüştüm ailemizi çok üzdün babam annem çok üzülüyorlar o evlilik seni mutlu etmeyecek dedi annem çeyizlerine bakıp bakıp ağlıyor hastalandı dedi..bunlar bana hergeçen gün yara oluyor rüyalarıma giriyorlar annem ölecekmiş gibi hissediyorum öyle olursa ben vicdan azabıyla nasıl yaşarım bilmiyorum..eşimle aramız düzeldi şuan çok çok iyiyiz rabbim adaletini gösterdi eşim kendi ailesiyle görüşmüyor her şeyi anladı ve şuan bana ve aileme hakveriyor..bayram da ailenin yanına gideriz dedi ne kadar doğru bilmiyorum gitmeyi barışmayı mutlu olduğumu görmelerini ve eskisi gibi olmayı çok istiyorum..çok yaralandım acılar çektim gen kız olarak hayalini kurudğum düğünüm hiçbirşeyim gerçekleşmedi bundan sonrası iyi olsun istiyorum ama aileme göre boşanmalıyım benim daha iyi birine layık olduğumu söylüyorlar.ben aileme hayırlı bir evlat olamadım 1 yıllık evliyim ama henüz evliliğimin tadını çıkartamadım eşimle mutluyum ama ailem yok bir yanım hep boş….onları çok özledim dedikleri hep çıktı babamın dediklerini hiç unutmuyorum eşin sana eş olmayacak o seni hep yarı yolda bıraktı yine bırakacak….sizce ailemi dinleyip evliliğime son noktayı koymalı mıyım yoksa devam mı etmeliyim bilmiyorum….yani ailem mi eşim mi….
Not:yazdıklarım çok uzun oldu arkadaşlar hepinizin yazacağı yorumlar benim için çok önemli..rabbim hiçbir genç kıza bunları yaşatmasın….
