- 18 Ocak 2021
- 10
- 11
- 3
- 24
- Konu Sahibi gencvemutsuzinsan
-
- #1
Merhaba.. bu ilk konum. bu konuyu kime anlatmak istesem bana saçma sapan şeyler söylediği için sizlere de danışmak istedim. Konu ailem ve ben. biraz uzun olabilir konu... şu an 20 yaşındayım. ..
konu açıkçası çok uzun ama o kişiler bunu görürse diye açık açık anlatamıyorum.
sorun şu, ailem bir başkasına ve çocuklarına o kadar çok değer veriyor ki. onları sürekli arayıp sorarken, beni ve iki yıldır görüşemediğimiz, yurt dışında yaşayan abimi hiç arayıp sormuyor. ben ünv 3. sınıfım ve 2. sınıfta ailemden ayrı kalıyordum. ben 1. sınıftayken beraber okuduk, sonra babam emekli oldu. pandemi sürecinde o kişi 6 ay bizimle yaşadı. öncesinde maddi sorunlardan ötürü biz onunla yaşamıştık bir yıl kadar. ama o bizde yatıp kalktı, biz onların evinde işçi gibi yaşadık. annem bebeklere ve eve baktı, babam şöförlük yaptı. annemle babam o kişiye o kadar çok değer veriyor ki, günde bir kere muhakkak ya ses atıyorlar, ya fotoğraf, ya görütülü arama. abimi doğru düzgün aramıyorlar. onalrdan ayrı yaşadığım süreçte beni de hiç arayıp sormuyorlardı. ben artık çok sıkıldım onların bir başkasına verdiği bu değeri izlemekten. beni sürekli onunla kıyaslıyorlar. sürekli onun nasıl biri olduğunu övüp, beni onunla yarıştırıyorlar. her yaptığım eleştiriliyor, her yaptığım kötü gibi algılanıyor. o kadına o kadar çok takıldılar ki, benim ve abimin söyledikleri her şey onlar için o kadına hakaret gibi geliyor. kadına tapıyorlar resmen. en ufak bir eleştiride bizi topa tutuyorlar. şu an kendi evinde kalıyor ama annemle babam gelmesi için yalvarıyor resmen. biz babamla pandemi sürecinde iki kere tartıştık ve bana S***** G** (Defol), okul açılsa da siktir olup gitsen dedi. o kadının gelmesi ve bizimle yaşaması için yalvarıyorlar. en son ben dedim ki o gelecekse ben gerekirse sokakta yatarım ama eve gelmem, dedim. umursamadılar bile. kadının gelmesi için yalvardılar, yakardılar. kadın eğitimci. okullar kapanırsa koşa koşa gelecekmiş. muhtemelen bayramda buraya gelmeyi planlıyor. ne yapayım ben şimdi? sürekli bi kıyaslama, sürekli bi kadına olan tapınırcasına tavırlar, sürekli bi eleştiri. hiçbir şeyim onlara yetmiyor. hiçbir zaman arkamda durmuyorlar. insanlar ailemin yanında bana istediği sövüp sayabiliyor. tepki vermiyorlar bile. ben çok yoruldum artık. ailesiz hissediyorum, yalnız hissediyorum. kimsesiz hissediyorum. abim olmasa hayatta tutunacak hiçbir şeyim kalmazdı.
konu açıkçası çok uzun ama o kişiler bunu görürse diye açık açık anlatamıyorum.
sorun şu, ailem bir başkasına ve çocuklarına o kadar çok değer veriyor ki. onları sürekli arayıp sorarken, beni ve iki yıldır görüşemediğimiz, yurt dışında yaşayan abimi hiç arayıp sormuyor. ben ünv 3. sınıfım ve 2. sınıfta ailemden ayrı kalıyordum. ben 1. sınıftayken beraber okuduk, sonra babam emekli oldu. pandemi sürecinde o kişi 6 ay bizimle yaşadı. öncesinde maddi sorunlardan ötürü biz onunla yaşamıştık bir yıl kadar. ama o bizde yatıp kalktı, biz onların evinde işçi gibi yaşadık. annem bebeklere ve eve baktı, babam şöförlük yaptı. annemle babam o kişiye o kadar çok değer veriyor ki, günde bir kere muhakkak ya ses atıyorlar, ya fotoğraf, ya görütülü arama. abimi doğru düzgün aramıyorlar. onalrdan ayrı yaşadığım süreçte beni de hiç arayıp sormuyorlardı. ben artık çok sıkıldım onların bir başkasına verdiği bu değeri izlemekten. beni sürekli onunla kıyaslıyorlar. sürekli onun nasıl biri olduğunu övüp, beni onunla yarıştırıyorlar. her yaptığım eleştiriliyor, her yaptığım kötü gibi algılanıyor. o kadına o kadar çok takıldılar ki, benim ve abimin söyledikleri her şey onlar için o kadına hakaret gibi geliyor. kadına tapıyorlar resmen. en ufak bir eleştiride bizi topa tutuyorlar. şu an kendi evinde kalıyor ama annemle babam gelmesi için yalvarıyor resmen. biz babamla pandemi sürecinde iki kere tartıştık ve bana S***** G** (Defol), okul açılsa da siktir olup gitsen dedi. o kadının gelmesi ve bizimle yaşaması için yalvarıyorlar. en son ben dedim ki o gelecekse ben gerekirse sokakta yatarım ama eve gelmem, dedim. umursamadılar bile. kadının gelmesi için yalvardılar, yakardılar. kadın eğitimci. okullar kapanırsa koşa koşa gelecekmiş. muhtemelen bayramda buraya gelmeyi planlıyor. ne yapayım ben şimdi? sürekli bi kıyaslama, sürekli bi kadına olan tapınırcasına tavırlar, sürekli bi eleştiri. hiçbir şeyim onlara yetmiyor. hiçbir zaman arkamda durmuyorlar. insanlar ailemin yanında bana istediği sövüp sayabiliyor. tepki vermiyorlar bile. ben çok yoruldum artık. ailesiz hissediyorum, yalnız hissediyorum. kimsesiz hissediyorum. abim olmasa hayatta tutunacak hiçbir şeyim kalmazdı.