ilişki bu kadar. bebeğe baktığımız süreçte bebek çok küçüktü ve annemlere o kadar düşkündü ki. annesiyle babası gelince gitmek istemiyordu. bizde kalmak istiyordu. bizde kalmayı seçiyordu. birde kadın okulumda öğretmendi. oradan tanışıklık vardı zaten. çocuk da böyle olunca hiç bizden çıkmaz hale geldiler. bu konuda şikayetçi olmadım hiç. gerçekten olmadım. ama şu son durumlar artık canıma tak etti benim de. onlarda kaldığımız zaman bize maddi destek oluyorlardı. abim yurt dışında yabancı biri ile evlendi. türkiye'ye dönmek istemiyor. annem ve babamla arası açık zaten. beni yanına almak istiyor. o kadını da abimin yokluğunda evlat yerine koydular. çocuklar babama dede diyor. anneme anneanne diyorlar. kendi büyükannelerini ve dedelerini sevmiyor çocuklar.
benimle ilgili konuşurken sürekli babamla annem birbirine "senin kızın." diyor. ikisinin de hiç kızım dediğini duymadım. bunlara hiç takılmazdım ama artık insan kırılınca takılacak yer arıyor gibi hissediyor. onlar gibi olmamak için kitaplar okuyorum sürekli. onları görmezden gelip, affetmeye çabalıyorum. ama canımı çok yakan bir hale geldi. arkadaşlarımın aileleri böyle değil. çoğu arkadaşımın ailesi çok güzel, destekleyici. diyorum ki ne suçum vardı da bu kadar boktan muamele görüyorum?
