Merhaba hanımlar daha öncede konu açtım. Biraz kendi ailemden bahsedeyim. Köy hayatı iç içe geçmiş ilişkiler yaşanıyor.
Sürekli başkaları muhabbeti kendilerine hiç bakmıyorlar. Beni de bu şekilde yetişirdiler sürekli kıyas o becerikli sen beceriksiz sin. Bu şekilde o yüzden bir eleştiri yapıldı mı ben cocuk gibi ağlar yakınımdakine şikayet ederdim. Annem de dinler aman boşver bişi deme diyerek beni sustururdu. Ve ben bu yüzden yıllarca sitemkar kendine güvensiz iş hayatım da bile eleştiri yiyince sinirlenip işi bırakan biri oldum. Zamanla evlendikten sonra k.valide eleştiri yaptığında sürekli sinir olurdum. Annemler aman sessiz kal dedikleri için içime ata ata hasta oldum stresten sürekli eşime sardım. Psikolog lafa görüştüm zamanla anladım ki ben lafa söze takılıp kalıyorum ve bir eyleme geçemiyorum. Halbuki k.valide de dahil öyle laf olsun diye laf sokuyor egosunu tatmin etmek için lafını söylüyor unutuyor. Kıyas yapıyor diğer gelinlere meğersem kıskançlıktan yapıyormuş. Neyse yani beni savunmasız yetişirdiler. Özetle atladıkları bir şey var ben sustukça içime atıp mutsuz olacağımı. Evlendikten sonra o kadar içime atıp mutsuz oldum ki işe girince gene çıkarım diye korkuyorum. Sosyal hayat bir kursa gidiyorum 3 ay sonra bitiyor bir arkadaşlık yok... Köy hayatında ise sürekli insanlar düğün de sünnet cenaze veya doğum sürekli bir aradalar. Ama büyük şehirde böyle değil... Eşimin ailesi ne gelince eşim hariç hepsi sürekli eleetirel annesi babası abileri ve en cok da eleştirileri şey kariyer iş para en çok da bunu benim işimin olmaması... Sürekli paraya vurgu yapıyorlar. Para üzerinden vurgu yapıyorlar. Ben hem eşimin ailesine hem de büyük şehire alışamadım. Ve onlardan rahatsız olduğum halde söylediğim halde sen alıngansın ne var dediğimiz de diyor. Bencil ve düşüncesizler.... Bu durumda çocuk olmaması normal değil mi hem kendi ailem yüzünden hem eşimin ailesi yüzünden ne işim oldu ne o cocuğun oldu.. Bu evlilik beni mahvetti o yüzden öfkeliyim...
Sürekli başkaları muhabbeti kendilerine hiç bakmıyorlar. Beni de bu şekilde yetişirdiler sürekli kıyas o becerikli sen beceriksiz sin. Bu şekilde o yüzden bir eleştiri yapıldı mı ben cocuk gibi ağlar yakınımdakine şikayet ederdim. Annem de dinler aman boşver bişi deme diyerek beni sustururdu. Ve ben bu yüzden yıllarca sitemkar kendine güvensiz iş hayatım da bile eleştiri yiyince sinirlenip işi bırakan biri oldum. Zamanla evlendikten sonra k.valide eleştiri yaptığında sürekli sinir olurdum. Annemler aman sessiz kal dedikleri için içime ata ata hasta oldum stresten sürekli eşime sardım. Psikolog lafa görüştüm zamanla anladım ki ben lafa söze takılıp kalıyorum ve bir eyleme geçemiyorum. Halbuki k.valide de dahil öyle laf olsun diye laf sokuyor egosunu tatmin etmek için lafını söylüyor unutuyor. Kıyas yapıyor diğer gelinlere meğersem kıskançlıktan yapıyormuş. Neyse yani beni savunmasız yetişirdiler. Özetle atladıkları bir şey var ben sustukça içime atıp mutsuz olacağımı. Evlendikten sonra o kadar içime atıp mutsuz oldum ki işe girince gene çıkarım diye korkuyorum. Sosyal hayat bir kursa gidiyorum 3 ay sonra bitiyor bir arkadaşlık yok... Köy hayatında ise sürekli insanlar düğün de sünnet cenaze veya doğum sürekli bir aradalar. Ama büyük şehirde böyle değil... Eşimin ailesi ne gelince eşim hariç hepsi sürekli eleetirel annesi babası abileri ve en cok da eleştirileri şey kariyer iş para en çok da bunu benim işimin olmaması... Sürekli paraya vurgu yapıyorlar. Para üzerinden vurgu yapıyorlar. Ben hem eşimin ailesine hem de büyük şehire alışamadım. Ve onlardan rahatsız olduğum halde söylediğim halde sen alıngansın ne var dediğimiz de diyor. Bencil ve düşüncesizler.... Bu durumda çocuk olmaması normal değil mi hem kendi ailem yüzünden hem eşimin ailesi yüzünden ne işim oldu ne o cocuğun oldu.. Bu evlilik beni mahvetti o yüzden öfkeliyim...
