- 20 Mart 2021
- 525
- 276
merhaba üniversite 3.sınıf öğrencisiyim. yazı biraz uzun olacak ama lütfen okuyun ve bana biraz fikir verin çünkü çok çaresiz hissediyorum. maalesef ki babamın psikolojik baskısı yüzünden üniversiteyi kendi şehrimde okuyorum. şuan üniversitemiz kapanmak üzere zaten bu dönem online geçti ama size kendi 3 senelik yaşantımı anlatayım. arkadaşlarımda bir günlük kalayım diyorum izin yok, günübirlik hızlı trenle bir şehiri geziyim diyorum kabul edilmiyor, eve saat 22.00'da geliyim diyorum ona da kabul yok.
psikolojik şiddet tabi ki sadece izin vermemeleri değil. beni maddi destek vermemekle tehdit ettiklerini çok net hissetmem ve onlarsız hiçbir şey yapamayacağımı hissettirmeleri. (babam ve büyük ablamla yaşıyorum. başka gidebileceğim bir yer yok ve ikisi de bu konuda böyle hissettiriyorlar bana.) bana kendimi iğrenç hissettirmeleri ve daha bir sürü şey. ben de mükemmel biri değilimdir belki örneğin benim evde sürekli telefonla uğraşmama ve moralim bozuk olduğunda surat asmama çok kızarlar belki ben de hatalıyımdır ama düzgün bir insanım. sigara alkol bile yok kötü alışkanlıklarım yok. bu zamana kadar evden kaçan kızların hep evlenme meraklısı olduğu için kaçtığını düşünürdüm. bence bir çok kişi de böyle düşünüyor. ama bu kızlar evde artık tahammül noktalarını aşan şeyler olduğu için kaçıyor demek ki. canım çok sıkkın. ben bile şimdiye kadar mantık yolundan bu kadar çıkmamış biri olarak şimdi evden yok olmak istiyorum. ekstra para isteyemiyorum çünkü babam özellikle de büyük ablam kyk kredisi dışında para harcamama kızıyorlar. evden para alma durumum yarım ağızla verirlerse ancak öyle gerçekleşiyor. ben de gurur yaptığım için para almıyorum erkek arkadaşım ödüyor resmen benim tüm harcamalarımı. kesinlikle bir işe girmek istiyorum ama hiç tecrübem yok ve evde bana küçüklükten beri sen bir şeyi yapamazsın algısını hissettirdikleri için açıkcası cesaret de edemiyorum. ama çok istiyorum biraz cesaretim olsa başvurabilirdim bir yerlere. parası da az olabilir sırf evde durmamak ve evdekilerin az da olsa bana saygı göstermeleri için işe girmek istiyorum. sosyal fobim var özgüvensizliğim oluştu bunun da ailemden kaynaklı olduğuna eminim. biliyorsunuz ki bunlar da hemen geçecek şeyler değiller. yine de ilaç kullanarak bunları yenmeye çalışıyorum.
şimdi size sorum,sizce ben işe girmeli miyim? (kendi alanımla alakalı dil kurslarında öğretmenlik ya da başka her türlü iş de olabilir.) dediğim gibi tecrübem yok ve biraz da özgüvensiz duruyorum dışarıdan. ayrıca en geç eylülde işi bırakmam gerekecek okullar açılacağı için, hatta belki ağustosta bırakabilirim.(kpssye bir an önce çalışmaya başlayıp seneye direkt atanabilmek için)bu şartlari karşılayacak bir yer bulur muyum sizce? evdeki muameleden o kadar sıkıldım ki her işe razıyım parasına bile bakmadan girerim kasiyerlik, garsonluk, bakıcılık zor da olsa yaparım diye düşünüyorum. ama bu konudaki işleyişi bilen var mı ya da yol gösterebilecek? erkek arkadaşımla da konuşacağım bu konuyu ama dediğim gibi iş tecrübem olmadığı için ve bir buçuk - iki ay gibi bir süre çalışabileceğim için biraz umutsuzum.
psikolojik şiddet tabi ki sadece izin vermemeleri değil. beni maddi destek vermemekle tehdit ettiklerini çok net hissetmem ve onlarsız hiçbir şey yapamayacağımı hissettirmeleri. (babam ve büyük ablamla yaşıyorum. başka gidebileceğim bir yer yok ve ikisi de bu konuda böyle hissettiriyorlar bana.) bana kendimi iğrenç hissettirmeleri ve daha bir sürü şey. ben de mükemmel biri değilimdir belki örneğin benim evde sürekli telefonla uğraşmama ve moralim bozuk olduğunda surat asmama çok kızarlar belki ben de hatalıyımdır ama düzgün bir insanım. sigara alkol bile yok kötü alışkanlıklarım yok. bu zamana kadar evden kaçan kızların hep evlenme meraklısı olduğu için kaçtığını düşünürdüm. bence bir çok kişi de böyle düşünüyor. ama bu kızlar evde artık tahammül noktalarını aşan şeyler olduğu için kaçıyor demek ki. canım çok sıkkın. ben bile şimdiye kadar mantık yolundan bu kadar çıkmamış biri olarak şimdi evden yok olmak istiyorum. ekstra para isteyemiyorum çünkü babam özellikle de büyük ablam kyk kredisi dışında para harcamama kızıyorlar. evden para alma durumum yarım ağızla verirlerse ancak öyle gerçekleşiyor. ben de gurur yaptığım için para almıyorum erkek arkadaşım ödüyor resmen benim tüm harcamalarımı. kesinlikle bir işe girmek istiyorum ama hiç tecrübem yok ve evde bana küçüklükten beri sen bir şeyi yapamazsın algısını hissettirdikleri için açıkcası cesaret de edemiyorum. ama çok istiyorum biraz cesaretim olsa başvurabilirdim bir yerlere. parası da az olabilir sırf evde durmamak ve evdekilerin az da olsa bana saygı göstermeleri için işe girmek istiyorum. sosyal fobim var özgüvensizliğim oluştu bunun da ailemden kaynaklı olduğuna eminim. biliyorsunuz ki bunlar da hemen geçecek şeyler değiller. yine de ilaç kullanarak bunları yenmeye çalışıyorum.
şimdi size sorum,sizce ben işe girmeli miyim? (kendi alanımla alakalı dil kurslarında öğretmenlik ya da başka her türlü iş de olabilir.) dediğim gibi tecrübem yok ve biraz da özgüvensiz duruyorum dışarıdan. ayrıca en geç eylülde işi bırakmam gerekecek okullar açılacağı için, hatta belki ağustosta bırakabilirim.(kpssye bir an önce çalışmaya başlayıp seneye direkt atanabilmek için)bu şartlari karşılayacak bir yer bulur muyum sizce? evdeki muameleden o kadar sıkıldım ki her işe razıyım parasına bile bakmadan girerim kasiyerlik, garsonluk, bakıcılık zor da olsa yaparım diye düşünüyorum. ama bu konudaki işleyişi bilen var mı ya da yol gösterebilecek? erkek arkadaşımla da konuşacağım bu konuyu ama dediğim gibi iş tecrübem olmadığı için ve bir buçuk - iki ay gibi bir süre çalışabileceğim için biraz umutsuzum.