• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Aile apartmanında aile olamamak

Moonse

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
1 Nisan 2023
633
2.228
28
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.
 
Aile apartmanın da yaşadım 20 gün daha önce yasiyanlar senelerdir birliktelermiş

Hiç olmamalı olması sakıncalı ne gerek var bir şey
Yediğin içtiğim aldigin herşeye karışıyorlar göstermesen ne zaman aldın hiçte demiyorsun diye küsüyorlar
Hatta ve hatta özellerine kadar didikliyorlar

Gece banyodan su sesi geldi diyecek kadar hadsız terbiyesiz oluyorlar

Herkes çok mutlu herkes çok iyi anlaşıyor görünüyor maşallah deniyor ama aslında kimse kimseyi sevmiyor

sahte sevgiler sahte saygılar
 
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.
Böylelikle gerçek yuzlerini gördün bosver sen bildiğini yap yanında olan gelir destekler olmayana yol ver gitsin evin ayrı olucak düzenin olucak oraya odaklan

Babanın sessiz kalması bilmiyorum ama genelde aynı işi yapanlar iç içe oluyor belki işle ilgili durum diye sessuz kalıyor belki soğukluk olmasin diye

Bide dese ne diyecek herkesin akli fikri yokmu
 
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.
Onlar sen yokmuşsun gibi davranıyorsa sen de aynısını yapacaksın. Boşa üzülme keyifle hazırlığını yapmaya çalış. Canları cehenneme de geç. Babana da bu konuda bir şey söyleme, adam zaten yeteri kadar üzülmüş. Ondan bir tavır beklediğin belli ama göstermeyecek o tavrı, boşuna beklentiye girme. Aile apartmanlarında düzen budur.
 
Arkadaşım canım sıkılmış, içim daralmış gelmiş içimi dökmüşüm. İki güzel kelam duyup defolup gidicem. Şimdi bu yorumunun amacı ne?

Yok, ciddi sordum , onunla ayrılmamış mıydınız? Ayrıldım dememiş miydin, karıştırdım mı?
 
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.
Ben böyle davranan kişilerin cekemedigini düşünüyorum. Bi tanidiginin kızı liseye başlayacak düzgün yer kazanamadı ama akrabasının kızı fen lisesini kazandı. Ve bu kazanamayanin annesi kızına bak elalemin bitli şişko kızı nereyi kazanmış diye bahsediyor. Yani sana uyguladıkları tarifede çok farklı değil. Tebrik etmek varken kötü eleştiri yağmuruna tutarlar. En güzeli bosvermek yok saymak hatta.
 
Sevgili arkadaşım, beklentiler her zaman hayalkırıklığı yaratır.. Haksız değilsin elbette, insan verdiği değerin karşılığını özellikle beklenti içinde olduğu zaman almak istiyor ama olmuyorsa da üzülme. Çok güzel ve ileride gülümseyerek anılan bir sürecin içindesin, yakında çiçeği burnunda bir gelin olacaksın, sakın bu tür akraba olaylarına kurban etme bu dönemlerini.. Nişanlına, kendine ve mis gibi yeni evine, hazırlığına odaklan 🌺 kimin ne kadar ilgilendiği, kimin ne tepki verdiği gündeminde olmasın, belki ne kadar etkilendiğini suratından ya da Kişilik yapın itibariyle anlıyorlarsa üstüne gelmek için öyle yapıyorlardır, belki de kendi içlerinde mutsuz olan ve başka insanların mutluluklarini çekemeyen , onların da moralini düşürmeye çalışan insan tiplerinden senin bu akrabaların..ne olurlarsa olsunlar, bu davranışları sana iyi gelmiyorsa paylaşımı ve beklentiyi tamamen kes, değerini ve kıymetini onlar belirlemiyor.. Sen umursamayinca ya da en azından bunu belli etmeyince zaten inan tepkileri de değişecek.. Not: Mutluluklar dilerim,hayatınin geri kalanını geçirmek icin doğru adamı seçmiş olmanı ve çok mutlu olmanı diliyorum 💐💐
 
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.

Ay Allah aşkına niye bukadar dert ettin. Sende onlara mesafeni koy. Karşılıksız olduğunu bile bile hala neden çabalıyosun. Ben olsam hepsini görmezden gelirim.
 
Kızlar aile apartmanında doğdum büyüdüm. Babamın tüm ailesi, kardeşleri ve onların kurdukları aileler de dahil tam bir kabuslar evi. İyi kötü büyüdüm bu yaşa geldim. İçli dışlı bir yaşamın yanında bir o kadar donuk, mesafeli ama hep bu evin kızı olduğum aşılanarak her işlerine el attım. Uzakta olduğum dönem aradım sordum. Her zaman babaannem, dedem ve babamın kardeşlerine saygı duydum kısacası. Şimdi benim düğünüme aylar kaldı. Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini. Sanki yoklar gibi davranıyorlar. Elalem konuşuluyor benim kuracağım yuva asla mevzu haline bile gelmiyor. Neyse biz nişanlımla gittik mobilyaları beyaz eşyaları falan hallettik. Bu süreçte dedemler ve babamin kardeşleri yazlıktalar. Yazlıktan döndükten sonra babam eşyaları aldığımızı söylemiş. Bir gün oturuyoruz halamla bana birden yüklendi. Sen bizden nefret etmişsin belli diye. İnsan hiç kayınvalidesi gelince çağırmaz mı oturmaya dedi. Ben de senin de çağırman gerekirdi iki kez elinizi öpmeye geldi asla yüz vermediniz dedim. Eşyaları alıp onlara haber vermememe bozulmuşlar. Arayıp sordunuz mu ne yaptın, hazırlık nasıl gidiyor, aldınız mı eşyaları diye bende sitem ettim. Durduk yere arayıp haber mi vericem kızlar? Çok zoruma gidiyor anlatamam. Önlerinde öyle saygıyla davrandığım sevdiğim insanlardı bunlar. Nişanlımı hâlâ da sormazlar. Nasıl iyi mi demezler. Adını söylerim X'in selamı var derim. Kim diye sorarlar. Artık pislik yapıldığını düşünüyorum. İtin hatırı yoksa sahibinin vardır. Bırakın beni, anne babama bile bu dönemde hiçbir soru sormadılar. Nasıl gidiyor, bir şeye ihtiyacınız var mı denilmedi. Ben babama bu konuyu açtığım zaman babam da farkında ve onun da zoruna gidiyor ancak bir araya gelinince babamda hiçbir değişim yok. Sanki yok sayılan o ve ailesi değilmiş gibi. Şimdi biz de babaannemlerin yazlığına geldik. Nişanlım babaanneme ve dedeme selam söyledi. Ben de bunu dile getirdim. Babaannem hıh diyor. Kızlar çok zoruma gidiyor ben çok değer verdim. Çok mahçup ettiler beni nişanlıma ailesine karşı. Kendime de kızgınım ben de hâlâ kabullensinler istiyorum. Onlar sormadan konusunu açıyorum. İşte yok şöyle yaptık yok böyle yaptık diye heveslenip anlatıyorum. Hep benden bekleniyor kızlar. O evde kaç tane kuzenim var. Ama aranmayı sorulmayı hep benden bekliyorlar. Ben değil başka bir kuzenim evleniyor olsaydı hiç sanmam ki böyle olsun. Benim ailemde bunun farkında ama babam asla değişmiyor. Artık onunla da bu konuyu konuşmuyorum. Zoruna gidiyordur ailesinin yaptıkları. Ama benim daha çok zoruma gidiyor. Ben hep bu aileye layık olmaya çalışan enayi torun, yeğen olmuşum. Bana da yazıklar olsun ki değer verilmediğim yere kendi ayaklarımla geldim.
Akrabalar hep böyle biraz değişik oluyor. Elinizden geldiğince gorusmemeye çalışın bende aile apartmanindan çıktım şuan babannem ve yengemle küsüm sessiz sessiz gidip gelirim annemin yanına, onları gördüğüm zaman konuşmam. Bir noktadan sonra yengemle belki barışırız ama babannemle barismayi düşünmüyorum senelerce anneme ve bize yaptıkları yüzünden artık o kadını sevemiyorum
 
Akrabalar hep böyle biraz değişik oluyor. Elinizden geldiğince gorusmemeye çalışın bende aile apartmanindan çıktım şuan babannem ve yengemle küsüm sessiz sessiz gidip gelirim annemin yanına, onları gördüğüm zaman konuşmam. Bir noktadan sonra yengemle belki barışırız ama babannemle barismayi düşünmüyorum senelerce anneme ve bize yaptıkları yüzünden artık o kadını sevemiyorum
Umarım nisanliniz ile mutlu olursunuz 🙏🏻
 
Sevgili arkadaşım, beklentiler her zaman hayalkırıklığı yaratır.. Haksız değilsin elbette, insan verdiği değerin karşılığını özellikle beklenti içinde olduğu zaman almak istiyor ama olmuyorsa da üzülme. Çok güzel ve ileride gülümseyerek anılan bir sürecin içindesin, yakında çiçeği burnunda bir gelin olacaksın, sakın bu tür akraba olaylarına kurban etme bu dönemlerini.. Nişanlına, kendine ve mis gibi yeni evine, hazırlığına odaklan 🌺 kimin ne kadar ilgilendiği, kimin ne tepki verdiği gündeminde olmasın, belki ne kadar etkilendiğini suratından ya da Kişilik yapın itibariyle anlıyorlarsa üstüne gelmek için öyle yapıyorlardır, belki de kendi içlerinde mutsuz olan ve başka insanların mutluluklarini çekemeyen , onların da moralini düşürmeye çalışan insan tiplerinden senin bu akrabaların..ne olurlarsa olsunlar, bu davranışları sana iyi gelmiyorsa paylaşımı ve beklentiyi tamamen kes, değerini ve kıymetini onlar belirlemiyor.. Sen umursamayinca ya da en azından bunu belli etmeyince zaten inan tepkileri de değişecek.. Not: Mutluluklar dilerim,hayatınin geri kalanını geçirmek icin doğru adamı seçmiş olmanı ve çok mutlu olmanı diliyorum 💐💐
Her kelimesini tane tane okudum. Sanki bir dostumun iyi niyetleriyle bezenmiş mesajını okumuş gibi hissediyorum. İyi insanlar iyi ki varlar. Var olun 🌸
 
Anneniz de umursanmıyor mu acaba bu aile tarafından? Çünkü ailelerde torunların değerini biraz da anneleri babaları belirler. Yerinizde olsam benim umrum olmazdı bu durum. Ve ben de sallamazdım onları ne kadar ekmek o kadar köfte hesabı..
 
Nişanımda surat astılar. Sonrasında sordum dedim ki neden böyle yaptınız ben her şeyimde sizi yanımda istiyorum böyle yapmayın dedim. Bir iki düzelir gibi oldular ama bu süreçte ne nişanlımı soruyorlar ne ailesini.
Bunu erkek tarafı yapsa aileci denge kuramıyor, karısını ezdiriyor... demediğimizi bırakmıyoruz. Ne mecburiyetiniz var attığınız her adımı bilmelerine. Nişanlınızın ailesini niye çağırsınlar davet etsinler, asıl muhatap sizin anne-babanız. Nişanda surat asmışlar, nişanlınıza selam bile vermemişler. Akrabaysa akraba, severse seversin - saygı duyarsa saygı duyarsın. Öbür türlü gidip ötede takılsınlar.

Merak ettim aile apartmanı herkes bir arada yaşıyor, gelir ortak mı? Yani benim aldığım mobilyadan beyaz eşyadan kime ne? Babanız niye gidip söylüyor şunları bunları aldılar diye? Evleniyorsunuz aile kuruyorsunuz, şimdiye kadar torun yeğen pozisyonundaydınız ama artık birinin de eşi olacaksınız. Bu insanlara mesafe koymak ağızlarını kapatmak zorundasınız. Size ne, siz mi veriyorsunuz ödüyorsunuz size niye hesap veriyorum demeniz lazım. Babamızın annesi kardeşi diye tepemizde gezdirmek zorunda değiliz kimseyi.
 
Şurada bir tane konu okumadım ki iyi bir insan iyi bir torun ya da iyi bir eş olup böyle değersizlik görmesin.
Anlatma hicbirseyini değil nişanlınla ilgili olan genel olarak iletişime girme. Havalı umursamaz ilgisiz bir tip ol. Hatta yapma dedikleri ne varsa inadına yap
 
Şurada bir tane konu okumadım ki iyi bir insan iyi bir torun ya da iyi bir eş olup böyle değersizlik görmesin.
Anlatma hicbirseyini değil nişanlınla ilgili olan genel olarak iletişime girme. Havalı umursamaz ilgisiz bir tip ol. Hatta yapma dedikleri ne varsa inadına yap

Belki iyi bir insan olmak farklı birşeydir. Her tuzum var diyene koşunca iyi olunmuyordur. Herkese destek olmak için kendini paralamak değildir. Bende bu kk da bunu sorgulamaya başladım. Gereğinden fazla kendinden ödün veren insanlara hayat elbet öğretiyor bunu.
 
Back