- Konu Sahibi QueenOfCherries
-
- #61
merhaba, öncelikle sayfama hoşgeldiniz :) eşinizin anlayışlı olması çok güzel bişey ve aslında olması gereken bu, ama sakın eşiniz anlayışlı diye de kendinizi eksik hissetmeyin ona karşı naçizane görüşüm..
Yediklerinize dikkat etmeniz süper! Şöyle düşünün benim 100 kilo olabilmem için rahat 3 aya ihtiyacım var, yani siz çok avantajlı durumdasınız, bu sizi motive etsin çünkü siz daha kötüye gitmeden müdahale ettiniz , başarılar :)
merhaba, öncelikle sayfama hoşgeldiniz :) eşinizin anlayışlı olması çok güzel bişey ve aslında olması gereken bu, ama sakın eşiniz anlayışlı diye de kendinizi eksik hissetmeyin ona karşı naçizane görüşüm..
Yediklerinize dikkat etmeniz süper! Şöyle düşünün benim 100 kilo olabilmem için rahat 3 aya ihtiyacım var, yani siz çok avantajlı durumdasınız, bu sizi motive etsin çünkü siz daha kötüye gitmeden müdahale ettiniz , başarılar :)
Kızlar meraba :)
cuma günü teyzemlere gittim. ordada tartıldım, evdeki tartımla arasındaki farkı bilmek istedim, bazen az da olsa fark edebiliyor, sabah orada tartıldım 118,7 dim ama kesin sonucu salı günü söylicem :) tam bir haftayı doldurmuş olucam...
geceleri çok açlık hissediyorum ama meyve yemek istemedim, baktım salatalık da yoktu, gerçi teyzem şekersiz diye bitter çikolata önerdi ama saol teyze dedim :)))))))))))
şimdilik benden bu kadar birazdan sizin sayfaları ziyarete gelicem
Kızlar meraba :)
cuma günü teyzemlere gittim. ordada tartıldım, evdeki tartımla arasındaki farkı bilmek istedim, bazen az da olsa fark edebiliyor, sabah orada tartıldım 118,7 dim ama kesin sonucu salı günü söylicem :) tam bir haftayı doldurmuş olucam...
geceleri çok açlık hissediyorum ama meyve yemek istemedim, baktım salatalık da yoktu, gerçi teyzem şekersiz diye bitter çikolata önerdi ama saol teyze dedim :)))))))))))
şimdilik benden bu kadar birazdan sizin sayfaları ziyarete gelicem
Merhaba,
Günlüğünüz hayırlı olsun size uğur getirsin...
Yazınız beni çok etkiledi..Nasıl akıcı ,yalın. ifade yeteneğiniz harika...Çok özelsiniz bu bağlam da...
Ben de yıllardır obezim evliyim iki çocuğum var 5,5 yaşın da oğlum arkadaşlarının annesinden şişman olduğumun farkın da..
Göbeğimin,popomun genişliğinin farkın da ;(
Bu yüzden kendime acıyorum ve kızıyorum sürekli...
Siz çok daha gençsiniz ve çok daha hızlı kilo verirsiniz.. bu avantajı iyi değerlendirmeniz dileğiyle sağlıklı beslenme yolun da kolaylıklar diliyorum size...
Nacizane önerim 5 -10 kg. verdikten sonra yürüme bandına çıkmanız..Eklemler açısından zararlı deniliyor...Onun dışın da dışarı çıkıp 20 dakikayla başlayıp,zamanla arttırarak yürümeyle başlamak çok daha iyidir kulakta cıstak müzikle ohh miss)
sevgiler,
Canım nerede oturuyorsun sen. İstanbuldamı?
Okuyan ve yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Aslında diyete tam olarak ne zaman başlıcağıma karar vermiş değildim. Yılbaşı sonrasında düşünüyordum. Ama yorumları okuyunca bu pazartesi başlasam nasıl olur diye düşünüyorum. Kafa olarak hazırlanmak çok mühim çünkü diyeti bırakmak tam bir felaket oluyor,yaşayanlar o psikolojiyi bilir. Bende pazartesiye kadar kendimi hazırlıcam, umarım bu sefer,hayatımda ilk kez başarırım..Ne olur dua edin,sevgiler :):18:
sevgili arkadaşım, Allah yardımcın olsun
kilodur geldiği gibi gidecektir,
sakın ümitsizliğe kapılma
bi 5 kilo versen kendine güvenin gelicek
birde bişeylere başlamak için gün tahayyül etme,
sağlıklı beslen doğal şeyler ye
illa ki diyet modunda olmana gerek yok
diyet kelimesi direk yemeği çağrıştırır
bende 2sene önce 78 kilo idim fotoğraflarıma bakmak dahi istemiyorum şimdi 68 gibiyim hala 10 kg fazlam var
ama ianaçlıyım bu sefer
sana tavsiyem mutlaka sevdiğin bi sporu yap
psikoljik yardım almak istersen alabilirsin devlet hastanelerinde pskolglar oluyo grup terapileri yapıyolar istersen katılıp duygularını paylaşabilirsin iyi gelir
sakın ümidini yitirmeee
Merhaba,
güzel düşünceleriniz için çok teşekkür ederim :) beni çok iyi anladığınızı sanıyorum.
koşu bandı konusundaki fikirlerinizi dikkate almak isterim ama oturduğum yerde yürüyüş alanı yok.
sanırım şimdilik tek şansım o. bu arada sizinle iletişimde olmayıda çok isterim ve günlüğümede her zaman beklerim...
2014 size tüm istediklerinizi getirsin, sevgiler :)
Merhaba Arkadaşlar,
Bu siteye hikayemi sizlerle paylaşmak için defalarca üye oldum ama sonrasında hep vazgeçtim..bişeyler beni engelledi.Şimdide gene vazgeçmekten korkarak yazıyorum bu satırları. İçinizden sadece bir tek kişi bile okursa kendimi şanslı hissedicem.
Yaklaşık 13 senedir kiloluyum. 10 senedir de obezite hastasıyım. 13 sene önce zayıf ve ideal ölçülerdeydim. Hele çocukluk döneminde oldukça zayıftım. Yeme problemi olan zayıf bir çocuk! Kulağa ne kadar uzak geliyor.
Kilo alma serüvenim fast food tarzı beslenme ile başladı. Sonra buna hareketsizlik eşlik etti. Hareketsizlik zamanla tembelliğe dönüştü.Tembellik isteksizliğe, isteksizlik mutsuzluğa, mutsuzluk ise depresyona... Ve kısır döngü başladı. İşin ilginci bayılan kişilerin bayılma anını hatırlamaması gibi ben de bu noktaya nasıl geldiğimi hala anlayamıyorum. Bir insan kendi ipini nasıl çeker. Tamda öyle!
33 yaşındayım ve şu an 120 kg kadarım. 1 eksik 1 fazla.
Kilo vermek çok ama çok zorlu bir süreç. Forumu okuyorum ve insanların ne denli mücadele ettiklerini görüyorum. Önceleri 65 kilo olupta başlık açanlara sinir olurdum. Ama zamanla önyargılarımdan kurtulmaya başladım. Herkesin bir doğrusu vardı ve benim durumum onları anlayabilmemi engelliyordu. Sonra kendimi zayıf hayal ettiğim görüntüleri düşündüm. Bende kendimi 52-53 kilo falan hayal ediyorum:)) Ne büyük gaflet.
Hayatımda hiç mini etek giymedim. Hiç bir Jean dükkanına girip kendime kot pantolon almadım. Liseyi bitirene kadar zaten hem zayıf hemde üniforma içinde bir kızdım. Kendime özbakım ritüellerim dışında bakmaz ilgilenmezdim. Obezite benim genç kızlığa girişimle eş zamanlı hayatıma girdi. Genç gibi giyinmeye, davranmaya konuşmaya hasret kaldım. İçimde neler biriktirdim. Bir giyim mağazasına girip otomatiğe bağlanmış gibi çantaların yada aksesuarların olduğu bölüme koşturduğumu farkettim zamanla :) Bunda sadece üstüme takıp takıştırabileceğim seçeneklerimin bunlar olması değil etrafın eleştirel bakışlarından kaçmak da vardı. Sanki beni kıyafetlere bakarken, departmanlar arasında gezerken görseler ayıplıcaklar gibi gelir. Nitekim başıma geldi böyle birşey. 2005 yılında o zamanlar 90 kilo kadarım. Bir öğrencimle ona bir kazak almak için bir mağazaya girdik. Görevli satış elemanına görmek istediğimiz kazağı söyledim bana :"üzgünüm bizde büyük beden yok" cevabıyla karşılaştım. Tamam o satış elemanı mesleğinde bir numara falan değil bu çok açık ama kalbim bunu anlar mı? Kırılan gene ben oldum bu yeterliydi.
Hasbelkader bulduğum bir büyük beden mağazasında ürünleri denemek, soyunma odasında dökülen terler, ürünlerin fahiş fiyatları...Ben kadın olduğumu hiç hissetmedim giyinirken. Yürürkende hissetmiyorum, konuşurkende. Aslında cinsiyetler üstü bir konumdayım. Benim ve benim gibilerin durumunun Engelli insanlardan yada Trans bireylerden çok farkı yok. İstemediğin bir bedene hapsolmuşsun. İçinde belkide dünyanın en zarif kadını yatıyor ama insanlar seni basit,sıradan bir şişman olarak yaftalıyor ve bitti o kadar...
Üstelik bizim toplumumuz çocuklarını eğitirken engellilerle , hastalarla dalga geçmememiz gerektiğinin öğretildiği bir toplumdur. Sokakta çoğumuz bir engelli vatandaşımızı görsek gözümüzü çevirmeye güya aklımızca onu rahatsız etmemeye çalışırız. Şişmanlıkta ise bu lüksünüz de yok. İnsanlar gözlerini bizzat size dikerler ve acımasızca alay bile ederler.
Bunları yaşamayan birisi belki bu satırları okuduğunda benim çok hassas, karamsar ve alıngan birisi olduğumu düşünebilir. Haksızda sayılmaz. Zaman içinde bunların hepsi oldum. Ama şuna emin olun bu anlattıklarımın hepsi gerçek ve kendinizi benim-benim gibilerin yerine koyun. Eminim herhangi , komplekslerinden arınmış bir kişiyi tek bir günlüğüne şişman yapıp Taksim -Kadıköy-Beşiktaş meydanına koysak akşamına intihar noktasına gelir. Biz zaman içinde bu duruma geldiğimiz için kanıksıyoruz vesselam.
Çoğu şişman-obez genç kız gibi bende bedenime veremediğim süsü yüzüme abartarak uyguluyorum. Tek lüksüm makyaj yapmak. Evet makyajı çok seviyorum ve başarılıda yapıyorum ama bazen düşünmüyorda değilim acaba bu kadar şişman olmasaydım bu kadar ilgilenirmiydim kozmetikle.
Obezitenin tedavi sürecinin zorluğu sadece haylaz bir çocuk gibi nefsinizi ve bedeninizi terbiye etmekle sınırlı değil. Çevresel faktörler ve sürecin uzun olmasıda sizi çok zorlayan etmenler.
Aileniz,eşiniz,en yakın arkadaşlarınız, çalışma arkadaşlarınız, patronunuz, sevgiliniz, hatta bakkalınız ve kasabınız bile sizi takip eder her daim.
Sizi bilmem ama eğer vermem gereken 30 kilo varsa ve ben ilk 10 kiloyu verdiğim zaman bu kişilerden birisi bana verdiğim kiloyu farkettiğini belirtecek bir söz söylerse çok sinir oluyorum. Çünkü o farkedişten sonra o kişinin ablukasına girmiş oluyorum artık. Bugün bana kilo vermişsin diyecek, yarın kontrol edicek, öbür gün falanca şöyle yapmış sende dene diye tavsiyelerde bulunacak. Bu durum beni o kişilerin gözünde kronik şişman kız yapmaktan öteye geçmiyen gereksiz bir duruma sokuyor ki ben bunu tercih etmediğimden çoğunlukla gerek duymadığım ortamlara girmeyip evimde oturmayı tercih ediyorum. Anlıcağınız sosyal hayatım sıfırında altında. Bendeki yeme bozukluğu ben 20 yaşındayken annemin rahatsızlanması ve 4 yıllık bir tedavi sürecinden sonra vefat etmesiyle başladı. Zaman içinde o kadar yalnız ve o kadar sorumluluklar altında kaldımki...Şu an bir evin sorumluluğunu üzerimde taşıyorum. Hemde 13 yıldır. Başka arkadaşlarımın yüksek lisans-yüksek topuk gibi şeylerle zamanlarını geçirdiği dönemde ben hayatı kendime zindan ederek ve o zindanın anahtarlarını derin sulara gömerek yaşamışım. Bütün bu karamsarlığıma bakıp beni sıkıcı bulanlarınız olmuş olabilir. Aksine o kadarda gülmeyi,eğlenmeyi,konuşmayı severim ki...
Bir facia olan sosyal hayatımdan diğer bir facia olan duygusal hayatıma geçersek;
19 yaşında daha zayıf bir kızken biriyle tanıştım.O zamanlar sıfır kompleks,zekalar tavan..Birbirimizden hiper über etkilenip flört etmeye başladık. Tam 7 yıl sürdü. Gençliğimin en güzel yılları ve fakat, eski erkek arkadaşım benden utanmaya,beni arkadaşlarından uzak tutmaya, en masum karnımı doyurucak bir yemek yediğimde bile üzgün üzgün suratıma bakmaya, beni aramayı sormayı kesmeye başladı. Kısacası benden vazgeçti. Nancy Sinatranın Bang Bang şarkısında ki gibi 7 senenin sonunda bir yalan söylemeye bile gerek duymadan,hoşçakal bile demeden hayatımdan çıktı...Uzun zaman bunu atlatamadım.
Sonrasında evde olduğumdan, sosyal bir hayatım olmadığından internet sohbet odalarında tanıştığım bir kaç kişi oldu. 1-2 siyle görüştüm. İlkinden duyduğumu hiç unutmam. Gayet romantik bir buluşmanın hayalini kurarken beni gördüğünde yüzüme karşı " tahmin ettiğimden daha kiloluymuşsun" dedi. Üstelik ben asla kendi gerçeğimi saklamamıştım.
Şimdi tüm şişmanlar gibi banada yüzümün güzel olduğunu, istesem başarabileceğimi söylüyolar. Ama inanın artık içimde zerre güç kalmadı bu serüvene başlamak için. Bu süreci tamamlamayı başaran arkadaşlarımın önünde saygıyla eğiliyorum. Ben yapamıyorumŞu dakika göz yaşlarımı zor tutuyorum. Daha ne kadar böyle devam edicek. Ne kadar kendimi basit, aciz ve çirkin hissedicem. Üstelik yalnızlıktan ölüyorum. Yıllardır hayatımda kimse yok. Bir ilişki nedir, sevgili nedir onu bile unuttum. Benle yüz resimlerime aldanıp ilgilenen sanal figürlere kültürlerimiz yaşayışlarımız ve beklentilerimiz farklı olmasına rağmen seviniyor ve ısınmaya çabalıyorum. Ve tabiki olmuyor başaramıyorum. Bir yakışıklıya bakınca ekranlarda önce benim bunu beğenme hakkım var mı diyorum.
Hiç bir zaman kaderi suçlamadım. Tüm suç bende ve zayıflıklarımda. Şişmanlık aslında en büyük zayıflığımız...
Belki son bir umut içinizden birisi beni motive edicek bişey söyler, yada beni anlar, sadece anlar..Buna o kadar ihtiyacım var ki
Hakkınızı helal edin çok zamanınızı çaldım,sevgiler...
Merhaba :))
bu forumu uzun zamandır takip etmeme rağmen daha yeni üye oldum. 16 yaşındayım ve lise 2 okuyorum. 94 kiloyum 1.70 boyundayımsizin yaşadığınız çoğu şeyi ben de yaşadım. zaten abim babam annem ailede herkes fazla kilolu . ben de çocukluğumdan beri kiloluyum. çocukken hiç önemsemezdim ama ben artık genç bir kızım ve şort veya askılı bluzler giymek istiyorum,kendime güvenim sıfır. bu yaşıma kadar dalgalarla büyüdüm herkes benimle dalga geçti. Mağazalarda kendime uygun bir şey bulamıyordum :)) yazın uzun pantolonlar giymekten bıktım . ve sizin gibi kendimi makyaja verdim. bu yaşıma rağmen güzel makyaj yaparım :))
beni ne olursa olsun seven bir sevgilim var ama ben 16 yaşındayım ne kadar çok sevsem de onun da bir gün gideceğini düşünüyorum..
neyse lafı fazla uzatmadan , abim ve annem spora ve sağlıklı beslenmeye başladı. abim 24 yaşında ve 2 ayda 18 kilo verdi, bu serüvene 135 kiloyla başlamıştı. gerçekten sporda çok çalışıyor ve yediğine çok dikkat ediyor. annem ise 100 kiloyla bu ay başladı ve 3-4 kilo verdi 47 yaşında malum menopoz durumları falan :))
ben ise abimi gerçekten çok kıskandım ve ben de pazartesi günü spor salonuna ayrıca dengeli beslenmeye başlamaya karar verdim.Çok mu uzattım lafı acaba :)) Eğer beni de aranıza alırsanız bir abla olarak sizi örnek alıp , sizinle bu yola beraber başlayabilir miyiz?? :))
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?