Herkeze selamlar,
bu foruma cok girerim, ama simdiye kadar kendi derdimi hic anlatmadim...
Esimle 7 senedir tanisiyoruz, ve 5 senedir evliyiz. Yasimiz 25, cocugumuz yok.Ikimiz de calisiyoruz. Biz cok severek evlendik.
Evliligmizde tabiiki iyi kötü günlerimiz oldu.
Son 2-3 senedir cok kavga ettik. Ve bu son 3-4 aydir kendimi ondan tamamen kopmus hissediyorum. Ve sevgim bitmis bi durumda.
Ben onunla tanistigimda cok mutluydum, cünkü benim düsüncelerimi ve beklentilerimin aynisini oda düsünüyordu (yani öyle saniyordum,ama degilmis).
Bi erkek benden ne beklerse, bende o erkek den beklerim.
Ona cok güvenip, kör kör yasamisim.
Evliligimizde hic baska bi erkege bakmadim bile. NIYE? Cünkü ben esimi cok sevip evlenmistim. O benim icin mükemmel biriydi. Bende onun icin. Onun baskasina bakmasi söz konusu olamazdi bile. Cünkü kendisi bu güveni bana vermisdi...AMA...
3 ay önce onu takibe aldim (bilgisayarda takib) (ilk kez!!) , bilgisayarda cok takiliyor diye..
Evet ve neler gördüm, okudum... TAM SOKA girdim..Baska kizla msn de konususmalar ve baska seyler (bu pis seyleri yazmak istemiyorum, herkez anliyordur umarim..ne demek istedigimi) :-(
Bunu en son ondan beklerdim. NE SAF misim bunca senedir. Cok sükür cocugumuz yok. Ve kendi ayaklarim üzerinde durabilirim.
Ben ayrilmayi düsünüyorum... Kac kere denedim unutmayi, ama olmuyor..o kadar beni kirdi ki..
Gercekten hic beklemezdim ondan...
Biliyorum, bazi kadinlar bu durumu "normal" karsila bilir. Ama ben bu konuda farkli düsünüyorum. Ve böyle bi sebep den dolayi esimden bosanacagim...
Siz öyle bi durumla karsilastiniz mi ? Ve karsilastiginizda ne yaptiniz?
simdiden tesekkürler...
:çok üzgünüm:
bu foruma cok girerim, ama simdiye kadar kendi derdimi hic anlatmadim...
Esimle 7 senedir tanisiyoruz, ve 5 senedir evliyiz. Yasimiz 25, cocugumuz yok.Ikimiz de calisiyoruz. Biz cok severek evlendik.
Evliligmizde tabiiki iyi kötü günlerimiz oldu.
Son 2-3 senedir cok kavga ettik. Ve bu son 3-4 aydir kendimi ondan tamamen kopmus hissediyorum. Ve sevgim bitmis bi durumda.
Ben onunla tanistigimda cok mutluydum, cünkü benim düsüncelerimi ve beklentilerimin aynisini oda düsünüyordu (yani öyle saniyordum,ama degilmis).
Bi erkek benden ne beklerse, bende o erkek den beklerim.
Ona cok güvenip, kör kör yasamisim.
Evliligimizde hic baska bi erkege bakmadim bile. NIYE? Cünkü ben esimi cok sevip evlenmistim. O benim icin mükemmel biriydi. Bende onun icin. Onun baskasina bakmasi söz konusu olamazdi bile. Cünkü kendisi bu güveni bana vermisdi...AMA...
3 ay önce onu takibe aldim (bilgisayarda takib) (ilk kez!!) , bilgisayarda cok takiliyor diye..
Evet ve neler gördüm, okudum... TAM SOKA girdim..Baska kizla msn de konususmalar ve baska seyler (bu pis seyleri yazmak istemiyorum, herkez anliyordur umarim..ne demek istedigimi) :-(
Bunu en son ondan beklerdim. NE SAF misim bunca senedir. Cok sükür cocugumuz yok. Ve kendi ayaklarim üzerinde durabilirim.
Ben ayrilmayi düsünüyorum... Kac kere denedim unutmayi, ama olmuyor..o kadar beni kirdi ki..
Gercekten hic beklemezdim ondan...
Biliyorum, bazi kadinlar bu durumu "normal" karsila bilir. Ama ben bu konuda farkli düsünüyorum. Ve böyle bi sebep den dolayi esimden bosanacagim...
Siz öyle bi durumla karsilastiniz mi ? Ve karsilastiginizda ne yaptiniz?
simdiden tesekkürler...
:çok üzgünüm:
klava:
