- 15 Ekim 2015
- 19
- 2
- 86
- Konu Sahibi Mary Loumanizer
- #1
Merhaba arkadaslar,
ben bu forumun sesssiz okuyucularindanim. Hep yazmak istedim ama cesaret edememistim.
13 senedir asik oldugum adamdan sürekli ayriliyorum sonra barisiyoruz. Cok olaylar oldu, cok rencide ettik birbirimizi.
Ilk defa 4 sene önce birlikte olmaya basladik ve sorunlar orada basladi.
Onu cok seviyorum yoksa zaten bunca sorunlara neden katlanayim ki…
Sürekli dini acidan, kiskancliktan ve saygisizliktan dolayi iliskimiz yürümüyor.
Islami bir vakifa gitmek istiyor, sohbet vermek istiyor, kendisini cok bilgili saniyor halbuki fikih falan okumadi. Oraya gidince bana cok baski yapiyor o yüzden gitmesini istemiyorum. Karsilikli bende onun bazi istemedigi seyleri yapmiyorum ve o da vakfi birakti. Fakat her kavgada benim icin yaptiklarini basima kalkiyor. Kaset gibi sariyor bastan sona kadar. Beni dinlemiyor, konusturmuyor. Ister istemez bende patliyorum ve kalbini kiriyorum.
Kiskanclikta var. Giyimime kusamima karisir. Makyaj, oje yasak. Kalcalarimin üzerine uzun bir sey giymeliyim. Bende ilk basta yapiyordum kalbi kirilmasin diye. Sonra baktim ben ben olmaktan ciktim, devam ettim kendim olmaya. Her Allah´in günü kavga tabii ki. Ve yine kalcami bari kapatmaya basladim uzun hirkalar falan giyiyorum iste.
Mesela bende namaz kiliyorum, hemde ondan önce baslamistim ama acik bir bayanim. Bana diyor ki senin meslegin ahiretine engel oluyor ondan kapanamiyorsun, erkeklerle tokalasacaksin, haram bunlarin hepsi sana diye cok kavgalarimiz oldu. Ben hukuk ögrencisiyim bu arada. Kendisi de baska bir sey okuyor. Ama ikinci atimi, ondan önce ki meslegini basaramamisti. Onun hayalinde benim calismamam lazimmis, hep öyle istermismis ve islami acidan da bu dedigini destekliyor. O zaman diyorum niye bunca sene pesimi birakmadin, ben hep böyleydim calismak, meslegimi yapmak istiyordum diyorum, kime asik olacagimi bilemezdim diyor.
Kizimiz olursa kapali olacakmis. 12 yasindan itibaren. Bende diyorum kendisi isterse yapar. Sevdiririm ben on a diyor. Bende karsi degilim diyorum ama istemezse de kimseyi zorlamam diyorum. Sayiyor bana yine dinim üzerine, ne bileyim gavurlasmisim ben falan filan.
Dügünümüz söyle olmasini istiyorum diyorum. Bana yine diyor tabii sen karar verdin bitti. Her seye sen karar veriyorsun diye.
Ona göre benim göze batan araba sürmemem gerekiyormus, kiskaniyormus cünkü erkekler bakiyormus bana.
Normal bir sekilde oturup, konusup anlasmak istiyorum. Ama öyle feci kalbimi kiriyor ki, basa kalkmaya basladi mi, ya da benim iftiraci, yalanci, menfaatci biri oldugumu saymaya basladi mi, ne kadar da bati özentisi oldugumu, kendimi modern sandigimi, hanimefendi sandigimi, benim de sigortalarim atiyor ve bagirip, cagirip, telefon kapatip ayriliyorum, sonra özür diliyor, barisiyoruz ve yine aynisi oluyor.
Anlincagiz bu listeyi böyle uzatabilirim. Konusma adabimiz kalamadi.
Ilk asik oldugum kisiydi. Icimde öyle hancer gibi hissediyorum bana karsi laf edince böyle. Sanirim bu iliskide hic kimse istedigi gibi olamiyor. 13 yasimdan beri asik oldugum biri, su anda 26 yasimdayim. Cocuklugumuzu beraber gecirdik, ve arada uzun yillar ayriliklar olsada o beni hep buldu ve birlesmemizi istedi. Bende hic unutamadigim icin birlestim. Ama asik olmak yetmiyormus bunu anladim.
Objektif bakamiyorum artik olaylara. Sizin bilmediginiz uzun olacagi icin yazamadigim cok sey var. Tek tarafli da bakmak istemiyorum olaya.
Bugün yine ayrildim. Bana telefonda uzunca ne kadar sahtekar oldugumu anlatti, onun laflarini cevirip duruyormusum, kendimi mazlum göstermiyormusum onu da zalim. Artik bende neye inanacagimi sasirdim inanin. Ben onu hic sevmemisim, sevseydim sürekli ayrilmazdin diyor. Ona da hak veriyorum ama laflarina dayanamiyorum, katlanamiyorum bazen.
Cok yazdim kusura bakmayin… hakkinizi helal edin...
ben bu forumun sesssiz okuyucularindanim. Hep yazmak istedim ama cesaret edememistim.
13 senedir asik oldugum adamdan sürekli ayriliyorum sonra barisiyoruz. Cok olaylar oldu, cok rencide ettik birbirimizi.
Ilk defa 4 sene önce birlikte olmaya basladik ve sorunlar orada basladi.
Onu cok seviyorum yoksa zaten bunca sorunlara neden katlanayim ki…
Sürekli dini acidan, kiskancliktan ve saygisizliktan dolayi iliskimiz yürümüyor.
Islami bir vakifa gitmek istiyor, sohbet vermek istiyor, kendisini cok bilgili saniyor halbuki fikih falan okumadi. Oraya gidince bana cok baski yapiyor o yüzden gitmesini istemiyorum. Karsilikli bende onun bazi istemedigi seyleri yapmiyorum ve o da vakfi birakti. Fakat her kavgada benim icin yaptiklarini basima kalkiyor. Kaset gibi sariyor bastan sona kadar. Beni dinlemiyor, konusturmuyor. Ister istemez bende patliyorum ve kalbini kiriyorum.
Kiskanclikta var. Giyimime kusamima karisir. Makyaj, oje yasak. Kalcalarimin üzerine uzun bir sey giymeliyim. Bende ilk basta yapiyordum kalbi kirilmasin diye. Sonra baktim ben ben olmaktan ciktim, devam ettim kendim olmaya. Her Allah´in günü kavga tabii ki. Ve yine kalcami bari kapatmaya basladim uzun hirkalar falan giyiyorum iste.
Mesela bende namaz kiliyorum, hemde ondan önce baslamistim ama acik bir bayanim. Bana diyor ki senin meslegin ahiretine engel oluyor ondan kapanamiyorsun, erkeklerle tokalasacaksin, haram bunlarin hepsi sana diye cok kavgalarimiz oldu. Ben hukuk ögrencisiyim bu arada. Kendisi de baska bir sey okuyor. Ama ikinci atimi, ondan önce ki meslegini basaramamisti. Onun hayalinde benim calismamam lazimmis, hep öyle istermismis ve islami acidan da bu dedigini destekliyor. O zaman diyorum niye bunca sene pesimi birakmadin, ben hep böyleydim calismak, meslegimi yapmak istiyordum diyorum, kime asik olacagimi bilemezdim diyor.
Kizimiz olursa kapali olacakmis. 12 yasindan itibaren. Bende diyorum kendisi isterse yapar. Sevdiririm ben on a diyor. Bende karsi degilim diyorum ama istemezse de kimseyi zorlamam diyorum. Sayiyor bana yine dinim üzerine, ne bileyim gavurlasmisim ben falan filan.
Dügünümüz söyle olmasini istiyorum diyorum. Bana yine diyor tabii sen karar verdin bitti. Her seye sen karar veriyorsun diye.
Ona göre benim göze batan araba sürmemem gerekiyormus, kiskaniyormus cünkü erkekler bakiyormus bana.
Normal bir sekilde oturup, konusup anlasmak istiyorum. Ama öyle feci kalbimi kiriyor ki, basa kalkmaya basladi mi, ya da benim iftiraci, yalanci, menfaatci biri oldugumu saymaya basladi mi, ne kadar da bati özentisi oldugumu, kendimi modern sandigimi, hanimefendi sandigimi, benim de sigortalarim atiyor ve bagirip, cagirip, telefon kapatip ayriliyorum, sonra özür diliyor, barisiyoruz ve yine aynisi oluyor.
Anlincagiz bu listeyi böyle uzatabilirim. Konusma adabimiz kalamadi.
Ilk asik oldugum kisiydi. Icimde öyle hancer gibi hissediyorum bana karsi laf edince böyle. Sanirim bu iliskide hic kimse istedigi gibi olamiyor. 13 yasimdan beri asik oldugum biri, su anda 26 yasimdayim. Cocuklugumuzu beraber gecirdik, ve arada uzun yillar ayriliklar olsada o beni hep buldu ve birlesmemizi istedi. Bende hic unutamadigim icin birlestim. Ama asik olmak yetmiyormus bunu anladim.
Objektif bakamiyorum artik olaylara. Sizin bilmediginiz uzun olacagi icin yazamadigim cok sey var. Tek tarafli da bakmak istemiyorum olaya.
Bugün yine ayrildim. Bana telefonda uzunca ne kadar sahtekar oldugumu anlatti, onun laflarini cevirip duruyormusum, kendimi mazlum göstermiyormusum onu da zalim. Artik bende neye inanacagimi sasirdim inanin. Ben onu hic sevmemisim, sevseydim sürekli ayrilmazdin diyor. Ona da hak veriyorum ama laflarina dayanamiyorum, katlanamiyorum bazen.
Cok yazdim kusura bakmayin… hakkinizi helal edin...
