25 yaşındayım ve hiç dostum yok

ichbinelise

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
10 Nisan 2019
18
5
1
31
Neyi eksik yapıyorum anlamış değilim. Millete bakıyorum herkesin en az bir tane zor zamanlarında danışıp arayacağı, yardım alacağı ve sürekli araşıp konuştuğu dostu var. Kendime bakıyorum daha geçen gün dostum dediğim kişinin aslında dostum olmadığını öğrendim. Arayıp soranım, "haydi gel elise, beraber şuraya gidelim" diyenim yok. İstemsiz asosyal bir hayat yaşıyorum. Pek çok sosyal ortama girip çıkıyorum ancak beraber zaman geçireceğim bir arkadaş bulmam bile çok zor. Çok mu tipsizim yoksa aşırı itici bir enerjiye mi sahibim bilmiyorum. Ancak edindiğim arkadaşlar bile uzaklaşıyor. Bu kadar mı değersizim anlamıyorum. Diğer insanlar gibi normal bir hayat yaşamak varken neden hep yalnızlıkla yaşamak zorundayım?
 
Yani çok fazla detay vermemişsin, bilemedim sebebi ne olabilir seni tanımadığım için
Ama sen onları davet ediyor musun?
 
Aynı durumdayım. Birer birer arkadaşlarımdan uzaklaştım. Başlarda hep karşı tarafı suçlardım. Ama cok fazla arkadas yitirince tamemen yalnız kalinca kendimde de suc aradim. Esim ve anneme gore sivri dilliyim. Daha dogrusu agresifim. Dusunmeden konusabiliyorum, patavatsizim. Bu da beni insanlardan uzak koyuyor.
Erken evlendim. Arkadaslarimin çoğu hâla bekar. Benim kizim var. Hamilelik, dogum hep sosyal yasantimi etkiledi haliyle.
Birde dış gorunusum, kilolu olmam butun ozguvenimi hayat enerjimi kemirdi. Kendimi oldugum yaşta hissedemiyorum, gorunus olarakta görünmüyorum.

O yuzden artik kendi yoluma bakiyorum. Baksan lafta çok arkadaşım var ama dost dediginin bende yeri yok artık. Çünkü kalbim cok kirildi. En yakinlarim en uzaklarim oldu..
 
Bende aynı sizin gibi var sanıyordum başka şehire taşınınca bir telefon bile etmekten aciz oldular. Dönüp farkettim ki hiç bir dost ömürlük olmuyor çünkü insanoğlu çiğ süt emmiş. Ne çok yakın ne çok uzak olsunlar arası en iyisi. Yalnız hissetmeyin kendinizi insanlar hep böyle
 
25 yaşındayım 1 dostum var sanıyordum ki onunda aslında dost olmadığını bir iki hafta önce öğrendim. O yüzden yalnız olmadığını söylemeye geldim:)
 
En azından ailen, kızın ve bir kocan var. Ben ise bekarım ve sevgili bile bulabileceğimi sanmıyorum. Sanki bir karabüyü yapılmış gibi, bu kız hep yalnız kalsın diye.
 
+1 de burda var. ama bu biraz da benim usengecligimden kaynaklaniyor. Yani kimse ile ayni seviyede ve frekansta bulusamiyorum. Ugrasmak yerine gorusmemeyi seciyorum. Ama herkese canim cicim yapsam kuaforun berbat ettigi saclarina iki saat methiye duzsem sevilirim sanirim ama ben kotu bisi diyeceksen sessiz kal mottosuyla yasiyorum. Kimsenin pesinde de ah prensesim guzelim sekerim diye gezmeyinve de olmuyor bu saatten sonra. Lisede ve universitede kimle azcik samimiyet kurabildiysem hepsi o.
 
Dostluk öyle benim niye yok diyebileceğimiz birşey değil bence. Biraz emek ve biraz da şans istiyor... Emek kısmı arayıp sormak üşenmeden ihtiyaç duyduğunda o çağırmadan koşmak. Şans kısmı ise kafabızın uyuşacağı ve eğlenebileceğiniz birini tanımak. Ya şanssızsınız yada emek vermiyorsunuz...
 
Cestlaviee .!.:
25 yaşındayım 1 dostum var sanıyordum ki onunda aslında dost olmadığını bir iki hafta önce öğrendim. O yüzden yalnız olmadığını söylemeye geldim:)
Genişletmek için tıkla...
En azından bu konuda yalnız olmamak birazcık rahatlattı. Nerede yanlış yapıyorum anlamıyorum. Gerçekten çok özeniyorum dostu olanlara, gidecek yeri olanlara, beraber zaman geçirecek ve yardım edip yardım alabilecek arkadaşları olanlara.
 
Şanssızım sanırım. Küçüklüğümden beri bu konuda şanssızdım. Şansımın ne zaman döneceğini bilmiyorum ama böyle devam ederse depresyondan kafayı yiyeceğim orası kesin.
 

Ben artık inanamıyorum biliyor musun insanların samimiyetine bahsettiğim arkadaşımla yaklaşık 18 yıldır tanışıyoruz ilkokul 1 yani. Hiç bir kere tartışmamışızdır fakat ben zor bi duruma girdim onunla paylastigimda bana yedi kat yabancı gibi davrandı bende o gün bugündür yazmıyorum konuşmak istemediğim söyledim kırıcı olmadan. Iyi gün dostuymuş insanın kendinden başka da dostu yokmuş.
 
Kesinlikle öyle. Ben de fark ettim. Bana sürekli derdi sen yurtdışına gittiğinde beni unutursun yazmazsın diye. Bu hafta öğrenmiş oldum aslında endişelerine kendi kişiliğini yansıttığını. Çok üzüldüm çünkü hiç beklemezdim ondan.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
hayatın her anında yaşadığım eziklik ve yalnızlık
14 15 16
Yorumlar
302
Görüntüleme
41K
olympiass
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…