İkiz değil bebeğim 3 aylık, 6 günlükten beri yalnız büyütüyorum. Tabiki zor ama sevdikçe alışıyor insan. İlk 40 gün gerçekten çok zordu, psikolojim bozuldu odada bir başıma bebek ve ameliyatlı ben. Sohbet edecek insan aradım resmen. Ama 40 indan sonra bebek de alıştı ben de sürece alıştım öyle böyle derken toparlandım. Hâlâ zorluklar var ama kabullendim, bu bitmeyecek kapıya da koyamazsin bebeği, komşuya da veremezsin mecbur kabulleniyorsun. Ve büyüdükçe de sevimli şeker oluyorlar, gaz sancısı bitiyor, göz teması başlıyor, algılar açılıyor...
İkiz olunca belki zorlanırsınız, yardımcı olacak yakında oturan birileri umarım vardır, ya da eşiniz müsait olmalı. Ev işi, yemek, temizlik vs kalıyor yoksa bebekle..
Ama insan alışıyor, olumsuz olmayın çok çabuk büyüyorlar...