Biraz evvel kızıl kıyamet koptu bizim evde. Hem de tam yemek masasında. Kalktım masadan aşırı sinirli ve ağlayan bir halde valiz hazırladım. Çıkartmadı beni evden. Sebep de ne sürekli bir annesinin bir babasının araması. Ya bu adam var ya ayda bir kere bile arayan adam değildi. Şu hastalık meselesine musallat oldu sonra hastalık gündemi falan da bitti ama düşmedi yakamızdan yemin ederim. Çalışan, akşamdan akşama eve gelebilen bir insan bir akşamda 3 kere aranır mı ya? Annesi de aynı bok. Geçen akşam bir miras muhabbetleri vardı. Yarım saatte bir aradı aklına bir şey geldikçe aradı. Bizim bir ev alma gündemimiz oldu yine aynı şekilde saat başı ne yaptınız aldınız mı diye aradı. Ama suç kocamda. Otu boku haber veren o. Her aradıklarında açan o. Günde 3 kere 5 kere aramayın bir kere konuşuyoruz işte diyemeyen o. Tatilde bile ablası ile kocası tartışıp küstüler diye her gün yarım saat bir saat telefonla konuştular. Tatile gittiler demediler, bu çocuk hastaydı düne kadar buna ağlıyorduk, karısı desen hamile demediler aradılar da aradılar. 1 ayı geçti sabrediyordum ama bir yerde patlayacağımı biliyordum. Yemekten önce babası ile konuşurken telefonu kapat gel dedim ben seni 15 dk sonra arayayım baba yemek yicez dedi. Orada koptu film bende zaten.