Bu düşünme işi hiç bitmiyor inan. Dün aradılar, yarın yine arayacağız dediler. Şimdi yine elim telefonda bekliyorum. Beni en çok rahatlatan şeylerden biri de benim gibi hisseden, duygu yoğunluğunu hemen hemen aynı seviyede yaşayan insanların varlığını bilmek. Yoksa kendimi takıntılı, psikolojik sorunlu sanabilirdim.
Geçmiş senelerde babam rahmetli olmadan önce arabayla gezmeye çıkmıştık. Nasıl yağmur ve trafik var anlatamam. Sinirlendim, söyleniyorum trafiğe. Babam “sadece sana değil bu trafik, bak herkes sıkıntıda.” Vallahi ampul yandı kafamda, aa doğru dedim rahatladım. Sadece bizler değiliz inanın. Güzel umutlu haberler bekleyenlere selam olsun. Yalnız değiliz.