Bizim alışma sürecimiz aslında çok zor olmadı. Çünkü oğlum yuvaya gidiyordu ve emmeye devam ediyordu. Onun düzeninin hiç bir şekilde değişmemesine azami özen gösterdim.
İlk 4-5 ay, kardeşini tamamen görmezden geldi. Ne zaman kızım az biraz kendini göstermeye başladı, o zaman arada oyuncak vermeye, sevmeye başladı. Arada çaktırmadan hırpaladığı da oldu ama eğer zarar vermeyecek gibiyse müdahale etmemeye başladık.
Gece boyunca yatağında uyuyan oğlum, kardeşinin yanımda yattığını gördüğünde geceleri yanımıza gelmeye başladı. Asla geri çevirmedim. İstediğinde annesini ve babasını hep yanında buldu.
Kızımı sevmekten hiç bir zaman sakınmadım. Biz kardeşine nasıl davranırsak o da öyle davranır diye düşündüm. Ki öyle de oldu.
Şimdi oyuncak kavgaları, yer kavgaları vs başladı. Ama beraber oyun kurma zamanları da başladı :) Yine bile bazen anne duru okula gitsin gelmesin diyor oğlum bazen :) Kendince bölüm yaptı evde, annenin durusu babanın toprak alisi varmış :) Kızım 2 yaşına gelecek, varlığını yeni yeni kabullenmeye başlıyor.
kndini biraksaydi belki kiskancliklari olabilirdi
sabah şırıngayla vermiştim bi anda aşırı kustu hatta yavaş yavaş vermiştim . Akşam çay kaşığıyla verdik yine kustu ana sabahki den daha az . Daha önceki hastalandığında da hep antibiyotiği kusuyordu . İnşallah böyle işe yarar . Verir vermez öğürmeye başlıyor midesinden sesler gelipkusuyor
yani yarayip yaramayacağını bilemem ama dahasını versen zararlı olacağı kesin diye düşünüyorum
zaman cok hizli geciyor. Bazen 2 yas krizlerimiz oluyor. Her seyi kendi yapmak istiyor. Gecenlerde portakali soydum diye cok kizdi. Kabuklari yerine yapistirmaya calistik mesela. Elimden geldiginde onu destekliyorum ama bazen cok zor oluyor. Tuvaletini yapinca söylüyor her defasinda. Yapmadan oncesini bilemiyor daha. Biraz daha isininca havalar egitime baslamayi dusunuyorum. Siz nasilsiniz?
