Arkadaşlar merhaba ben sizlerle bi derdimi paylaşmak istiyorum. Benim ikizlerim 2.5 aylık. Hamileliğim biraz sıkıntılı geçti, annem hep bizde kaldı. Sonra doğum oldu kalmaya devam etti. Tabi ilk zamanlar özellikle lohusalık dönemimde kalmadi iyi geldi, tecrübesinden faydalandım. Ama şöyle bir durum var, annem inanılmaz huysuz, inanilmaz alıngan ve benim düşüncelerimi zerre onemseyemeyen bi kadın. Bizim eski o cabbar zamane annelerden. Inanılmaz çok sıkıntılar atlatmış ve hayattan artık yorulmuş bunalmis bi kadın. Suratı hep asik, morali hep bozuk, ya başı ağrıyor ya halsiz. Yardımı olmuyor mu evet çok oluyor, Allah bin kere razı olsun. Ama inanılmaz enerjimi düşürüyor, bütün modum yerlerde geziyor bütün gün. Neden bu kadar etkileniyorsun diyeceksiniz ama inanın etkilenmemek mümkün değil. Sürekli bizde kalıyor hiç gitmiyor, git de denmez. Ee hamilelik boyunca zaten eşimle yalnız kalamadik, ne bileyim oturup bi karşılıklı yalnız basimiza bi kahve icip birbirimize nasilsin bi derdin var mı bile demedik tek basimiza. 6 yıldır evliyiz biz daha, 20 yıl değil, paylasacaklarimiz bitmedi. Durumun beni üzen tarafı şu, eşim hiç daha bana gelip annen gitse bi kaç gün yalnız kalsak dediğini gormedim . Çünkü annemin gittiği bi kaç gün doğal olarak eşim bana yardım etmek zorunda kaldı. Ikiz bakımı zor biliyorsunuz, ne bileyim mama hazırlarken ağlayan bebeklerimizi susturmak ya da hiç uyuyamadigim günlerde beni 2 saat uyuyup çocuklarla kalmak gibi yardımlar. Öyle ahım şahım şeyler değil yani. Tabi şimdi annem var, onun olması demek kendisine hiç iş düşmemesi demek. Annem varken beni gün içinde 1 kez bile aramıyor. Çünkü biliyor ki annem var herşey yolunda. Anneme git diyemiyorum, dediğim gibi çok alıngan. Eşim ilgisizlesti annem var diye. Resmen arada kaldım. Ne yapmalıyım sizce, desteklerinizi bekliyorum