Geçen sene bugün birileri gelip de bana bu heyecanı yaşayacağımı söyleseydi çok gülerdim herhalde. Daha yeni evliyiz biz,evliliğimizin 5.ayında sürpriz oldu bize bebeğimiz.
Evet,bir yavrumuz olsun istiyorduk ama bu kadar çabuk olacağı hiç aklımıza gelmemişti. Yaz ayları tabiri caizse sürünerek geçti,hem çok yoğun çalışıyordum,hem de aşırı bulantım
vardı. Normalde sağlık sektöründe olan ben ilaç kullanmaya bu kadar karşıyken,şişe şişe serumları türlü türlü türlü ilaçlarla bitirmek zorunda kaldım. İlk trimester bittikten sonra
tam rahatladım derken, biraz koşturmanın,canı tezliğin verdiği gazla nasılsa iyiyim diye normal normal belki de (şimdi düşününce) kendime yüklenerek hayatıma devam ediyordum ki
22.hafta civarında kanamam oldu. Moralim nasıl bozuktu anlatamam,bebeğimi kaybetme korkusu tüm mantığımı yiyip bitirmişti. Kendimi köşeye sıkışmış,perişan hissediyordum. Elbette her şeyin
hayırlısı.. Hayırlısı da.. İnsan o durumdayken teselli niyetine söylenen bu sözler daha da çok içimi acıtıyordu. Normalde yerimde duramam ben,senelik iznimin bile tamamını kullanmadan çalışırım,evde işim olmasa da evin içinde gezinirim. 3 hafta sadece wcye kalktım,yattığım yerde yemeğimi yedirdiler. Dr. kontrolüne bile gitmeme izin vermedi dr.um. Kendisi mini ultrasonu aldı evimize geldi,moral olsun diye bana bebeğimin kalp atışlarını dinletti. Onun ve ebe hemşire olan kayın validemin hakkını ödeyemem. Kanamamın olduğu ilk gün işyerinden dr a kendim gitmiştim. Usgde herhangi bir sorun yoktu. Bir hafta önce de idrar tahlili yapmıştık çünkü kasıklarımda hafif bir ağrı vardı,sonuç temizdi. Bu neden oluyordu? Açık ve net bir yanıt yoktu. Bana vaginal bir fitil verdi ne olur ne olmaz diye. Eşim geldi işten aldı beni,zavallım benden endişeli ben bebeğim için endişeleniyorum; o hem benim için hem yavrumuz için..Ertesi gün işe gitmedim. Tam iyiyim derken akşam üzeri gene kanamam oldu, dr.umu aradım. Kayınvalidemle birlikte çalışıyorlar zaten. Saat 17.30 civarıydı İstanbulda inanılmaz yağmur var,biz anadolu yakasında oturuyoruz,dr.um avrupada..Kayınvalidem,kayınpederim,eşim o yağmurda prepar adlı basitçe erken kasılmaları önleyebilen diye tanımlayabileceğim ilacın hem ampul hem tablet formunu arıyorlar. Yok yok...En sonunda ampul formundan bulmuşlar bir yerde. Eve geldiler,eşim berbat durumda,keza diğerleri de..Yolda eşim annesine bana bişey olup olmayacağını sormuş,moralimiz çok bozuk. Kayınvalidem serumu hazırladı ama kontrollü gitmek lazım çünkü ilaç ciddi çarpıntı yapıyor. şöyle ki sırtüstü yattığınızda çarpıntının şiddetinden kalbiniz sizi sanki yerinizden yukarı itiyor. Ben nabzı 57-65 atan biriyim normalde, nabzım 180lere çıkıyor. Prospektüsü okuyorum,bebeğe zararı yok yazıyor ama onun da kalp atışlarını hızlandırıyormuş. Ne oldu ilaç kullanmayı sevmeyen bana.. o 1 litrelik serum tam 10 saatte bitti,gece hiçbirimiz uyumadık,kayınvalidem nabzımı ölçüyordu 30 dkda bir serumun hızını ayarlıyordu,nabzım eger serumun hızı ayarlanmasına rağmen düşmezse isoptin diye bilinen antihipertansif bi ilaç var onu almam gerek ama gebelik kategorisi C. Çarpıntıdan uçuyorum sesimi çıkarmıyorum ki almayayım,sabah karşı nefesimi tutmaya başlamışım baktılar durumum iyi değil isoptin verdiler,normale döndüm 2 saat içinde. O gece gerçekten çok zordu. Ertesi gün herşey yolunda gibiydi kendi anne ve babama söyleme konusunda kararsızdım,hergün telde konuşuyoruz,2 gün söylemedim annem soruyor senin neyin var yok yok bişey diyorum,en sonunda anne şefkatine ihtiyacım ağır bastı söyledim. Onlar da geldiler bize,sağolsun herkes başta sevgili eşim elinden gelen herşeyi yaptı. İkinci gece gene serum..Evimde güneşin doğuşunu hiç izlememiştim,kısmet o sabahaymış..sonra serumun tablet formu 2saatte bir,zavallı kocam.. 2 saatte bir hadi canım hadi aşkım diye beni kaldırıp ilaçlarımı düzenli verdi..Allah kimsenin başına vermesin bu sıkıntıyı.. Çarpıntılarla geçti 3 hafta.. en sonunda dr.um dışarı çıkıp kontrole gitmeme izin verdi. Arabanın arkasında oturup ayaklarımı uzatıp sarsmadan gitmek şartıyla.. O günkü kontrolde kardeşim ve annem de bizimleydi tabi eşim ve kayınvalidem de..Dr.her şey yolunda dedi ama ben doğuma kadar çalışmaman kanaatindeyim. Olmaz dedim çalışmam lazım,sorumluluklarım var hastalarıma karşı ve ayrıca ben evde kafayı yerim durup durup zırlıyorum zaten. aklıma hoş olmayan şeyler geliyor. Boş oturmak bana göre değil hayal gücüm ne yazık ki kötüye çalışıyor dedim. Ben sana ne yapman gerektiğini söylüyorum ya duruş pozisyonuna dikkat eder,gebelik korseni düzgün takar,ilacını 6 saate bir alır va haftada max. 3 gün çalışırsın ya da sonuçlarına katlanırsın. Ben başladım gene ağlamaya.. Allahım ne büyük sorumluluk.. annem ve kayınvalidem çalışmamdan yana çünkü onlarda çalışmışlar hep ve evde nasıl bir ruh hali içinde olacağımı anlıyorlar,sevgili eşimse bana ve yavrumuza kıyamadığı için çalışmamam taraftarı.. 1 hafta daha evde kaldım ve çalışmaya karar verdim.. haftada 3 gün sabah 5.45te kalktık eşimle beni avrupa yakasına işe bıraktı sonra o asyadaki işine döndü,köprü trafiğini atlatmak için,,her akşamda geldi aldı. prepar iyi güzel,kanamamı da kesti çok şükür de çarpıntı devam,hele çalışırken.. hastanın ağzına zaten artık çıkan göbeğimden eğilemiyorum bi de kulaklarımda nabzım atıyor,tansiyon fırlamış 18lere.. tansiyon ilacı içmemek için magnezyum almaya başladım. Neyse işte.. herşey bebeğimin hareketlerini hissetmemle geçiyor.. Bir akşam eve geldik tansiyonum gene yükselmiş bu sefer 22! inanılmaz sıkıntılıyım,sarıldım kocama ağlıyorum..bana dedi ki seni de bebeğimi de çok seviyorum ama birşey olacaksa olacak,hayat bu..elimizden geleni yaptık yapıyoruz..ne olur daha fazla üzülme ama hayatında bir gerçeği bu..herşeyi kontrol atına alabileceğini sanan bana ne büyük dersler bunlar.. ama hepsi geçti çoooook şükür. yarın ne getirir bilinmez ama şurada 1 aycık kaldı neredeyse yavrumu kucağıma almama..Minik kızıım daha karnımdayken bana sabırlı olmayı,akışına bırakmayı,gevşemeyi öğretti. allahın izniyle zamanında ve sağlıkla gelebildiğinde kimbilir daha nasıl güzel yerlere muhteşem duygulara sürükleyecek beni.. Ben bunları yazarken karnımda kıpırdıyor ya Allahım bu ne büyük bir mucizedir,çok şükür ki var ve ben varlığını hissedebiliyorum,niye ağlıyorum şimdi bilmiyorum ama sanırım mutluluktan.. allahım ne olur bebeğimi sağlıkla kucağıma alabileyim... babası da ben de artık sadece onun sıcak bedenini kucağımızda hissetmek istiyoruz. o bizim canımız,bizim kanımız.. şu dünyada gerçekten kopmaz bağlarla bağlı olacağımız geleceğimiz..
Arkadaşlar.. bugün içimden geçenleri yazmak istedim,meğer ne kadar doluymuşum belki otursam daha neler yazarım.. paylaşabilmek çok güzel bir duygu..
Dilerim ki bebeklerimizin geleceği apaydınlık,mutlu ,huzurlu ,sağlıklı olur..
En doğru zamanda,sağlıkla yavrularımızı kucağımıza alabilmeyi tüm kalbimle diliyorum.. kendinize ve yavrularınıza çok iyi bakın.. sevgiler..
maşallah kızına da sana da, Allah sağlıkla huzurla büyütmeyi nasip etsin, Masal bebeğe uzunnnnnnnn ömürler versin inşallah. darısı bizlerin başına...
zaten acaip bi duygusalım.
amin canım inşallah 
amin inşallah tatlım 
