seni çok iyi anlıyorum canım, en azından evliliğinin ilk yılı olmasının ve doktorlarla uğraşmanı çok iyi anlıyorum, evlat acını anlamam mümkün değil; Rabbim sabır versin... aynen dediğin gibi "erken menopoz riskin var" cümlesi bikaç saat beynimde çınladı durdu. ben kolay kolay ağlayamam, kolay kolay üzülmem de zaten... olduğum yere diz çöktüm bayaa bağıra bağıra ağladım, sonra eşim işten gelecekti, toparlanmam lazım dedim, gayer normal bişeyden bahseder gibi anlattım. biz hiç korunmadık, hemen çocuğumuz olsun istemiştik. ama evlenmeden önce üzerin konuşmuşluğumuz vardı ya olmazsa diye... eşimin, o zaman ki nişanlımın bana bi azar; bi daha da takdir-i ilahi biz her durumda birarada kalcaz dedik, dedim. çünkü ben demiştim ki, "eğer çocuğumuz olmazsa ve sorun bendeyse ben senden boşanırım. bunu benimle yaşamanı istemem, kaderse benim kaderim seni ortak edemem." eşimde kader ikimizin kaderi diyip kestirip atmıştı. derken böle bi şeyle karşı karşıya kaldık. malesef ki güçlü bi yapım var, bazen bende çok istiyorum hemen ağlayayım üzüleyim geçsin, ama olmuyor. beynim herşeye mantıklı bir açıklama bulmaya çalışıyo başıma gelen herşeyi kabulleniyo, isyan edemiyo... sadece ne var biliyomusun, hep arkadaşlarıma da bunu dedim; bende eşime ilk evlilik yıldönümümde ne hediye alsam diye düşünebilmek isterdim ama şimdi keşke üzerinde pozitif yazan bi kağıt parçası verebilsem diye bekledim, olmadı.... nasip belki de güzel bi yılbaşı hediyesi olur, bakalım.