malesef ki bana da dokunuyo.. bi de ben onunla ne kadar ilgilensemde ondan o derece ilgi göremeyince sadece çekilip bi köşeye ağlamak istiyorum. çünkü anlatabileceğim tek insan kayınvalidem ama onuda üzmek istemiyorum.. aslına bakarsan bişeyleri anlatamamaktan da yoruldum.. devamlı sorun üretiyo gibi görünüyorum ama aslında üretmek değil sadece beklentinin karşılığını alamamak.. İnsanın içi bomboş kalıyo böyle..
aynen bende ezinem, oturup kalkarken, yatarken, bi iş yaparken yetemiyorum artık.. En kötüsü de birilerinden bişeyler yapmasını anlayabilmesini beklemek.. Oflayıp puflasan abarttı oluyo, iş yapmasan yapmak zorunda gibi hissediyosun.. Kendine vakit ayırsan o da olmuyo, hiçbişey yapamıyo kendine gelince canlanıyo dicekler korkusuna.. Bu evde öyle bi sorun olmayacağını biliyorum ama yerimde kim olsa aynısını düşünürdü.