Bende anneme çok yakın oturuyorum..Annem de sürekli gelir ve çok yardım eder bana..Hatta çoğu zaman diyorum "sen olmasan ne yapardım ben" diye..Bazen kendimi çok yetersiz hissediyorum..Bir an öylece kalıveriyorum, ne yapacağımı şaşırıyorum..Hele ki ilk günlerde bu çok fazla oluyordu..Gerçi şimdi biraz daha tecrübeliyiz tabi..

Sabırsızlık bende de var..Ama annelik böyle birşey işte..Bizi daha sabırlı, olgun, anlayışlı ve bunu özellikle kendim için söylüyorum dayanıklı ve pratik olmaya zorluyor..Şimdi kendimi daha özel hissediyorum.."Bir bebeğim var, ben anneyim "..Bunu her düşündüğümde içim kıpır kıpır oluveriyor..Hele ki bebiş bizi tanımaya başladığı vakit çok daha heyecan verici olacak..Hele hele bir "anne" dediğini duyayım..Herhalde bayağı bir gözyaşı dökeceğim o an

Çok uzun yazdım, kusura bakma..Ne bileyim..Ben herşeye rağmen istiyorum ikinci bebeği..Sabrın sonunda elde ettiklerimiz paha biçilemez bana göre..
Sen "iyi bir anne olamazsam" korkusunu taşıdığına göre zaten iyi bir annesin..Onun için en iyisini, en güzelini istediğin o kadar belli ki..İçin rahat olsun..