anneciğim geliyor, mutluyum yine . zaten 1 haftadır o gelsin diye bir yandan bekliyorum bir yandan da istemiyorum. çünkü çok güzel oturttuk her şeyi. duygularını falan , oyun istediği saatleri anlayabiliyorum. kucağa alınmaması gerektiğini biliyor artık oğlum. nasıl bir psikolojiyse bu anlamadım gitti.
eşimin de artık bebeğimize alışmasını istiyorum. sinir ediyor beni . hala kendi zevklerinde. yok satranç turnuvası, yk gitsr dinletiisi. sanki ben bebeği kendime doğurdum. sonra niye ağlıyorsun diyor bu kadar çok. yardım edince hayat siper oluyor. ama anladım ki doğum sonrası sendromu en çok da eşler yüzünden oluyor. onların da bebekle ilgilendiklerini, bizim hissettiklerimiz gibi hissettikelrini görünce rahatlıyorum ve hayat süper oluyor. belki de bu yüzden annem her aklıma geldiğinde gözlerim dolu dolu oluyor. çünkü kadın benim hislerimi paylaşıyor. CANIM ANNEM. ama kocamı da yola sokacağım, ben de serapsam
bu arada dün yine dışarlardaydık ailecek. kangurumuzu taktık, 2 saat dolaştık. markete falan gittik. oğluşumuz hiç sesini çıkarmadı hep bakındı. insanlar da sevdi , tepki verdi güzel güzel. ama son kipadayken 2 saati dolduuyorduk artık fena acıktı , kanguruya saldırmaya başladı. Allahtan küçük yerde yaşıyoruz, hemen alcaklarımızı aldık eve geldik. karnını doyurdu yavruş.
bir de ben de tiny love maymun adası oyun halısı aldım oğluma. gelecek hala bakalım. ödüllü bir halıymış. bebeğim artık değişik şeyler istiyor. farkediyorm çünkü.
sabahları kalktığında o dönüp yüzünü bana gülümsemesi yok mu, bitiriyor beni... ALLAHIM ŞÜKÜRLER OLSUN. RABBİM HEPİMİZİN ÇOCUKLARINI KORUSUN...